maandag 7 maart 2016

Kwestie van plannen.



Om te starten, zomaar even wat kreten uit mijn eigen blogs van de afgelopen tijd:

  • Ik doe maar wat
  • Ik ben allergisch voor schema's
  • Ik ben lui
  • Ik hou niet van veel trainen

O, ja en deze nog; dit jaar doe ik in juli 2 hele triathlons. Frysman (9 juli) en Ironman Maastricht (31 juli).



Dat vinden sommige mensen raar, een beetje maar, gelukkig. Dat geeft natuurlijk niet. Ik vind ook heel veel dingen raar, of een beetje raar. Je accepteert het, want het hoort er bij. Zo is het leven. Wat je kent vind je normaal wat je niet kent is raar. Dat is normaal.

Verwarrend? Nee toch? Even een paar voorbeelden:

Er zijn mensen die planten drogen, aansteken en dan de rook inademen: heerlijk, verslavend lekker zeggen ze! Lijkt mij afschuwelijk.

Van de week zag ik een reclame van een gerenommeerd vrouwenmerk die vrouwen aanraadde de hele dag met een afdoende  laag chemicaliën op hun huid rond te lopen, het liefst meteen na het opstaan omdat je er dan zo gezond en jong uitziet. 'Omdat je het verdient' zeggen ze dan. Er zijn best veel dingen die ik niet goed begrijp.

Ik zag laatst een hippe blog over voedsel, ik bedoel superfoods.
Het is afschuwelijk wat sommige mensen 's ochtends op hun bord leggen en dan met een Über grote glimlach de dag beginnen. Aardbeien met havermout, vers gestampte linzen in zure yoghurt, Tarwegras met zeewier-shake; "een superstart van je morgen". "Laat je nakijken"; denk ik dan.

Dat komt omdat ik gewend ben 'sochtends een broodje hagelslag te eten en een glas melk te drinken. Dat is anno 2016 helemaal niet meer verantwoord. De gluten-, suiker-, tarwe- en lactose-intoleranties vliegen je om de oren. Dat ik de deur nog uitkom om wat te presteren is op zich al een raadsel.

Dus die 2 hele triathlons moet je in het perspectief zien van mijn verknipte levensstijl.
Ik geef toe; ik train wellicht niet zo gestructureerd als andere atleten en ik plan misschien wat grootmoedig, maar het is niet zo dat er helemaal geen plan achter zit. Daarvoor moet ik even iets kort over bosbouw toelichten.

Een gewild t-shirt voor bosbouwers
Wat? Bosbouw? Ja, ik heb Bos en Natuurbeheer gestudeerd aan de Hogeschool Larensteijn. Vroeger werd dat wel eens oneerbiedig: De Bosbouwschool genoemd. Nu is het een university of applied sciences. Het zal wel zo'n superfood/intollerantie achtig modeverschijnsel zijn.

Even eerlijk: Bos en natuurbeheer is de leukste studie die je kunt doen. Ik heb er 4 jaar heerlijk in de bossen rondgelopen en lekker vogels en planten gekeken. Het behoorde tot de normale zaken tijdens de opleiding om kuilen te graven, dwars door het bos te banjeren, met stokken te gooien. Het is een soort verlengd speelkwartier voor buitenliefhebbers. Er is echter 1 ding dat ik heel goed onthouden heb van mijn studie Bos en Natuurbeheer: procesplannen. OK, het is een beetje Cruyferiaans; maar je hebt dus in feite 2 verschillende manieren om planmatig te werken: 
  • Einddoelplanning.
  • Procesplanning.
Einddoelplanning.
Bij einddoelplanning staat wat je nu doet in het teken van wat je straks wilt bereiken. Zo plannen de meeste mensen hun wedstrijden en projecten. Het probleem met bosbeheer is dat je normaliter niet meer in leven bent op het moment dat jouw plannen realiteit worden. Bomen en bossen doen er nu eenmaal minimaal 2 á 3 mensenlevens over om een beetje tot volwassenheid te komen. 
Boompje groot, plantertje dood...
Een gevleugelde uitspraak van
Rien Poortvliet in De Kabouter
Kabouters vinden dat misschien om te lachen, maar voor mensen is het een pijnlijke waarheid. Daarnaast veranderen in 300 jaar de eisen en wensen van de maatschappij, dus hoeveel zin heeft het om een einddoel te plannen? Zeker als je ziet dat je dat doel in de toekomst misschien ook wel nooit haalt. Kies dan voor een goed alternatief waar je wel invloed op hebt.

Procesplanning. 
Als je zorgt voor voldoende verjonging, leeftijdsopbouw, doodhout en recreatie mogelijkheden etc dan voldoet elk bos aan jouw maatschappelijke 'doel'. Beter gezegd als je de processen die je belangrijk vind onder controle hebt dan voldoe je automatisch aan je doelstelling en bij bosbeheer is dat het maatschappelijke doel. En!!! Je hoeft geen 300 jaar te wachten om je project op te leveren.

Dit principe kan je uiteraard ook in je persoonlijke leven toepassen. 
Dus gewoon de dingen die je leuk of belangrijk vindt voldoende aandacht geven, zonder precies te kijken of dat in de toekomst wel helemaal volgens plan verloopt. Ja, ik vind trainen leuk, maar ik vind het vooral leuk om af en toe een fysieke en mentale uitdaging aan te gaan. Ik hou ook van mijn gezin en van lekker eten. Zelfs werken kan leuk zijn (hahahah, nee ik meen het) Allemaal zaken die in het leven voorbij komen. 

Tijdens ontwikkelgesprekken op je werk of bij sollicitaties vraagt men wel eens: Waar wil je staan over 5 jaar? Ik heb nog nooit daar gestaan wat ik tijdens gesprekken 5 jaar daarvoor aangaf te willen staan. De wereld verandert en je verandert mee. 
Waar ik over 5 jaar wil staan? Wat dacht je van ergens gezond en gelukkig samen met mijn gezin, dan maakt de plek waar je staat toch helemaal niet meer uit.

Dus die 2 hele triathlons in 1 maand is niets meer of minder dan een mooie samenloop van omstandigheden. Iets wat toevallig precies op dit moment in mijn leven het beste uitkomt. Wordt het gemakkelijk? Krijg ik achteraf spijt? Ga ik het halen? Ik weet het niet, ik weet wel dat ik er heel veel zin in heb.

En op 1 augustus zit ik bij mij achter in de tuin, op een kratje bier terwijl de BBQ aan staat en denk ik ongeacht het resultaat: "wat een mooi leven heb ik toch!".