dinsdag 22 november 2011

Nieuwe liefde...

Op www.prorun.nl verschijnt deze week weer een nieuwe column..


Nieuwe schoenen. Wat is er mooier dan hardlopen op nieuwe schoenen? Alles past perfect. De geur van nieuwigheid, felle kleuren, het nog ongeschonden rubber van de zolen. Alsof je als kind de eerste bent die 's ochtends door de sneeuw mag lopen. Je bent jarig en het is 5 december terwijl je op vakantie bent, zoiets...

Eerst staan ze 2 dagen op tafel, midden in de woonkamer, zodat iedereen kan zien; ‘Ja die zijn nieuw’. Als ik de kamer binnenloop dan zie ik ze direct staan.. “Hee schoentjes, alles goed?” Daarna draag ik ze thuis de hele dag, omdat ze zogenaamd ingelopen moeten worden. Schoen uit, schoen aan. Innig verstrengeld zit ik 's avonds met mijn nieuwe schoenen naast of voor me op de bank TV te kijken, gezellig.

Alsof ik een nieuwe liefde heb. Eerst voorzichtig aan elkaar wennen. Hoe voelt ’t aan? Waar zullen we samen naar toe gaan? Eindje wandelen? Ben je wel eens eerder hier in dit bos geweest? Wacht, pas op! Een plas. Anders word je vies hoor..

Ja, we hebben veel lol, mijn nieuwe schoenen en ik. Mijn collega's zien me weer aankomen; “Wat is er dan zo bijzonder aan deze schoenen?” vragen ze vol onbegrip als ik enthousiast mijn foto's op facebook laat zien. “Kijk ze hebben een naadloze elastische bovenschoen, perfect om met blote voeten in te lopen en hele handige elastische snelsluitveters”. “Oh dus zonder sokken, bah!”; roept iemand geschokt. Ik lach het weg, want als triatleet/hardloper weet ik dat dit de enige manier van echt genieten is. “Wat is dat dan voor merk?” ”Zoot, heel groot in Spanje. Helemaal trendy high tech!. Kijk ook eens wat een fantastische reflectie, mooi he?”. Ik sta alleen merk ik aan hun enthousiasme. Geeft niet, de liefde zit diep.

Afgelopen zondag was de eerste echte beproeving in mijn relatie met mijn nieuwe liefde(s) en ik had ze pas 4 dagen. Risico? Nee, ze zou mij niet teleurstellen, ik bedoel ze zouden mij niet teleurstellen. Ik met mijn nieuwe mooie kleurige lichtgewicht naadloze wedstrijdschoenen.. Ik! Mijn oude wedstrijdschoenen moest ik even negeren. Dat was best pijnlijk, want 2 weken terug hadden ze me nog zo fier gedragen tijdens de Berenloop, maar ja, deze zijn nieuw..

Ik maakte vlak voor de start nog wat foto's van mijn schoenen. Kijk! Ze zijn echt de mooiste. Voor ik het wist klonk het startschot.. pang! “Kom we gaan..” Als een raket liep ik ruim 30 seconden onder schema tijdens de 1e kilometer; 3’56 waar ik 4’27 wilde lopen. We stonden bij de start ook bijna helemaal vooraan, slechts 50 meter achter Haille met zijn lelijke Adidassen en gingen moeiteloos mee met de eerste golf van snelle wedstrijdlopers. Rustig schatjes, niet te hard van stapel lopen. We moeten nog een eind hoor. Laat ze gaan, wij gaan samen. Na een km of 4 gingen we goed, harmonisch gingen we over toppen en dalen. Ze deden het zo goed.. gaven mij de ruimte die ik nodig had in deze relatie. Het ene moment wat sneller, dan weer wat langzamer.

Bij de 11e km hadden we het even moeilijk.. ging het nog wel?. Maar ze gaven niet op. Samen komen we er wel, Nu niet opgeven, we gaan een PR halen! Ons moeilijkste moment hebben we glansrijk overleefd. Na km 13 keek ik zelfs of ze nog aan mijn voeten zaten. Is het echt? Zo licht, zo makkelijk.. We zweefden naar de finish. Een PR. In 1:04:42 kwamen we over de finish gevlogen. Bijna 3 minuten sneller dan vorig jaar, wat een begin.
Een heel mooi begin van een 'en ze leefden nog lang en gelukkig'



-Nielsuitelst-

woensdag 9 november 2011

Sport = emotie (Berenloop)

Op www.prorun.nl deze week weer een nieuwe column..
Ditmaal een korte emotionele rondreis over Terschelling

Sport is emotie!
Door: Nielsuitelst

Sport is emotie. Van zowel mijn broer als een goede vriend kreeg ik die tekst via sms kort nadat ik hen in 2 zinnen verslag had gedaan van mijn Berenloop marathon op Terschelling afgelopen zondag.
Ik was ook behoorlijk emotioneel toen ik over de finish kwam. Bij elk woord wat ik wilde zeggen sprongen tranen in de weg. Mijn stem sloeg over, vochtige ogen, blijdschap en leegte. Ik was ruim een kwartier sneller dan gepland over de finish en had alles gegeven.
Dan ben je leeg, volkomen leeg en die leegte vulde zich al lopend met emotie. Heerlijk!
Toevallig had ik in de week voorafgaand aan de marathon al iets op papier gezet; over emotie. Over dat ‘gevoel na de finish’. Taperen is misschien lekker, maar je hebt gewoon niets te doen tenslotte..

Dus even terug naar vorige week;

Ken je dat gevoel dat iets gelukt is? Dat je iets kan. Je bent succesvol, je hebt iets bereikt. Je bent iemand. Ik ken het ook, vooral tijdens (loop)wedstrijden heb ik het. Best raar om zo’n geweldig en fantastisch gevoel aan een gewoon loopevenement(je) te hangen. Ik was natuurlijk al iets of iemand voor dat loopje. Op mijn werk, thuis, de carnavalsvereniging, de sportclub. Ik heb ook al van alles gedaan en bereikt natuurlijk. Tijdens een sportief gebeuren lijkt het ineens of dat besef en de vreugde opeens vele malen groter is. Groter, veel groter, dan ik tijdens mijn alledaagse leven ervaar.
Ik loop nooit op mijn werk met mijn armen als een winnaar in de lucht gestoken. Schaterlachend, bijna huilend door de gang. Yes! een deadline gehaald!. Er stromen geen tranen over mijn wangen als ik ‘n rapport inlever; “ik heb er immers zo lang naar toe gewerkt”. In tegendeel. Het dagelijkse leven kent magere blijdschappen, opluchting in plaats van euforie. Gelukkig, de dag is weer voorbij.
Bij een marathon word ik ineens overspoeld. Overdreven blijdschap, heftige emoties, een eruptie van vreugde en euforie. Handen in de lucht over de finish.. yes.. de meest succesvolle uren van mijn leven zojuist doorgebracht op dit parkoers!!
Het is eigenlijk nog veel gekker. Nog voordat ik mijn doel bereikt hebt, dagen voordat ik aan de start sta overkomt me dit gevoel al. Op het moment dat ik me realiseer dat ik straks mijn doel ga halen word ik al overvallen door lichte euforie. “Oh man..ik ga het gewoon halen!” dat gevoel.. “ik ga straks finishen op deze marathon”

Ik kwam het afgelopen zondag tegen op Terschelling. Ik had als een machine zo vlak gelopen en zelfs licht versneld tot 33 km. Toen kwam het lastige gedeelte.. strand.. los zand, duinen. Vanaf km 38 was het harken om op tempo te blijven en de kramp voor te blijven. Geen man met de hamer, maar km 38 en 39 deden verdomd veel pijn! Even wandelen was funest geweest. “Waar blijft die verdomde euforie” dacht ik nog.. “ik ben er toch bijna?” , “ik ga een hele goeie tijd halen hoor”; zei ik tegen mezelf. Maar ik hoorde alleen nog maar de finish.. vanaf 40 km, een bijna magisch getal op dat moment, kwam het los.. ‘nog 2000 meter’ gonsde het ineens blij door mij hoofd en ik kon zelfs weer licht versnellen. Bij elk groepje mensen wat stond te juichen sprongen de tranen in mijn ogen.. “JA! Moedig mij maar aan, want ik ga het halen”. Ik moest de tranen wegbijten en ging toch nog maar iets harder.. ook al had ik daar helemaal geen lucht en energie meer voor.

Ik finishte in 3:37:39.. onder de 4 uur was een half jaar geleden mijn doel geweest. Wat een fantastische loop is het geweest. Keurige vlakke race gelopen.
Endomondo Running Workout

Ik zit nog steeds vol emotie als ik eraan terugdenk. Dus een marathon in het voorjaar zit er wel in.. lekker die voorjaarsemotie opsnuiven.


zie ook: www.prorun.nl