donderdag 5 september 2013

Pizza of bonen?


Ik denk dat ik 'motivationeel-uitgedaagd' ben. 'Motivatie-gehandicapt' gaat me qua kwalificatie nog net iets te ver, maar ik heb wel degelijk een uitdaging als het om mijn (hardloop) motivatie gaat. Zin om te lopen, zo maar spontaan een eindje lekker rennen? Ik heb het soms, maar altijd vele malen minder dan het aantal keren dat ik zou willen trainen.

Waarom eigenlijk.. waarom gaat trainen niet altijd vanzelf? Waarom sta ik niet elke dag te trappelen van ongeduld tot ik na het werk thuis kom en lekker kan gaan fietsen, lopen of zwemmen. Waarom is er uberhaupt een verschil tussen wat ik wil doen met waar ik zin in heb? (en wat ik doe!).

Weet je waar ik wel (bijna) altijd zin in heb? nee, nee.. ik bedoel Pizza eten! 's ochtends, 'smiddags, 'savonds, 'snachts, voor ik ga eten, nadat ik net gegeten heb, als ik terug kom van een training, vlak voor ik ga trainen.. schotel mij pizza voor en ik heb er zin in. Hmmmmm. Bonen daarentegen zijn een heel ander verhaal, bah! Dan lijk ik meer op Bartje.. Ik bid niet voor bruine bonen en ik ga er ook niet harder van lopen. Verdacht veel huishoudklusjes vallen onder bonen. En als koken 'bonen' is, bestellen we meestal pizza.

Je zou ook kunnen zeggen: Waarom heb ik niet altijd een 'pizza' gevoel als ik wil/moet gaan trainen, ik hou van pizza. Zelfs als ik zin heb in lopen verandert mijn pizza gevoel wel eens in bonen. Tijdens de eerste interval rondjes op Papendal ben ik vastbesloten om 6 x 2 km te gaan lopen, in wedstrijdtempo! Na het eerste tempoblok besluit ik dat 4x 2km ook al een hele mooie uitdaging is. Die laatste 2 keer zijn simpelweg 'bonen'.
Er zijn ook dagen dat bonen spontaan veranderen in pizza. Als ik geen zin heb, maar toch ga. Hoe raar kan een mens zijn. Soms ga ik niet hardlopen als ik WEL zin heb en op een ander moment ga ik wel terwijl ik helemaal GEEN zin heb. Dat is pizza met bonen! En als je dan gaat terwijl je eigenlijk helemaal geen zin hebt realiseer je onderweg opeens dat je gewoon lekker, nee heerlijk, aan het hardlopen bent. Dan wordt alles pizza. Zo'n pizza met alles erop en eraan. Het zijn de beste trainingen die ik ooit liep, puur op basis van bonen!

Zou het niet heel veel makkelijker zijn als alle dingen die goed voor me zijn als 'pizza' zouden aanvoelen en de slechte dingen als 'bonen'? 100.000 jaar menselijke evolutie zeggen natuurlijk van niet. Vet en zoet voedsel was in de oertijd schaars, en dus, is dat lekker! En als je voldoende hebt gegeten verspil je liever geen energie om voor je lol nog een eindje te gaan rennen. Dan wil je nog hooguit wat energie besteden aan je voortplanting, moet tenslotte ook gebeuren. Neem een voorbeeld aan de leeuwen op de Afrikaanse savanne. Koning der dieren, de hele dag luieren totdat ze zin hebben in pizza.. en dan nog. De vrouwtjes doen het leeuwendeel van het werk, terwijl de mannen genoegzaam afwachten.

Als ik de hele dag hongerig buiten zou liggen, zou ik vast veel meer zin hebben om hard te lopen. Prooi bejagen. Mijn plek innemen bovenaan de voedselketen. Wie doet er nog hardlopend boodschappen tegenwoordig? Misschien dat ik beter naar de Albert Heijn 8 km verderop kan gaan ipv naar de C1000 om de hoek?. Terug naar de natuur, de basis omarmen.

Tsja, die aangeboren luiheid, het ongeschoren uiterlijk, het bourgondische eten.. misschien dat ik nog best dicht bij de natuur sta. Ik kan tenslotte niet anders concluderen dat er nog een heel groot stuk oermens in mij aanwezig is. Ik denk zelfs een stuk oermens uit de tijd dat de pizza nog eens niet uitgevonden was.

2 opmerkingen:

  1. Mmmmm bonen. Chili, of zelfs witte bonen in tomatensaus met kerrie (en uitgebakken spek).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. tuinbonen... bleh. Teken zonder pootjes!

    BeantwoordenVerwijderen