Zo'n dag was het!

Halve triathlon Didam, 05 juli 2014

Het was zo’n dag waar je vooraf niet teveel over wilt nadenken. Ten eerste omdat je jezelf niet teveel druk wilt opleggen en ten tweede omdat je hem vrij lang uit je hoofd geband hebt. Een halve triathlon vereist nu eenmaal (veel) training en dat probeer je natuurlijk zoveel mogelijk uit te stellen.  

Het valt me tegenwoordig op dat je voor een halve triathlon, marathon of 100km toch echt wel serieus moet trainen. Dat klinkt misschien raar, dat weet ik,  maar vroeger had ik dat idee helemaal niet. Dan voelde je je hooguit iets minder in de laatste ronde en dan dacht je : “komt natuurlijk omdat ik niet genoeg getraind heb ” maar tegenwoordig komt dat gevoel al als je na 1 km zwemmen  pas op de helft van het zwemparcours bent en je daarna nog 80 km moet fietsen en 20 km moet hardlopen.

Maar helemaal ongetraind was ik ook weer niet en in een ‘soort van’ paniek aanval had ik 3 dagen ervoor nog gauw 80 km gefietst en nog wat hardgelopen, dus ging ik er vanuit dat het wel goed zou komen.
Het was de eerste wedstrijd op mijn Planet-X tijdritfiets, dus sowieso iets om naar uit te kijken.

Ik had me echter een ding voorgenomen en dat was genieten. Het enige wat ik mezelf had opgedragen was aan de start verschijnen en dan was ik klaar. In 2011 finishte ik hier in 4:47 , maar dat was nu onhaalbaar. Nee, geen tijdslimiet of doel voor specifieke onderdelen. Gewoon relaxed zwemmen, ontspannen en ingehouden fietsen en lopen proberen in 1 gelijk tempo af te leggen, tenminste: als ik daar zin in had.  Starten was het enige doel en daarna genieten . Het was als een toertocht.. dus als ik zin had kon ik onderweg gewoon ergens een bakkie koffie met een stuk vlaai nemen. Helaas viel het weer  tegen, het was geen terrasweer deze zaterdag.

Dat mijn doel hooguit starten was en ‘danzienwewel’ kon ik uit schaamte natuurlijk niet tegen mijn kennissen/vrienden van de triathlon zeggen. “heb je nog een doel, Niels?” , “Jaaa, relaxed finishen natuurlijk hahaha..nee geen tijd in gedachten hoor..poeh, nee..”

Je ontkomt niet aan het tijdsmonster dus iets van rond de 5 uur had ik wel in gedachten (het werd uiteindelijk 5:06:20). Ik probeerde het los te laten.... Starten en genieten, starten en genieten, starten en genieten.. Ik herhaalde mijn mantra terwijl ik naar de start liep, in de hoop dat ik er ook echt in ging geloven.

Zwemmen:

Terwijl ik bij het inzwemmen in het water lag, moest ik al lachen. Missie geslaagd! Ik ga starten, dus in feite zit het er al op. Dat viel even tegen toen het zwemmen echt begon en na 2 km kwam ik pas lekker in mijn slag. Helaas was het zwemmen toen voorbij. Ik wandelde naar mijn fiets en terwijl ik probeerde op te stappen werd ik toegeschreeuwd door een jurylid van de NTB, ik schrok me een ongeluk.”Hee jij..!”wat? “je nummer, je nummer!!”  Bleek dat mijn startnr. nog op mijn buik zat. Oeps..die moet op de rug... En toen scheurde m’n nummer af en verboog de veiligheidsspeld, afijn..

Fietsen:

Op de fiets in de eerste bocht naar rechts kwam ik met iets teveel snelheid aan, en net op dat moment realiseerde ik mij dat ik voor een wiel had gestoken met een draadband en dat ik daar veel minder scherpe bochten mee kon maken dan met de tubewielen die er normaal inzitten. Een idiote gedachte natuurlijk, maar plots dook ik de berm in. Paniek! Stuurde net iets te abrupt weer terug de weg op. Met een S-slinger kwam ik weer terug op het asfalt waarbij ik net niet wist te vallen. Zonder al teveel snelheid te hebben geminderd ging ik verder, hopende dat iemand dit op camera had vastgelegd.  Priceless momentje.
Na zo’n  5 km voelde ik dat mijn zadel te laag zat, toch weer iets teruggezakt, een euvel waar ik al eerder last van had gehad. Na 30 km toch maar even gestopt, net voordat we weer tegen de wind in moesten en het zadel 1,5 cm omhoog gezet. Wat een opluchting was dat. Op de stukken met tegenwind leverde mij dat net even de power op dit ik nodig had. Met een gemiddelde van rond de 33km/uur het fietsen afgelegd met een snelle laatste ronde.

En dan was er ook nog een incidentje met een dame vd jury die het nodig vond mijn nummer op te schrijven. Ze had een heel verhaal dat ze ergens een tijdje achter had gereden. Even  serieus. ik had keurig in mijn eentje zitten fietsen met niemand voor me, totdat ik werd ingehaald en zij naast me kwam rijden. Ze had het over mijn voorganger, maar omdat ik zei: “er is hier niets aan de hand hoor mevrouw, u kunt gewoon doorrijden” Ik ging zelfs even rechtop zitten en hield mijn bene stil... Ik was verbaasd dat ze toen mijn nummer wilde weten.. ”voor de zekerheid” ;zei ze.. maar eigenlijk is het  om te lachen dat je gewoon lekker een triatlonnetje doet, achter in het veld,  keurig op eigen kracht en iemand vanuit de bond zo zenuwachtig is dat ze maar van alles op gaat schrijven. Ik zag wel 30 nr’s op haar kaartje staan..  Ik ben wel eens gediskwalificeerd omdat ik 50 cm voor het parc ferme  mijn helmbandje heb losgedaan. Ik kon er heel lang nog boos om worden, maar ach.. ik doe gewoon mijn wedstrijdje.. het was immers zo’n dag.

Lopen:

En toen had ik geen zin meer.. en toch liep ik door. Ja zo’n dag was het, de dag dat het op het laatst wel ging lukken. Nee, ik wilde het niet voor thuis, niet voor mijn ‘teamgenoten’ , niet voor mezelf..  uitstappen! Dat zat er vandaag niet in. Starten en genieten. Kramp in mijn middenrif, maar nadat ik Tonny Bouman tegenkwam werd het gezellig. Ik nam een colaatje, keek wat rond naar de bijtjes en de bloemetjes. Lekker genieten. Ik stopte nog even om naar de finish van Dirk Wijnalda en Diederik Scheltinga te kijken. Had immers geen haast, wie heeft er nou haast als ie aan het genieten is?  En met 8 rondjes van 2,5 km ben je telkens weer zo snel terug dat je eigenlijk niet eens echt onderweg bent. Op de foto hierboven, zie je nog net hoe ik op de achtergrond verder ploeter, met nog 15 km te gaan, terwijl op de voorgrond Diederik door vriendin Bo wordt gefeliciteerd met zijn fantastische tweede plek.

Finish:

Tijd is niet belangrijk, ik was gestart en had genoten, dat was genoeg. Het weer was af en toe herfstachtig, maar ook dat heeft zijn charme. Bij het wegrijden van de parkeerplaats vergat ik nog mijn voorwiel, dus halsoverkop weer terug en gelukkig hij lag er nog (ongeschonden) Ja zo’n dag was het.  En toen kwam die kwartffinale tegen Costa Rica en toen nog en die penalty’s…. Ja zo’n dag was het. Ik was aan de dag begonnen en had echt alleen maar genoten vandaag.

Zo’n dag wil ik wel elke week!