Het zwarte gat

Het triathlon seizoen is voorbij, de strijd is gestreden. De wedstrijden zijn voorbij en alle kampioenen zijn bekend.
We kunnen en mogen weer de hele winter op het berevel voor het haardvuur, smakelijk vertellen over onze belevenissen van afgelopen zomer. Triathleten hebben namelijk (nog) een super onbekende hele fantastische eigenschap, ze kunnen uitstekend en uitgebreid over hun wedstrijd- en trainingservaringen vertellen.
Lang, vaak, veel en gedetailleerd....noem het saai, zo je wil... "en daar ging ik door de bocht, waar die ene vrijwilliger met die vlag stond en toen reed ik zo door de berm, weetjenog?"

Dat noemen ze het zwarte gat. Die periode waarin je niet anders te doen hebt dan een leven leiden net als alle andere normale mensen. Het zwarte gat zou je ook een normaal bestaan kunnen noemen.
Natuurlijk, natuurlijk..er zijn ook wintertriathlons, maar schaatsers neem je als triathleet niet al te serieus. Tenzij het langs 11 Friese steden gaat, de enige uitdaging van formaat waar wij ons warme bedje nog voor uitkomen in de winter.
Als Harlinger weet ik waar ik over praat hoor! Elke winter bel ik bij het minste of geringste 11-steden koorts ijs naar mijn moeder om te vragen hoe de súderhaven erbij ligt en of de Tjerk Hiddes sluizen al gesloten zijn. Waarop mijn moeder zegt:  "Nee, ik zag dat er nog boten vanuit Franeker kwamen" en ik met jaarlijkse regelmaat opmerk: "Nou dat zal dan wel heeeeeel slecht ijs worden dit jaar"

'Het zwarte gat' is de periode waarin je weer Candy Crush gaat spelen en ziet dat je in februari bij level 168 bent blijven steken en je nog 345 levens hebt. Goed om te weten dat flauwe internetspelletjes geen zwart gat kennen. Of je kan tussendoor nog even carnaval vieren, dat zit altijd precies in mijn zwarte gat periode, perfecte timing hoor!

Ik hou van het zwarte gat!
Kan ik weer eens uitslapen in het weekend, geen stress over trainingen en schema's. Lekker een zaterdagje taarten bakken en dan zondag gewoon naar het bos toe, om te wandelen bv.
Bij het voetbal kijken gewoon nog even napraten in de kantine en doe eens gek, ik neem een biertje.

Een werkdag volmaken zonder bezweet achter je laptop te zitten omdat je een lunchloop, vroegeochtendzwemtraining of middag-dip-rit hebt gemaakt. "Black hole, I love you", zeggen ze in Amerika. Ik roep het niet hardop, dat zou tot verkeerde ideeen kunnen leiden.
Ik roep liever: "Ik hou van het licht! Het witte licht" of "Ik heb het licht gezien..."
Wat voor de meeste triathleten als een gruwelijke donkere vervelende periode wordt beschouwd zie ik als een opluchting. Als een helder warm wit licht. Thuiskomen!

Al in de laatste ronde lopen in Almere zie ik in de verte een wit licht opdoemen. Het roept me: "kom naar het licht, Niels!" Ik loop gretig door en verbijt de pijn in mijn bovenbenen. Het witte licht wuift naar me. "Ja, ja, ik kom al".

In de laatste kilometers naar de finish verheug ik me opeens op de eerste dag waarop ik na al deze ellende weer een eindje ga fietsen. Dat zal nog wel een weekje of twee duren, denk ik. Ik kan me ook nog niet echt voorstellen dat ik straks überhaupt weer wil fietsen, maar dat gevoel om te fietsen, zonder afstand, zonder richting..fietsen omdat je het leuk vindt, dat is een bevrijdend gevoel. De verlossing ligt bij de finish.
Ik boet voor mijn zonden in die laatste loopronde.. 7 km lang lijden. Ik draag mijn kruis symbolisch met me mee (aan de voorkant, rond mijn navel). Boeten voor mijn gulzigheid en luiheid, voor al die keren dat ik niet dat tweede rondje eraan vastplakte in de training maar linea recta naar huis ging. Voor al die frikandellen en zakken chips, die avondjes opblijven om een B-film af te kijken.

Ik ben er van overtuigd, er is helemaal geen zwart gat. Witgatjes... die zijn er wel. Als je goed kijkt zie je ze misschien bij de uiterwaarden langs de Rijn. Vogelspotten is nog zo'n mooie hobby waar ik in het triathlonseizoen de tijd niet voor neem. Maar zodra de druk eraf is en ik weer voor de lol ga fietsen altijd weer direct opvalt. Zo zie je al gauw 6 soorten ganzen en kan je met een beetje geluk wel eens 8 ooievaars tegenkomen bij Heteren. Ik kijk niet lager alleen maar naar dat klokje op mijn stuur, ik kijk weer gewoon om me heen.
Als een normaal mens.


Toch wil ik (ook dit jaar) stiekem de hele winter blijven doortrainen. Op zondagmiddag tijdens veldrijden op Sporza lekker op de tacx een uurtje meestampen, en in de regen rennend door het bos.
Ik blijf het nog even volhouden: "er is geen zwart gat, er is geen zwart gat, er is geen zwart gat".
Wetenschappers van de NASA hebben het al lang ontdekt, en ook ik kom er straks achter.. Niets ontkomt aan de zwaartekracht van een zwart gat.

Hoe hard je het ook ontkent, hoe hard je de andere kant ook op rent. Zelfs het meest witte heldere licht wordt afgebogen om onder de immense zwaartekracht te worden opgeslokt in het zwartste zwart van het zwarte gat.

Het trekt aan me.. dat zwarte gat en het is te sterk om te negeren. Het is immers nog maar 9 maanden tot Challenge Roth.