Ik doe maar wat.

Sinds kort ben ik met enige regelmaat in de sportschool te vinden. Niet echt mijn favoriete ding (er wordt namelijk ook spinning gegeven), maar het schijnt goed voor je te zijn; 'core workout', krachtopbouw, blessurepreventie. Ik gebruik een heel setje aan semi-medische termen om te verantwoorden waarom ik 2 dagen in de week in een warme klamme bezwete sportzaal voornamelijk zit uit te rusten op een Technogym apparaat van 3000€.

Gymzalen (ik bedoel fitness hotspots) worden opgesierd door trainers, enthousiast in het begeleiden van leden. Trainers, zijn ook niet helemaal mijn ding, want eerlijk gezegd: Ik doe maar wat.
Ik verzin zelf een setje oefeningen en probeer in een half uur met zo min mogelijk wachttijd zo snel mogelijk moe te worden. Dan heb ik nog een beetje het idee dat ik iets aan het doen ben. Na een half uurtje heb ik met hard doorwerken zo'n 6 oefeningen met 3x herhalen gedaan. Dan maak ik het uur of anderhalf uur af door een nomadisch bestaan door de ruimte. Van apparaat tot apparaat zwerf ik rond en het liefst ga ik af en toe nog even op de grond liggen. Om buikspieroefeningen te doen natuurlijk.
De jonge enthousiaste trainer zit mij te observeren, ik noem hem even: Tim. Tim heeft een baardje, hij is hip en jong. Ik denk dat Tim in geen enkele sport echt goed is en in alle sporten een beetje. Hij staart veel naar zijn PC, om schema's te maken, denk ik. Tim is goed bezig!

Als ik in de gym zit is het altijd rustig, dwz weinig andere fitnessjunkies. Het nieuwe werken, of zoals misschien beter zou kunnen heten: Het Nieuwe Recreën zorgt ervoor dat ik ook overdag naar de Sport Studio kan. Tim heeft daarom alle tijd om op mij te letten en mij te 'helpen'.
Ik wil niet geholpen worden, tenslotte hoeveel hulp heb je nodig met: maar wat doen.... "Hee, hoi, ik zie dat je lekker bezig bent met je triceps"; zegt Tim enthousiast tegen mij. Ik denk gauw: "Niels, je zit in de sportschool, Tim is niets iets aan de deur aan het verkopen, dus reageer normaal".

Ik lach maar even naar Tim: "Hoi, ja..eh, ik dacht weet je wat. Ik doe een beetje armen vandaag." stamel ik terug. Na een mooie uitleg over de juiste houding en het aantal voorgeschreven herhalingen vraagt Tim of ik ook een programma volg, Tim is immers verantwoordelijk voor de schema's en hij kent mijn schema nog niet.

"Eh, nee.. ik doe eigenlijk maar wat" zeg ik triomfantelijk tegen Tim. Hij fronst. Ik ga vrolijk verder: "ik probeer zo snel mogelijk moe te worden en verzin zelf een setje oefeningen, maakt mij eigenlijk niet uit hoe en wat. Gewoon lekker bezig zijn". Tim wil mij toch het liefst een schema aanbieden, maar hij ziet wel dat hier weinig eer aan te behalen valt. "Nou dat klinkt interessant.." zegt Tim. "Train je nog voor een specifiek doel?", vraagt hij als laatste redmiddel om mij toch een schema aan te smeren. Ik bedoel aan te bieden..

Nu moet je weten dat triatleten verschrikkelijke arrogante asociale sporters zijn. Je weet als triatleet heel goed dat er weinig sporten in de buurt komen van de prestatie die je als triatleet neergelegd. Nog even ongeacht je niveau en zelfs als je slechts "een kwartje" doet. Niet-triatleten vinden de combinatie van 3 sporten in 1 nu eenmaal verschrikkelijk. Omdat ik er dan toch van geniet begin ik nonchalant tegen Tim  te vertellen dat ik na mijn hele triathlon vorig jaar in 2016 ook weer een hele triathlon wil doen, of misschien wel 2. Maar dan hoop op een betere marathon aan het eind van de race en dat ik met krachtoefeningen me wat beter wil voorbereiden.
"Heb jij nog tips?" , vraag ik hem...
Je voorbereiden op een hele triathlon klinkt ineens als het exact tegenovergestelde van: Ik doe maar wat. Tim is uit het veld geslagen. Met een "veel succes" en een "als je ooit hulp nodig hebt..", "Dan weet ik je te vinden" beantwoord ik snel, is het gesprek afgelopen.
Ik kan weer verder met mijn doe-maar-wat training.

Ik doe maar wat, het is de perfecte omschrijving voor mijn trainingsmethode. En ik vind hem net zo goed als 'met max. 15 km trainen een marathon lopen' , of met >20 uur per week trainen een hele triathlon doen. Als ik doe wat ik leuk vind, en een beetje mijn best doe, dan komt het best goed.
Veel meer moet je als recreant ook niet verwachten, vind ik voor mezelf tenminste.
Mijn (sport)doelen gaan ook vaak niet verder dan met plezier finishen.

Onlangs heb ik met mijn oudste zoon de 7heuvelenloop gelopen. Ik had het hem in augustus meegedeeld. Hij hanteert duidelijk mijn trainingsfilosofie. Ik heb nog geprobeerd een schema en wat motivatie erin te gooien, maar hij koos ervoor om zich volgens de ik-doe-maar-wat trainingsmethode voor te bereiden.
Gelukkig hebben we twee samen 10 km gelopen en dat vonden we dan ook wel genoeg voor de 15 van Nijmegen. Als we maar bleven lachen, dan zou alles goedkomen zei ik..

Het werkte, "maar wat doen" is gewoon een groot succes! We hebben samen heerlijk gelopen en genoten.


Maar na zo'n mooie race samen, kijk je natuurlijk ook weer vooruit, de volgende uitdaging, samen verder.  Dus wat gaan we in 2016 gaan doen, onze doelen? Wat denk je?

We-Doen-Maar-Wat ™®
Succes verzekerd!