Ik ga stoppen met bloggen!

Ik stop er mee, ik stop met die blogs. Ik stop met het schrijven én met het lezen van blogs..
Sportblogs, bleh!

Het schrijven (en lezen) van blogs en verslagen lijkt bij sommige atleten alleen nog maar een lange klaagzang. Het is kommer en kwel in blogland. Het sportleven is een zware last.

Dan heb ik het alleen nog maar over atleten die hun succesvolle blogjes volschrijven met  wedstrijdverslagen over binnen de doeltijd gefinishte wedstrijden. Want als het net even anders liep, of ze hadden gewoon niet genoeg getraind, dan komen de waterlanders. Je zou denken dat triatleten geen watjes zijn, nee, dus. Niet juist dus.

Triathlon is een complexe sport met een boven normale inspanning, dat moet je je natuurlijk wel blijven realiseren. Als een triathlon wedstrijd 100% maakbaar en voorspelbaar zou zijn, dan hoef je er eigenlijk niet aan mee te doen. Ga dan lekker yahtzee spelen en geniet van je gelukkige gouden hand  op het dobbelbord.

Train hard of zoveel als je wil, hou je verwachtingen realistisch en geniet. 

Soms, dan heel soms, dan heb je zo’n wedstrijd waarbij alles samenvalt en je op een wolk zwemt, fietst en loopt. Geniet van die ene keer, want meestal is het gewoon afzien (of waren je verwachtingen wat te laag).
Of wat dacht je van die atleten die volledig terecht een gele, blauwe of donkerrode kaart hebben ontvangen. En toen was het dit en dan is er weer dat. “Iemand anders deed het ook” en toen ging het net even anders en niemand zag het en toen had je dat filmpje moeten zien, toen er nog veel meer gestayerd werd.. ja, geklaag dus. Er woorden in heel wat woorden verspild op het digitale papier over het eigen falen.

Er zouden eigenlijk nog veel meer kaarten moeten worden gegeven, al is het maar om die triatleten wat emotionele eelt te laten kweken. Er wordt namelijk nogal wat net op of over de grens gestayerd,  gesjoemeld of gewoon als overtreding gemaakt .  Als je weet dat afval deponeren buiten de bestemde gebieden bij een wedstrijd dat je een diskwalificatie oplevert…waarom doe je het dan toch? Dan vraag je er om..  #RTFR (Read The Fucking Rules).

Triathleten klagen en dat ze er over gaan schrijven is geen zalf voor opgekropte emotionele spanning, het is een vergrootglas op het pijnlijke leven van een sporter.  
En, ja: ik ben ook triatleet. Ik heb ook heel wat te klagen. Ik vind dat ik tegenwoordig zelfs meer te klagen heb dan voorheen. Minsten 10x zoveel als voorheen. De eerste zwemtraining, de eerste 20 minuten op de hometrainer, mijn eerste 3 km hardlopen sinds september. Het is een drama. Het is een langdurig vermoeiende worsteling met mijn lijf om daar te komen waar ik eigenlijk nooit was.
Want ja, voordat ik aan m’n hart geopereerd werd en ‘n herseninfarct in mijn maag gesplitst kreeg, was ik natuurlijk ook al een middelmatig triatleet.

Ik deed voorheen ook nooit zoveel als ik plande en nog minder dan ik wilde. Ik hoopte ook heel vaak ‘op die ene dag’.. en ,ja: die ene dag heb ik wel gehad natuurlijk. Vroegâh

Mijn beste triathlon ooit. 1995 Liessel.

Ik heb op dit moment dus heel veel redenen of recht om te klagen. Maar net nu heb ik er geen zin in. Er is teveel te klagen. Het is net even te echt. Dat vergrootglas op mijn zogenaamde sportersleven is zo groot dat ik elk details van mijn poriën van mijn atleten huid zie.

Ik geef toe dat ik soms letterlijk op de tacx zit te huilen, gewoon omdat het allemaal zo kut is. Afzien. 30 minuten met 18 km/uur wegstoempen. Dan vraag ik me af waarom me dit is overkomen, terwijl ik motivatie filmpjes op youtube aan het kijken ben. Het is gewoon fucking oneerlijk dat ik niet lekker kan genieten van een beetje hardlopen of fietsen. Waarom is dit me overkomen? Het voelt alsof mijn hele leven in een pot dikke stroop zit.

“Hoe het gaat? Ja, prima”. Nee natuurlijk helemaal niet. Maar het heeft geen zin om te klagen. Je moet verder, dat weet ik ook wel. Ik had in december nog een leuk blogje zitten schrijven over meezingen bij de carnaval, maar ik kan eigenlijk maar een enkele regel meezingen. Ik ben al blij dat ik liedjes weer herken en ik weer kan mee neuriën. Met een beetje oefenen kan ik 2 regels achter elkaar meezingen en dan rollen de woorden alweer over elkaar.  Het praten is alsof ik een karaoke nummer moet zingen waarvan ik de tekst pas net voor me zie, in het koreaans. Gelukkig kan ik mij wel prima verwoorden in alledaagse gesprekken. Koetjes en kalfjes is prima, daar merkt niemand iets van. Vermoeiend en frustrerend, ja dat is het wel. Soms is het wel grappig als ik een tour-de-mallêtje maak… ik bedoel een gille-de-la-tourette versprekingkje maak. Daar kunnen we dan thuis wel over lachen.
 
Er is eigenlijk alleen maar wat te klagen, als er niet echt iets te klagen is. Als je lekker oud hollands kan nuilen over wat er allemaal niet goed is gegaan.

Pas als ik straks weer een echte lekkere triathlon ga doen (en finishen) en kapot en teleurgesteld mijn racereport kan intikken. Ik kijk er al naar uit, over een paar maanden of over een jaar, dat ik weer met overgave met teleurstelling een blogje kan typen.
Dat je denkt; “nou dat blogje van Niels dat is ook wat.. slechte wedstrijd, heel veel pijn en nog een gele kaart ook.” Dat lijkt me heerlijk!

Afstappen bij de Frysman.. genieten!