Wat is een normaal stukje hardlopen eigenlijk? (+verslag N70trail zondag 22/9)

Via twitter en facebook houd ik mij op de hoogte van de hardloopvorderingen van mijn mede socialitee mediee. Ik volg de runners, de loopgroepen, de twitteraas, triatleten, @looppassies en de DRR's. Meestal in stilte en soms met een korte 'like' of een komisch commentje.
Uiteraad post ik zelf ook wel eens een loopje, zoals hier aan het eind over mijn ervaring bij de N70trail. Maar wat beweegt iedereen toch om juist zo ver te lopen als dat ze doen.. 4 km, 14, 20, 40 of 100. Je ziet van alles voorbij komen. De een is trots op zijn eerste 6 km of zijn 1ste minuut met Evy de ander is ontevreden over zijn marathon in 3'14. Hij doet 20 km tijdens de lunch en zij gaat om tien uur 'savonds nog gauw even 3km uitlopen. En wat te denken van 12x400 meter of 6x3km met wedstrijdtempo's D1,D2 en D3's..Geniaal? Overdreven of precies goed? Ja, soms moet je ze gewoon haten, die fanatieke hardlopers, het gemak van hun training is de pijn in mijn lijf, alsof ik in mijn trainingen extra moet boeten voor hun gemak en anderen daarom weer moeten boeten voor mijn gemak.
Wat is eigenlijk normaal? ...en dan bedoel ik natuurlijk; normaal voor MIJ!

As ik thuis zeg "ik ga even een stukje lopen" hoe ver ga ik dan? Mijn vrouw wil natuurlijk ook graag weten of ze na 30 minuten of na 2 uur de politie moet bellen vanwege een 'kleine vermissing', maar ik weet het vaak zelf niet eens.
Als ik de loopschoenen aantrek is dat in principe altijd voor een uur of twee onbekommerd "net onder wedstrijdtempo" rustige duurloop. In diezelfde gedachte is het ook altijd zonnig en droog, ben ik uitgeslapen en in topvorm.

Eenmaal buiten realiseer ik mij dat die 2 uur er vandaag niet in zit, en schik ik mij naar mijn mogelijkheden en kies een afstand ergens tussen een half uur en een uur. 30 minuten is toch wel het minste, waarbij ik best af en toe even mag wandelen, het is maar een hobby tenslotte. Als het mee zit plak ik er wat kilometers achteraan om langzamerhand die 2 uur vol te maken. Want wie 2 uur kan lopen, die kan alles lopen is mijn overtuiging.

Aan de andere kant wandel ik niet graag tijdens wedstrijden of beter gezegd 'loopevenementen' en mogen die uitspattingen ook best iets langer zijn dan mijn langste training. Stelregel is dat ik in een wedstrijd net zoveel km's kan lopen als ik max. in 7 dagen totaal heb gelopen ergens in de afgelopen 3 weken. Die regel voldoet voor mij heb ik geleerd.

Zo stond ik ook aan de start bij de N70trail. Ik was toe aan 14 km heuvellopen. Ik geef toe; ik had mij slecht voorbereid en realiseerde mij pas een uurtje voor de start dat ik de dag ervoor in dezelfde omgeving als de N70 route nog 2,5 uur was wezen klimmen en dalen op mijn racefiets, iets wat na3 km lopen ineens helemaal niet meer zo'n goed idee bleek.
De omgeving is er schitterend, rondom de Sint Maartenskliniek, in het Rijk van Nijmegen. Prachtige stuwwallen met hellingen van rond de 9 a 10%. Het weer was perfect, het was eigenlijk precies zo'n dag voor een "net bovenwedstrijdtempo 2 uurs duurloopje". De sfeer was gezellig en ontspannend, een clubje van 200 enthousiaste lopers liep alvast warm.

Over mijn loop kan ik kort zijn, het was afzien..gruwelijk. Een bijna traumatische ervaring, maar ook mooi afzien en genieten. Heuvel op (veel) meer gewandeld dan me lief was, komt er echt geen einde aan al die beklimmingen, tot het moment dat je zelfs de afdalingen gaat verwensen. Daar waar ze op de fiets nog rekening houden met maximale hellingspercentages doen ze dat met zo'n route zeker niet, voor mijn gevoel zaten er trappen met 40% helling bij.
Halverwege, ter hoogte van de Duivelsberg, zat ik er echt even helemaal doorheen, mijn bewustzijn leek zich te vernauwen en langzaam hoorde ik vanuit het niets doedelzakmuziek aanzwellen.
Hemelse tonen leken mijn intocht in het walhalla te begeleiden, maar bij navraag bleken ook mijn meelopers deze buitenaardse doedelzak muziek te horen. Loos alarm, ik moest helaas gewoon doorlopen terwijl ter plekke sterven toen helemaal niet zo'n slechte optie leek

Op een leuk klein heuveltje stond bovenop (jawel!) een heuse doedelzakspeler, dit was ook zo'n beetje het keerpunt in deze loop, dus terug naar de finish. Ik was er wel uit, dit was NIET een normaal stukje hardlopen..of toch weer wel.
Ik was heel erg blij dat de laatste 1,5 km min of meer vlak was en ik rustig over de finish kon kruipen, nog even aangemoedigd door de speaker. 13,5 k en ergens tussen de 450-500 hoogtemeters in 1:28. Na de finish stond een heerlijk -alcoholvrij- weissenbier klaar; koud , schuimend en fris, beter dan een gelletje. Al met al een (trail)loop en een ervaring die meer dan de moeite waard was. Een ideale training die je een fantastische spierpijn oplevert en waarbij je tegelijk een heerlijke zondagswandeling door een schitterend stukje Nijmegen meeneemt. Wat je ook zou kunnen samenvatten als 'gewoon een lekker stukje hardlopen'.

ps. de foto's heb ik 'gestolen' van Internet en zijn gemaakt door Misscha Visser.

Ben ik te oud om Bauke Mollema te zijn?

Iedereen doet het wel eens, als je fietst of loopt je inbeelden dat je een bekende wielrenner in een grote ronde bent of aan kop vd olympische marathon loopt, ja toch?. Ja toch?? Ik doe het al vanaf mijn 9e jaar, toen ik voor het eerst een racefiets kreeg en ik mag zeggen dat ik na 35 jaar inbeelding erg goed ben geworden, zo niet, de beste!.

Ik ben opgegroeid in de tijd van Johan vd Velde en Henk Lubberding en was als een pauw zo trots toen mijn moeder op mijn 10e verjaardag een echt rood-wit-blauw wielershirt voor me had gemaakt met bijpassende broek, net als Henk Lubberding! Ja in die tijd ('78, '79) kon je nog helemaal geen kinder wielershirts kopen, sterker nog, in Harlingen was niet eens een wielerclub. Ik was al zeer gelukkig dat ik een racefiets kreeg omdat mijn vader nu eenmaal gek van fietsen was. Een echte Kalkhoff, duitse grundlichkeit ten top. Ja en ook ik zat huilend voor de TV toen Johan vd Velde in '83 in de 16e etappe op weg naar Pra-Loup viel en Joop Zoetemelk in zijn val meenam. Misschien wel omdat het op de 13e juli was. Uiteindelijk kwam het toen goed en werden mijn helden, gouden helden! Ik heb die etappe rond mijn woonplaats talloze malen overgereden, en steeds kon ook ik de gele trui veilig stellen!

Ik droomde vroeger van de tour de France en op het platte Friese land veranderde elke drempel, brug of sluis in een col van de buitengewone categorie. Ik heb op de Tjerk Hiddes sluizen tussen Midlum en Harlingen heel wat bolletjes truien ver en heroverd, zelfs als ik steeds achter mijn broer als tweede op de top aankwam wist ik het voor mezelf nog zo te draaien dat ik uiteindelijk in de betreffende gewenste trui belandde. Zelfs als het op verbeelding aankomt is er concurrentie. Met mijn broer zwaar in de slag wie vandaag Jan Raas of Joop zoetemelk mocht zijn; ok vandaag ben ik Lubberding maar morgen mag ik weer Joop zijn!
Misschien is het hebben van een oudere broer wel een prima voorwaarde om je verbeelding tot het uiterste te ontwikkelen, als je toch steeds als tweede eindigt moet je creatief worden. Omdat EPO nog niet bestond losten we alles op met onze fantasie.


Toen ik in 1992 in Barcelona tijdens de goude race van Ellen van Langen in het olympisch stadion zat, was het niet de race van Ellen van Langen die mij het meest is bijgebeleven. Nee, het waren de helden van de 10 km Richard Chelimo, Khalid Skah en Addis Abebe met wie ik mij vereenzelfdigde. Dat waren de helden met wie ik tijdens trainingen streed, in gedachten dan.

Misschien is het een geheim voor de meesten, want bijna niemand praat er over. Alleen als ik met mijn oudste zoon fiets discussiëren we openlijk over de helden die we voor dat ene moment even zouden willen zijn. Cancellara tijdens Parijs Roubaix of Peter Sagan die een mooie etappe wegsnaait voor de andere favorieten. Of wie van Ons Bauke Mollema mag zijn of Laurens ten Dam tijdens de tour. Maar dan alleen in hun goeie dagen, want vergis je niet, we zijn alleen geïnteresseerd in hun glorie momenten, niet in het afzien tijdens de vele wekelijkse trainingsuurtjes of bij de zware etappes waarbij ze minuten verliezen op de koplopers. Daar geniet ik het liefst vanaf een afstandje van, via TV, facebook of met een leuk youtube filmpje over de trainingen in winterse hagel en sneeuwbuien. Ik ben ondertussen elke bekende wielrenner of hardloper al een keer geweest en soms ben ik ook gewoon mezelf die op miraculeuze wijze op z'n 45ste nog een profcontract weet af te dwingen en die nu, in het olympische jaar, het hele peloton op een hoop loopt of fietst.

Ik fiets en loop niet voor niets nog af en toe rond in een wereldkampioenstrui, uit China geïmporteerd nota bene!. Ik beeld me in dat mensen langs de kant zeggen: "is dat DE wereldkampioen"? Ja, de wereldkampioen verbeelding!
Daarom was ik als een kind zo blij toen ik 2 jaar terug via een veiling een heus gesigneerd wereldkampioensshirt van Oscar Camenzind kon kopen. Eindelijk had ik er één.. dichter bij kom ik niet, behalve in mijn verbeelding natuurlijk.

Als je het wat minder glamoureus wilt bekijken, zou je het ook een korte sportpsychose kunnen noemen. Volgens de definitie van een psychose kom ik ook aardig in de buurt: "Denken dat je iemand anders bent, is een bekend verschijnsel bij een psychose". OK, het maakt me ook niet uit, ik kan er prima mee leven.
In die 35 jaar is er wat betreft mijn verbeelding eigenlijk niets verandert, behalve dat er nieuwe helden zijn bijgekomen en andere weer zijn afgevallen. Sommige renners heb ik nooit willen zijn, Lance Armstrong bijvoorbeeld.. gewoon geen aardige man en achteraf maar goed ook, stel dat ik 7 tourwinsten had moeten inleveren. Maar ik moet weer verder, eergister won Phillipe Gilbert namelijk in zijn wereldkampioenstrui in een geweldige krachtsuitbarsting de eindsprint in de Vuelta, die moet ik vandaag echt even zijn!

Pizza of bonen?

Ik denk dat ik 'motivationeel-uitgedaagd' ben. 'Motivatie-gehandicapt' gaat me qua kwalificatie nog net iets te ver, maar ik heb wel degelijk een uitdaging als het om mijn (hardloop) motivatie gaat. Zin om te lopen, zo maar spontaan een eindje lekker rennen? Ik heb het soms, maar altijd vele malen minder dan het aantal keren dat ik zou willen trainen.

Waarom eigenlijk.. waarom gaat trainen niet altijd vanzelf? Waarom sta ik niet elke dag te trappelen van ongeduld tot ik na het werk thuis kom en lekker kan gaan fietsen, lopen of zwemmen. Waarom is er uberhaupt een verschil tussen wat ik wil doen met waar ik zin in heb? (en wat ik doe!).

Weet je waar ik wel (bijna) altijd zin in heb? nee, nee.. ik bedoel Pizza eten! 's ochtends, 'smiddags, 'savonds, 'snachts, voor ik ga eten, nadat ik net gegeten heb, als ik terug kom van een training, vlak voor ik ga trainen.. schotel mij pizza voor en ik heb er zin in. Hmmmmm. Bonen daarentegen zijn een heel ander verhaal, bah! Dan lijk ik meer op Bartje.. Ik bid niet voor bruine bonen en ik ga er ook niet harder van lopen. Verdacht veel huishoudklusjes vallen onder bonen. En als koken 'bonen' is, bestellen we meestal pizza.

Je zou ook kunnen zeggen: Waarom heb ik niet altijd een 'pizza' gevoel als ik wil/moet gaan trainen, ik hou van pizza. Zelfs als ik zin heb in lopen verandert mijn pizza gevoel wel eens in bonen. Tijdens de eerste interval rondjes op Papendal ben ik vastbesloten om 6 x 2 km te gaan lopen, in wedstrijdtempo! Na het eerste tempoblok besluit ik dat 4x 2km ook al een hele mooie uitdaging is. Die laatste 2 keer zijn simpelweg 'bonen'.
Er zijn ook dagen dat bonen spontaan veranderen in pizza. Als ik geen zin heb, maar toch ga. Hoe raar kan een mens zijn. Soms ga ik niet hardlopen als ik WEL zin heb en op een ander moment ga ik wel terwijl ik helemaal GEEN zin heb. Dat is pizza met bonen! En als je dan gaat terwijl je eigenlijk helemaal geen zin hebt realiseer je onderweg opeens dat je gewoon lekker, nee heerlijk, aan het hardlopen bent. Dan wordt alles pizza. Zo'n pizza met alles erop en eraan. Het zijn de beste trainingen die ik ooit liep, puur op basis van bonen!

Zou het niet heel veel makkelijker zijn als alle dingen die goed voor me zijn als 'pizza' zouden aanvoelen en de slechte dingen als 'bonen'? 100.000 jaar menselijke evolutie zeggen natuurlijk van niet. Vet en zoet voedsel was in de oertijd schaars, en dus, is dat lekker! En als je voldoende hebt gegeten verspil je liever geen energie om voor je lol nog een eindje te gaan rennen. Dan wil je nog hooguit wat energie besteden aan je voortplanting, moet tenslotte ook gebeuren. Neem een voorbeeld aan de leeuwen op de Afrikaanse savanne. Koning der dieren, de hele dag luieren totdat ze zin hebben in pizza.. en dan nog. De vrouwtjes doen het leeuwendeel van het werk, terwijl de mannen genoegzaam afwachten.

Als ik de hele dag hongerig buiten zou liggen, zou ik vast veel meer zin hebben om hard te lopen. Prooi bejagen. Mijn plek innemen bovenaan de voedselketen. Wie doet er nog hardlopend boodschappen tegenwoordig? Misschien dat ik beter naar de Albert Heijn 8 km verderop kan gaan ipv naar de C1000 om de hoek?. Terug naar de natuur, de basis omarmen.

Tsja, die aangeboren luiheid, het ongeschoren uiterlijk, het bourgondische eten.. misschien dat ik nog best dicht bij de natuur sta. Ik kan tenslotte niet anders concluderen dat er nog een heel groot stuk oermens in mij aanwezig is. Ik denk zelfs een stuk oermens uit de tijd dat de pizza nog eens niet uitgevonden was.