Een oneerlijk nadeel..

You know you're getting un anfair advantage, het is de slogan van Castelli wielerkleding. Ze bedoelen natuurlijk dat die Castelli kleding zooo snel is dat het eigenlijk oneerlijk is voor de rest. Het staat ook op de facebook pagina van Frederik van Lierde, de huidige wereldkampioen lange afstands triathlon, toevallig gesponsord door Castelli. Ik heb -min-of-meer- toevallig ook een castelli trisuit. Het is een prachtig pak, voor een triathlon tenminste. Niet geschikt om naar de supermakt of naar je werk mee te gaan, alhoewel ik wel eens in wielerkleding naar mijn werk ben gegaan, maar daarover een andere keer.
Trisuits zijn helaas wel prijzig en dus is het maar goed dat ze tijdens een wedstrijd lekker zitten en je in elk geval het gevoel geven dat je snel bent.
Maar hoe mooi het trisuits van Castelli ook is; het gevoel een echt voordeel te hebben t.o.v. anderen wil maar nog niet echt tot me doordringen.

Triathlon is namelijk een verschrikkelijke sport, alleen kijken is al vermoeiend. Mijn vrouw bereid zich momenteel mentaal ook voor op Challenge Almere. 12 uur (of een beetje meer) aanmoedigen, wachten, meeleven en daarna nog ff alles verzorgen en wassen.

Als ik eenmaal over de finish ben, is het voor haar natuurlijk niet voorbij. Dan begint het pas echt. Ik kan de eerste dagen natuurlijk helemaal niets meer. In bed liggen gaat nog net. Ontbijt/lunch/diner moeten worden aangereikt.. "ok, ik kom even de trap af om beneden op de bank te gaan liggen"- Aaaaahh -Oeoeoe -Auauaua! "Ik ben er..lig op de bank..au"

Het is geen pretje voor ze, de thuisblijvers. Ik ga mijn vrouw en kinderen dit jaar ook maar eens aanmoedigen tijdens de race. Niet alleen door ze toe te juichen als ik langs rij of loop, maar vorige week heb ik een paar mooie tijdelijke tattoos gemaakt die ik tijdens de race op me zal plakken. Dan weten zij dat ik aan ze denk en aan wat zij allemaal moeten doormaken. Al die uren wachtend in spanning, hoop of ik goed zal langskomen en aanspreekbaar ben. Vooral voor die periode na de triathlon, mijn nukken en humeur als ik 3 weken niet zal trainen. Ik heb er gelijk een paar extra laten maken zodat ik voldoende heb voor de weken na Almere!

Tsja, supporter zijn van een lange afstands triatleet, het is bijna nog erger dan meedoen, alhoewel ik dat niet met 100% zekerheid durf te zeggen. Dat die hele triathlon een bijna ondankbare inspanning is, dat is ondertussen wel duidelijk. Het betekent heel wat uurtjes trainen. 'savonds of 'snachts op zolder op de Tacx, in ijs-ijs-ijskoud water zwemmen, hardlopen in de regen of de verscheurende hitte...waarvoor? Om de achterhoede te bevolken. Wedstrijdvulling, dat ben ik.

Ik durf best te zeggen dat ik op alle drie de sporten mijn mannetje sta. Zwem de kilometer in zo'n 17 minuten , niet heel snel maar kan dat toch gemakkelijk 4 km volhouden. 2 jaar terug was ik in 1'03 het water uit, goed voor een 78e plaats, heel netjes toch?  De 180 km fietste ik toen in 6 uur en 22 seconden, bijna exact 30 km/uur gemiddeld. Geen wereldprestatie, want dan zou ik nog zeker 10km/uur harder moeten rijden, maar ik ken heel wat toer-fietsers en fanaten die (helemaal alleen) ook niet sneller zouden gaan.
Niet te vergeten dat ik daarna nog een marathon moest lopen, he!. In 2012 ging die marathon in Almere van net geen 42 kilometer in 4:43 , terwijl ik het jaar ervoor 3:37 liep op Terschelling. Ook lang niet man voor een oude gek.
Maar met al die 'best wel aardige' gemiddelde resultaten zit ik in Almere gewoon achterin het veld. 220ste was ik van de 279 finishers. Het is, dus, niet zo dat ik niet goed ben, die anderen zijn gewoon verschrikkelijk.

Met nog 3 weken te gaan zit ik nu zo'n beetje in de top van mijn voorbereiding. 10-12 uur trainen per week, dat is voor mij lichamelijk en geestelijk ook wel een beetje het maximum. Anders hou ik er helemaal geen lol meer in. Nee als ik harder wil zal ik toch met wat anders op de proppen moeten komen. Carbon wielen met hoge velgen, aerodynamische helm, tijdritfiets, ik heb het al. Als ik nog eens 5.000 euro investeer in mn fiets kan ik zeker 5% tijdwinst behalen, dan wordt het 11 uur en 45 minuten ipv 12 uur, tsja.dat is maar liefst 20 plaatsen hoger.

Het schijnt dat men bij Castelli wielerjasjes heeft die je over je normale shirt aantrekt en die je een luchtweerstandsvoordeel van 5 seconden per km geven bij een gemiddelde snelheid van 40 km/uur. Ik zou er een stuk of 12 van moeten aantrekken om een beetje in de buurt van die 40km/uur te kunnen komen. Even los van de vraag of ze die shirts wel hebben in XXXL of XXXXL, want tegen de tijd ik dat 12e shirt aantrek zal ik toch wel een paar maatjes gegroeid zijn in omvang.

Er is nog 1 wapen, hulpmiddel of cheat over welke mij nog zou kunnen helpen. Nee, geen doping, ten eerste denk ik niet eens dat het echt wat op zou leveren en ten tweede onbetaalbaar. Ook geen bietensap; het natuurlijke wondermiddel wat net zo smaakt als je denkt dat het smaakt. Alleen de eerste keer ben je verrast en denk je: "hee, het smaakt net zo -smerig- als ik dacht dat het zou smaken" en waardoor je alle andere keren met gruwel probeert je glas leeg te drinken.

Nee ik bedoel een wondermiddel welke ik tot in de puntjes beheers: Mijn verbeelding.
Als ik namelijk tijdens de wedstrijd gewoon net doe alsof ik wel heel snel ben, dan kan niemand mij tegenhouden. Ik zwaai en lach onderweg, hahaha met 2 vingers in de neus. Het gaat makkelijk, hoor!

Lachen als ik wandel en fanatiek kijkend als ik weer ga lopen.. "kan ik nog iemand inhalen?" versus "wandelen?? ja eventjes, maar het gaat echt fantastisch!".
Tenminste als ik het nog kan.. als ik het nog op kan brengen om een klein beetje toneel voor en met mezelf te spelen. Met al die carbonwielen, speedjasjes, uitgeblanceerde sportvoeding en steunkousen.. eh..compressiesokken valt het niet mee om jezelf niet te serieus te nemen en te blijven denken: "we gaan gewoon lekker een dagje sporten". Als me dat lukt, dan is dat een heel groot oneerlijk nadeel... voor de rest!

De luie triatleet

Je zou denken dat het niet bestaat, maar het bestaat: 'de luie triatleet' en ik ben er één!
Ik ben een luie triatleet. Een hele luie triatleet en misschien wel de meest luie triatleet die je kent. Hoogst waarschijnlijk de meest luie die je in september aan de start van de triathlon in Almere zal zien verschijnen.

Ik hou namelijk niet zo van trainen. Ik werd al behoorlijk gespannen van schema's en ik heb nu eenmaal heeeeel veel andere super belangrijke bijzaken. Trainen is slechts optioneel voor mij.

Ik hou natuurlijk wel van sporten. Een lekker stukje fietsen of een eindje onbekommerd hardlopen. Heerlijk. Op een zondagochtend, als het lekker weer is, klein zonnetje en een licht briesje en iedereen thuis vrij is.  "Hee, weet je wat..ik ga een uurtje fietsen..lekker". Dat is ontspannen en gezond sporten.

Trainen voor een triatlon (een hele in dit geval) heeft helemaal niets meer met 'ontspannen een stukje fietsen' te maken. Dat heeft te maken met 3 uur fietsen op een dinsdagavond na het werk omdat je op zaterdag die 30 km wilt hardlopen en alleen op maandag en donderdag tijd hebt om 7:00 's ochtends 3 km te gaan zwemmen.
Is dit mijn hobbie, vraag ik me af. Ben ik nu echt gek geworden?
"Eet je zo meteen mee, schatje?"
"Nee. ik MOET lopen..."
Mijn maag krimpt ineen als ik het zeg. Ik wil helemaal niet lopen ik wil lekker tv kijken, een bord warm eten en een biertje.

Waarom dan toch met alle geweld een triathlon doen? Die vraag houdt mij ook al heel lang bezig.
Waarom eigenlijk? Is meedoen zo belangrijk voor mij? Waarom heb ik het er toch allemaal voor over om al die uren te gaan trainen om vervolgens half september anoniem achter in het veld te eindigen.

Wat als ik niet mee zou doen, maar er alleen van zou dromen, zou het dan anders zijn? Dromen dat ik een ijzersterk zwemonderdeel heb en de wereldkampioen, Frederik van Lierde, ver achter me laat op de fiets.. Zo kijk ik immers ook naar het WK voetbal of de Tour de France.. ik kijk, ik droom, ik geniet.
Ik geef Laurens ten Dam ongevraagd advies en zeg tegen mijn oudste zoon hoe ik het zou doen, of, hoe hij het straks moet gaan doen, mocht hij daartoe ooit in de gelegenheid zijn. Kijk NU moet je aanzetten op je buitenblad....Oh dat doet ie ook. Zie ik heb dus gewoon gelijk!
Alle keren dat ik in Almere ging kijken (vanaf 1989) dacht ik elke keer; Hier wil ik een keer meedoen! Ik droomde van meedoen.. niet van het trainen natuurlijk.

Dromen van sporten en successen, dat doe ik al heel lang en ik ben er steengoed in. In het behalen van successen zit ik op een ander niveau. Het finishen is mijn overwinning geworden.
Alleen kijken of dromen brengt me, op de een of andere manier, niet genoeg bevrediging. Ik moet weten of ik het ook echt kan, of ik het wel red. Ben ik wel mans genoeg. Besta ik wel echt als ik het niet doe. Zien ze wel wat ik kan. Ik heb last van geldingsdrang en dan vooral voor mezelf.

Als je het zo bekijkt dan is trainen ook helemaal geen voorwaarde meer. Het gaat mij eigenlijk om de train/prestatie verhouding. Kan ik het halen met de hoeveelheid uren die ik erin steek. Kan ik het volbrengen door gewoon af en toe een lekker stukje te gaan fietsen en relaxed te lopen. Kan ik als mens iets 'onmenselijks' doen? Ben ik onsterfelijk, bovenmenselijk?
Ik train net genoeg om de finish te halen. 100% efficiënt trainen noem ik dat. Ik ken eigenlijk geen andere sporter die zo efficiënt is als ik. Natuurlijk gaat het wel eens mis (zie de hardloopvierdaagse van dit jaar) maar soms lukt het me ook nog. Als ik de finish kon halen zonder training dan zou ik het overwegen en misschien nog doen ook, helaas heb ik die luxe niet.

In 1992 (toen was ik 24) liep ik voor het eerst de marathon. In Rotterdam. Leek me leuk, had het op TV gezien en dat wilde ik ook. Ik liep thuis mijn rondjes van 10 km en breidde dat uit tot een keer 20 en een keer 25 km. Dat vond ik al aardig lang. Leek me voldoende om die marathon uit te lopen.
Ik startte rustig, want dat was me verteld. In een nieuw PR op de 5 en 10 km kwam ik de eerste km's door.. Halverwege liep ik op een schema van 2 uur 50. Uiteraard moest ik dat bekopen na het 30 km punt. Ik was onbekend met eten en drinken onderweg en ik was leeg. Krampen namen mijn benen over en uiteindelijk finishte ik in 3'17.  Ik had aardig wat gewandeld het laatste stuk, maar ik was binnen. 3 dagen moest ik achteruit de trap af, maar wat n efficiency. Finish gehaald met gewoon een paar 'leuke stukjes hardlopen'.

Vroeger op school was ik al een kei in efficiency. Een 7 halen met minimale inspanning, maar wel gewoon slagen natuurlijk. en een 7, net iets meer dan een 6, lekker veilig. Als een leraar mij vroeg wil je dan nergens heel goed in zijn? Dan zei ik: "Ja, in heel efficiënt leren en het maximale uit mijn tijd halen". Ik denk dat dat eigenlijk geen luiheid is, maar dat je het -breed georiënteerd- zou kunnen noemen, of dat je er wellicht een andere medische term aan zou kunnen hangen.

In Almere is snelheid voor mij geen optie en een hoge klassering ook niet. Ik kan alleen maar hopen op een super efficiënte race met niet teveel pijn of kramp. Gewoon een lekker stukje zwemmen, fietsen en hardlopen..om te finishen.
En stiekem, heel stiekem, droom ik tijdens de race dat ik een heel stuk sneller zou kunnen zijn als ik meer zou trainen.......

Meer trainen... Ja, ik zou het doen, als ik niet zo lui was..