De roestige Ironman

Ik wilde al een tijdje weer eens een blog schrijven over mijn  triathlon ervaringen. Er zijn tenslotte alweer een paar triathlons gepasseerd dit jaar. En het is ook meer dan een jaar geleden dat ik euforisch over de finish in Maastricht kwam en daar heroische epische memorabele woorden over neerzette, ja toch.

Hoe lang duurt het eigenlijk voordat die Ironman magie is uitgewerkt? Duurt dat echt een leven lang? Dat je je Ironman t-shirt kan dragen zonder dat je er op aangesproken wordt.. of jij andere mensen er op aanspreekt.

Wanneer verschijnt de eerste roest op het onkreukbare ironman logo? Het ouder en langzamer worden is een onderwerp waar ik vaak over nadenk, of beter gezegd: waar ik veel mee geconfronteerd word. Ben ik de roestige Ironman. De contouren van de geweldigheid zijn zichtbaar maar de glans gaat langzamerhand schuil onder een laagje aftakeling. Trek je in één keer die conclusie, is het een illusie. Of blijft die glans voor altijd als een Tellsell Supersale op je aura shinen?

Al een paar jaar worstel ik met teruglopende tijden of  het überhaupt succesvol kunnen uitlopen van wedstrijden. De impact van mijn leeftijd is veel groter dan ik had verwacht. Vorig jaar nog Maastricht volbracht en dit jaar worstelend om een paar km te hardlopen.

Begin mei bij de UT teamtriathlon: een supersprint! Een wedstrijd die veel moeilijker is dan de afstanden doen vermoeden; 175 meter zwemmen, 8 km fietsen en 2,3 km lopen.. hoe moeilijk kan het zijn. Na 175 meter zwemmen sprintend naar de fiets. Ik hark en zucht, deze paniekaanval van een triathlon is een aanslag op mijn lijf. Opzij, opzij, opzij, maak plaats.... mijn hartslag tegen de 250. Mijn hersenen leggen het werk neer. Ik ben benauwd, alles vervaagd.. Tempo, tempo, tempo: roep ik tegen mezelf. Mijn lichaam weigert harder te gaan. Na een km of 5 fietsen zakt de 'paniek' langzaam weg en kan ik toch nog normaal uitrijden en lopen. De middagserie ben ik niet eens gestart.. het was hyperventilatie of iets anders.. ik kon gewoon niets.

Meer trainen is natuurlijk de oplossing zijn. Dat is echte triatleten logica. Beetje bij beetje zag ik weer vooruitgang, alhoewel ik thuis net 10 km hardlopen kan volhouden gaat het zwemmen en fietsen beter. Een sprint triathlon met mijn zoon Meinte in Zeewolde, een 1/8e in Weert bij de 4e divisie. Het was erg warm en weer kwam die paniek, het lichaam weigerde, ik negeerde de signalen en zette door. Met pijn op de borst doorgelopen; zwetend, schokkend, kreperend...maar gefinished.

Ik sla nu even wat chronologische zaken over, niet omdat ze niet hilarisch of boeiend zijn, maar omdat ze in het niet vallen bij het vervolg.

Vorige week komen we na 2 fantastische weken terug van vakantie in Frankrijk. Het was heerlijk. Ik heb met Meinte in de Alpen gefietst en voor het eerst 'echt' geklommen. Ja ik geloof er weer in, kan weer een inspanning doen heb ik het gevoel.

Ondertussen was ik voor onze vakantie al bij de huisarts geweest, gewoon voor de zekerheid en had een gesprek met de cardioloog gehad. Gewoon voor de zekerheid. Misschien een vernauwing en door even te kijken met een katheterisatie waren we daar zo achter. Als we iets vinden kunnen we ook direct dotteren, dus goed en makkelijk te verhelpen. Ja toch. Dotteren is tegenwoordig een dagbehandeling, poliklinisch. Een bezoek aan de tandarts is moeilijker in te plannen en duurt nog langer ook. Wacht.. ik doe er langer over om naar de kapper te gaan!

Dinsdag, een week nadat we terug waren van vakantie, was het al zover. Nog licht euforisch en gemotiveerd door de 1-2 op het NK triathlon in Veenendaal van Niek en Donald. Nog even lekker de hooligan uitgehangen met een blauwe rookbom, heerlijk. Volgend jaar zelf ook weer mooie triathlons op het programma.. of toch weer een Ironman? Ik voel dat alles straks weer mogelijk is.


"Ik roep uw vrouw er even bij om te bespreken wat ik net allemaal gezien heb" zegt de cardiologe als ze de katheter terugtrekt uit de slagader in mijn pols.. In mijn hoofd herhaal ik de woorden, terwijl ik nog misselijk en gespannen van de ingreep ben; "wat ik allemaal gezien heb?" Wat betekent dat.. Ik dacht dat er niets te zien was, ze heeft tenslotte niets gedotterd, of heb ik dat gemist in de commotie.

"Vernauwingen links en rechts". Annette en ik kijken naar de opnames op het scherm. Contrast vloeistof vloeit als bliksem door mijn aderen en precies zo voelde het ook.. "ik zakte wel even weg", zeg ik nog opgelucht dat het voorbij is. "Kijk, hier links kan u goed zien dat de vernauwing helemaal aan het begin van uw kransslagader zit. Als hier wat mee gebeurd zullen de gevolgen groot zijn. We gaan dit bespreken in het medische team maar rekent u maar op een bypass operatie over een week of 4".

Het is stil.. ijzig stil, als na een inslag van de bliksem.

Het personeel doet de nazorg. Het gordijn gaat dicht. "Heeft u goed begrepen wat er net allemaal gezegd is? De situatie is ernstig." Iemand fluistert buiten het gordijn: "meneer heeft net slecht nieuws gehad".

Ik heb het gehoord maar nog niet echt begrepen. Wat is dit? Hoezo? Wat? Ik voel me best OK, toch?
Vorige week klom ik nog een uur op de Col de Manse.
We zijn Bedasses!.

Wat nu? vraag ik aan de verpleging. "U moet niet meer gaan sporten meneer Koster". "Werken? Als het u ontspant om een paar uurtjes per dag te werken dan kan u dat wel doen denk ik"

Ik rol zo van één van de leukste vakanties van mijn leven naar de donkerste en slechte dag die ik heb meegemaakt.
Kan toch wel gewoon een rondje fietsen, toch? Gewoon recreatief? "Meneer u heeft nu geen schade en daar moet u echt heel blij mee zijn, als er iets gebeurd is het niet te zeggen of u daar nog goed uitkomt. Voorkomt u gewoon elke inspanning of stress de komende weken".

Ik huil, ik zucht. We kijken elkaar aan.. Ik probeer opgelucht te zijn. Denk aan de lange termijn. Straks kan ik alles weer, ja toch? Ja, als u een jaar verder bent kunt u echt weer alles wat u een paar jaar geleden ook kon. Dat is wel mooi, denk ik. Maar eerst zagen ze me open en moet ik er vanuit gaan dat het komende half jaar in het teken van revalideren staat.

Geen triathlons, loopjes, zwemmen, trainen met Meinte.. werken in de tuin, avondje naar de kroeg, traplopen.. Ik weet helemaal niet meer waar ik naar toe ga.
Geen stress zeggen ze dan.

Toen ik 's ochtends het ziekenhuis binnenkwam voelde ik me een Ironman. Dit klusje ging ik ook wel even klaren. Nu voel ik mee als een oud roestig versleten en vergeten beeldje dat in de garage is blijven liggen. Het ligt ergens achter op een schapje lig te wachten tot iemand besluit of het al dan niet de moeite waard is om hem nog te bewaren.

Na 6 uur wachten tot de ader in mijn pols weer dicht is mag ik naar huis.
Ik pak m'n tas en zeg de verpleging gedag. Past u op meneer Koster: "niet meer de trap oprennen hoor...."





Tot slot:

Dit is geen leuke blog, zoals ik ze wel eens schrijf. Maar misschien moet je slechte dingen ook gewoon delen. Ik heb in elk geval gemerkt dat ik het fijn vind om het te delen en erover te praten.
Dit nieuws heeft natuurlijk een ontzettende impact op mijzelf en ons leven als gezin. Veel meer dan dat ik hier in een paar woorden kan weergeven.
Deze slechte déja vu is als een donkere droom die ik al eens eerder beleefd heb. Het is meer dan 25 jaar geleden dat mijn vader hetzelfde overkwam.. zelfde leeftijd, zelfde vage klachten, zelfde uitslag, zelfde operatie. Toen met slechte afloop. Gelukkig is de operatie tegenwoordig met weinig risico, in elk geval veel minder dan toen, maar evenzogoed ingrijpend. Ik zal de komende tijd wellicht niet zoveel op social media actief zijn.. of misschien juist wel. Hopelijk kan ik volgend jaar weer actief zijn in de sport waar ik zo van hou. Ik hoop in elk geval dat ik volgend jaar een blog kan schrijven en dan terug kan kijken op een ander leven en de toekomst er weer anders uit ziet.

Niels