Dat zei een collega van mij afgelopen week op ons
maandagochtend-koffie-momentje. De betreffende collega, ik noem hem voor het
gemak maar even "Willem".
Willem staat op de rand van zijn pensioen en heeft doorgaans
een zeer scherpe blik en opmerkingsvermogen.Willem is een gewaardeerd collega in ons bedrijf en met bijna 45 werkjaren heeft hij een onschatbare kennis en ervaring over ons bedrijf, het netwerk en
wellicht ook wel over het leven.
Willem kan simpele dingen complex maken en complexe zaken
eenvoudig. Ik hou daar van. We hebben goede en scherpe discussies over de zaken
op onze afdeling. Met de jaren heeft hij zich aangeleerd om geen blad meer voor
zijn mond te nemen. Ik vind dat bij tijd en wijle hilarisch en geniet van onze
discussies.
OK, dus de toon is gezet, het plaatje is ingekleurd. Willem, ik, collega’s, koffie..
Omdat ik elke dag wel één of ander fiets of triathlon
t-shirt aan heb komen daar wel eens opmerkingen over. “Hee, Niels. Heb je dit
weekend nog een triathlon gedaan?”.
Mensen zeggen dat doorgaans alsof je een cake gebakken hebt
op zondagochtend.
“Had je nog meegedaan aan die triathlon in Arnhem? Was bij
jou thuis toch?”
Ze bedoelen natuurlijk de Gelreman, een hele triathlon die rond en om de Rijkerswoerdse
plassen is gehouden, dus in de gemeente Overbetuwe. Dat beschouw ik als
‘thuis’.
"Nee, ik heb niet mee gedaan aan de Gelreman". Ik mis nog even
de 400 uren trainingsarbeid die nodig is om van een sprint triathlon naar een
hele triathlon te trainen. "Maar ik heb wel een sprint triathlon gedaan in de 4e
divisie".
Het is voor mijn collega’s eigenlijk hetzelfde, of ik nou
een sprint of een dubbele triathlon gedaan heb. Ze horen het woord triathlon.
Het woord triathlon is voor de meeste mensen al alsof je een magische spreuk
uitspreekt uit één van de boeken van Harry Potter. Bij de meeste mensen
(dreuzels) gebeurd er niets, als ze het woord uitspreken, maar bij een tovenaar
gebeurd er dan opeens iets magisch. Wingardium Leviosa..
Willem zegt: “Ik geloof niet in triathlon”
Het is een prikkelende stelling. Ik lach breeduit en ben
hiermee, uiteraard, uitgenodigd om te reageren. Sinds mijn herseninfarct werkt
het helaas iets anders en moet ik mij er nu echt toe zetten om iets 'spontaans' te bedenken. Spontaan iets bedenken... daar had ik vroeger nooit problemen mee.
Alles floepte er zo maar uit, ik hoefde niet na te denken. Toen kon ik gewoon een
gesprek beginnen, maar nu dus niet meer.
De woorden komen niet meer vanzelf en
dus ga ik er even voor zitten. Ik probeer spontaan mijn weerwoord in mijn hoofd
te formuleren.
Dat gebeurd niet in een minuten lange stilte pauze, dat is hard
werk. Als ik niet snel genoeg antwoord, gaat meestal mijn beurt voorbij, dus ik
moet snel reageren.
Ik zeg: "Je hoeft er niet in te geloven, maar het is er wel.
Ik geloof ook niet in ons implementatie project (X), maar helaas hebben we er wel
mee te maken".
Ergens in geloven eigenlijk veel makkelijker dan er mee te moeten
omgaan. Dus nee, ik geloof niet in triathlon, dat zou te makkelijk zijn.
Doel bereikt: Willem lacht. Simpele dingen complex maken en
andersom, Willem houdt er ook van.
Als de collega’s door praten over de triathlon geef ik
eigenlijk alleen nog maar antwoorden op hun vragen. Het heeft geen zin om
uitgebreid over mijn wisselstrategie te praten en de wasmachine van het
openwater geweld toe te lichten.
Ik hou van de magie
van triathlon. Ik geloof er niet in, maar ik voel dat het in mij zit. Op elk
moment van de dag kan ik met een magische spreuk de wereld veranderen, niet
omdat ik iets onmenselijks gedaan heb, of iets wat een ander niet zou kunnen, maar
omdat ik magie bezit.
Daar geloof ik in!
