Je ziet er helemaal niet uit als een hardloper..

Op de vraag wat de meest vreemde hardloopvraag/opmerking die mij wel eens gesteld was, antwoordde ik: "Oh, maar je ziet er helemaal niet uit als een hardloper".
De vraag werd op facebook gesteld, dus een echte vraag was het niet, maar ik ben nu eenmaal niet te beroerd om mijn online bijdrage aan de maatschappij te leveren. Vooral mijn vrouw krijgt het wel eens te horen; "Niels een marathon gelopen? Raar? Hij heeft helemaal geen hardloopfiguur" Of wanneer mensen hoopvol aan mij vragen wat mijn beste onderdeel is bij de triathlon ik zonder aarzeling antwoord: "hardlopen", dan valt er meestal wel een pijnlijke stilte.

Ik stoor me er niet aan, maar het is wel een opmerkelijke constatering. Wanneer heeft iemand een echt 'hardloopfiguur'? Als je de ontwikkeling van de mensheid in de afgelopen 100.000 jaar een beetje napluist, weet je dat ALLE mensen in de basis een hardloopfiguur hebben, anders hadden we nu nog op handen en voeten in de bomen gehangen.
Sterker nog, als we ergens niet geschikt voor zijn is het wel de hele dag op een stoel achter een bureau zitten. "Jij een kantoorbaan? maar je hebt helemaal geen kantoorfiguur?" Je hoort het zelden, maar misschien heb ik dat dan juist weer wel. Ik geef het toe, ik heb geen standaard -mager- hardloop voorkomen, met mijn 90+ kg en 1'83m lengte zie ik er wellicht meer uit als een rugbyspeler, een linebacker of als de stevige linksback van het 7e elftal van SV Spero.

In het dierenrijk heeft elk dier dat op 4 poten staat een hardloopfiguur. Zelfs een Grizzly of IJsbeer rennen met gemak tegen de 50 km/uur. En dat is nog altijd sneller dan 100-meter-kanon Usain Bolt (op een goede dag bij perfecte omstandigheden). Voor de meeste viervoeters zien we er dus allemaal uit als bankzitters en strompelaars met onze 'hardloopfiguren'.

Tijdens trainingen en wedstrijden haal ik trouwens heel wat mensen in 'met een hardloopfiguur'. Ik ben jaloers op ze, lichte tred, mooi rechtop, blik vooruit. Ik zwoeg en raas voort alsof ik een touchdown ga maken, zonder dat ik ooit bij de 'end zone' kom. Ik ga soms misschien wel sneller, elegant is het niet.
Elegant is ook niet meer wat ik wil zijn, heb ik besloten. Lekker doorstampen, net zoals ik mijn trainingen doe. Ik ken geen D3 of D4 trainingen.. tempo of wedstrijdtempo zijn de 2 versnellingen die ik ken.

Als het mij uitkomt misbruik ik dezelfde stelling ook wel eens. b.v als iemand sneller heeft gelopen op de zevenheuvelenloop, dan kom ik al gauw met mijn gewichtige excuus op de proppen...Jaaaaa, maar ik heb ook helemaal geen hardloopfiguur. Laat hem (of haar) maar eens met een zak aardappelen op zijn rug lopen. Die Afrikanen wegen slechts de helft van mij en zijn niet eens 2 keer zo snel, dus gewicht/snelheidsratio is bij mij nog altijd beter.

Nu ik weer wat meer hardloopkilometers maak, merk ik wel dat ik weer ga afvallen en langzamerhand toch naar 'hardloopfiguur' ga lonken. Dat kan maar 1 ding betekenen! Vanavond een flink bord shoarma, biertje erbij en morgen weer naar de sportschool, excuustraining!

Sponsor gezocht...

Ik zoek een sponsor, een grote dikke vette sponsor. Zo eentje die met grote fluoriscerende gekleurde letters op mijn shirt kan staan, of op de vette brede velgen van mijn snelle carbon wielen. Zo van.. jij roept niet naar mij tijdens de wedstrijd, mijn shirt roept naar jou!

Oh, ik heb geen geld tekort, teminste…niet direct. Ik begrijp heel goed dat mijn hobby (veel) geld kost. Triathlon is een dure sport; fiets, loopschoenen, racesuits, wetsuit en niet te vergeten inschrijfgeld. Denk er eens aan: deelnemen aan een “echte” Ironman start bij 400 euro inschrijfgeld. Wie dacht dat het eerste onderdeel van een triatlon zwemmen was komt bedrogen uit, het eerste onderdeel is: betalen! Dan nog reis en verblijfkosten erbij.. een sponsor zou helemaal niet misstaan. Dat geldt eigenlijk voor elke triatleet die ooit het predikaat: “you are an Ironman” wil horen.

Ik mag niet klagen, mijn vrouw en ik hebben goede afspraken over wat ik besteed aan triathlon. D.w.z ik koop het en zei zegt: “dan zal je het wel nodig hebben”. Gelukkig koop ik af en toe een ontzettend budget shirtje van de LIDL voor 4,99.. dat komt me in een discussie altijd goed van pas.

Soms dan zit ik te dagdromen en denk ik: "zou het niet heel veel cooler zijn als ik kon zeggen: die nieuwe schoenen?...van mijn sponsor gekregen”. “Die dure Ironmanwedstrijd? Mijn sponsor betaalde het inschrijfgeld, zomaar..” Dat zou toch heerlijk en handig zijn, maar in alle eerlijkheid, ik wil gewoon een sponsor omdat het zo leuk klinkt. Sponsoring op je tenue; het ziet er professioneel uit. Alsof je al direct een heel stuk sneller gaat (en dat ga je ook) omdat er een paar letters op je dijbenen staan. Legale EPO voor je brein, een stimulans voor al die uren training.

Nu ben ik natuurlijk zelf mijn grootste sponsor, dus het zou voor de hand liggen om met mijn eigen naam in grote neonletters rond te gaan rijden, maar wi doet dat? Op de een of andere manier lijkt me dat toch wat minder cool. Al helemaal omdat ik niet echt iets verkoop of wat wil uitdragen.

Ik kan natuurlijk wel een nepsponsor bedenken, niemand die dat in de gaten heeft. Verzin even wat moois, een naam, een logo, een kreet: 'Placebo, free medicine for all'. Niels Koster; gesponsored door het Placebo effect. "If you think you can.. You can!" Mooie slogans voor op mijn kledinglijn. Vroeger heb ik wel eens gedacht aan de merknaam OMA, gesponsored door OMA. Het heeft iets liefs en zachts, maar helaas, mijn oma's zijn niet meer.

Vorige week hoorde ik iets over crowdfunding..Te gek idee (en in genoemd voorbeeld werkte het, binnen 2 dagen uitverkocht). Jan Lammers deed het ook al eens bij de 24 uur van Le Mans, de sponsoren keurig voor een klein bedrag allemaal vermeld op de auto. Maar het lijkt me toch meer weggelegd voor goede doelen en (semi)profs. De 'crowd' moet toch het idee hebben dat je het een beetje goed gaat doen, of er iets goeds mee doet, denk ik. Waar draait het eigenlijk om bij sponsoring. Het lijkt een kwestie van gunnen of verdienen. Grote namen/ploegen die leveren hun sponsors wat op naar buiten toe, kleine namen leveren vooral wat op naar binnen toe. Maar ik ondersteun geen goed doel (dan zou ik ook alles weer moeten weggeven, heb je eindelijk een sponsor…).

Ik denk toch dat ik uitkom bij mijn eigen gezin, mijn groothandel in emotionele sponsoring. Zie het als een tegemoetkoming van mij naar hen. Ik wil iets terugdoen voor de naamloze sponsor. Voor al die kinderen, echtgenotes, vaders en moeders, oma’s en opa's die naamloos de gehele amateursport van Nederland ondersteunen. Zij, die uren langs de lijn staan te roepen en te verkleumen..voor ons!

Kosten? Nee joh, ik doe het voor niets.
Nu alleen nog iemand zoeken die de drukkosten wil betalen.

Hoe was het eigenlijk in Almere?

Ja, hoe was het eigenlijk in Almere?

Het is bijna een jaar geleden en ik heb verzuimd om er een eenvoudig raceverslagje van te maken. Ik kon het gewoon niet op papier krijgen. Missie geslaagd, gefinished, binnen de 12 uur. Geen enkele reden om niet tevreden te zijn.
Toch knaagde er iets van binnen, iets wat groot genoeg was om mij in een winterdip te krijgen en waardoor ik een hele tijd minder en zelfs met lichte tegenzin ging trainen.

Het was ongrijpbaar, alles klopte maar toch. Ik had mezelf teleurgesteld. Uitstekend gezwommen en zelfs boven verwachting gefietst, maar het lopen was echt knudde. Een race doen die al 20 jaar op mijn lijstje stond. Volbrengen en met een redelijk doel kunnen finishen. Het had ook heel anders kunnen uitpakken.

Ik heb de dag beleefd alsof ik in een ondoorzichtige ballon gevangen zat. Er is veel langs me heen gegaan. Waar ik normaal gevoelig ben voor geluiden, indrukken, situaties ging alles nu langs me heen. In een cocon naar de finish. Zo kreeg ik tijdens het zwemmen 2 keer een voet en een keer een hand vol in mijn gezicht, maar ik was vooral blij dat mijn brilletje nog goed zat (iets steviger zelfs). Het zwemmen was wellicht het leukste onderdeel, gewoon omdat het zo makkelijk ging. Van groepje naar groepje zwemmend, vaak gemakkelijk even in iemands slipstream meezwemmend. Steeds was ik er van overtuigd dat ik 'ergens in het midden zwom' dus ik ging fluitend (ja figuurlijk dan) naar de finish. Met 1:03:27 kwam ik uit het water. Dat was toch zeker 10 minuten sneller dan ik had verwacht. Als 78ste uit het water, hoe heerlijk is het om dan te mogen fietsen..

Op de fiets was het ook genieten, in elk geval t/m 160 km. Toen werd ik toch wel een beetje moe. Maar steeds rond de 30 km/u gereden, ik ben heel veel ingehaald maar ook nog boven verwachting gefietst. Ik had het mezelf toegestaan 29km/uur te rijden maar exact 30 was natuurlijk nog mooier. (fietsen 6:00:22). Ik heb natuurlijk al die gasten van de halve wel lopen vervloeken, want ik werd continu ingehaald door hele groepen hardrijders, maar ja.. dan zag ik weer zo'n verzorgingspost en nam ik voor de lol maar weer een powerbar bidon aan, alleen al omdat het zo vreselijk cool eruit zag om onderweg verzorging te krijgen.

met 2 vingers in de neus...

Het lopen was een ander verhaal. Het eerste rondje (vd 4 rondjes van elk ca 10.5 km) ging nog wel maar toen was het wel zo'n beetje op. De ballon, waar ik zo heerlijk in gevangen zat, knapte en alles kwam nu direct bij me naar binnen. Het ergste was de kramp. In de derde ronde had ik kramp in mijn kuiten, hamstrings en voeten.. aan twee benen tegelijk. Ik was net een kilometer of twee van de start/finish verwijderd en zag een verzorgingspost op zo'n 100 meter. Ik hing tegen een lantaarnpaal en lachte en huilde tegelijk. Dit was bizar. Bizar omdat ik toch nog graag verder wilde maar absoluut niet meer kon stappen. Mijn tenen stonden naar binnen gekruld, richting mijn hak en mijn been weigerde te buigen. Wanhopig dacht ik "ik moet nog een halve marathon lopen". Vanuit de verzorgingspost kwam een mevrouw naar me toe.."gaat het wel?". Wat moest ik antwoorden.. Ik wist niet of het nog wel ging. Maar de wil om verder te gaan was groter dan de pijn om te stoppen Vanaf dat moment was het 100 meter hardlopen, 100 meter wandelen. Eigenlijk nog best knap om dan 4:43 te lopen op de marathon.
Toen ik eindelijk weer terug bij de Esplanada (start/finish) kwam en daar Annette, Meinte, Jelle en mijn broer zag had ik het wel even gehad. "Ik doe het niet meer, ik kap er zo mee... ik loop nog even langs start en finish en dan kap ik hoor". Achteraf moest ik om mezelf lachen. Dat ik nog eerst langs start en finish wilde gaan, alsof dat dan nog wat zou uitmaken.. Nee natuurlijk moest ik verder, maar ik kon het niet verdragen dat zij met een "Hup Niels" vrolijk aan de kant stonden terwijl ik scheef trok van de kramp. Ik wilde dat zij ook een deel van mijn pijn zouden voelen.. maar doordat ik zelf steeds moest lachen als ik weer langs kwam had ik een klein beetje een verkeerde indruk gewekt.

Mijn broer, Willem, heeft de laatste ronde nog met me mee gelopen. Ik luisterde niet zoveel meer en dacht steeds bij elk stuk.."gelukkig, langs dit stukje parkoers hoef ik niet nog een keer langs" Door heel ingehouden te strompelen kon ik de kramp een beetje voorblijven. Ach soms vergiste ik me even en dan schoot het ineens ergens in.. Au au au.. Maar finishen zou ik. Doordat we toch nog aardig doorgingen besefte ik me in de laatste kilometers dat ik zelf binnen de 12 uur zou kunnen blijven. Ik wilde zo graag naar de finish dat ik bijna te hard ging in de laatste kilometer voor Jelle en Meinte die enthousiast naast me liepen. Met z'n 3'n over de finish, onder dat bord door. Het zat erop. 'Nu moet ik juichen' dacht ik nog. Te moe om emotioneel te zijn, moe van de pijn. Moe van het tegen mezelf praten.. 12 uur lang alleen onderweg, alle realiteit vloeit uit je lijf. Geen reep, gel of drankje kan je daarbij helpen.

Ik weet het.. ik moet gewoon tevreden zijn. Maar de kramp trok nog even door naar mijn motivatie. Dit jaar maar even gewoon trainen zonder doelen en dat bevalt eigenlijk best goed. Ik kijk er naar uit om in september toeschouwer te zijn in Almere. Gewoon friet eten langs de kant, een beetje roepen naar de atleten. 's middags misschien even een uurtje de ogen dicht in het gras. Beetje dagdromen over een mooie comeback volgend jaar, want dan ga ik het allemaal anders doen natuurlijk.

Bedankt Bauke..(en Lauke)

Ik mag ze wel eens bedanken,die Bau en Lau.

Natuurlijk omdat ik van ze genoten heb tijdens de Tour de France, ze hebben het spannend voor ons gemaakt. Maar ik wil ze vooral bedanken omdat, voornamelijk dankzij hen, het wielrennen weer van en voor de 'gewone jongen' is geworden. Een gewone jongen zoals ik!; de middelbare iets te zware man. Allemaal door Bau en Lau, prachtig. Niet eens door wat ze op de fiets deden maar vooral hoe ze er daarna, tijdens interviews, over praatten.

Kijk, ik heb niets tegen Gesink, hij is een klasse renner. Maar als Gesink zegt "ik heb mijn ballen eraf gedraaid voor Bau en Lau" dan gelooft ik dat niet. Misschien heeft ie zijn best gedaan, maar hij is zo netjes, te clean, te afstandelijk. Je kan helemaal niet zien dat Gesink heeft afgezien. Hij heeft misschien gehuild, dat geloof ik nog wel, maar echt afgezien?? Rondrijden met het snot op de kop zoals Laurens ten Dam of half gehoekt, krom en scheef kilometerslang in het wiel van de groten der aarde hangen zoals Bauke? ...nee, dacht het niet. Als Laurens ten Dam zegt ik kan echt niet meer, dan heb je het zijn gezicht al horen schreeuwen. Na een teleurstellende etappe zegt Bauke dat hij nog tevreden is met zijn 5e plaats, terwijl zijn hele lichaam staat te vloeken, de ogen betraand en boos.

Het gaat niet om het afzien, maar om de persoonlijkheden. Bauke en Laurens wonen gewoon bij jou en mij om de hoek. Tijdens de tour werd het me al duidelijk: Bau en Lau hebben een zaadje gepland in het brein van de Nederlanders. Dat zaadje is gaan groeien en heeft het besef opgeleverd bij de Nederlanders dat fietsers (wielrenners of daarop lijkende individuen) leuke normale hardwerkende jongens zijn.

Dat merk ik als ik door de Betuwe fiets en met name het westelijke deel, zo vanaf Valburg. Daar zijn de mensen een beetje stug. Behoorlijk stug.. Het lijken wel Friezen, denk ik wel eens. Vooral op zondag, dan kan je je lol op in de bijbel-gordel. Ik werd vroeger vooral afgesneden en boos nagekeken, maar nu zie ik automobilisten bewust afremmen om mij nog net even voor te laten gaan. Moeders met kinderen wijzen hun zoontjes op de renners die voorbij komen. Er wordt weer gezwaaid.. kinderen zeggen weer "hoi". En ik "hoi" natuurlijk gewoon terug.

Toen ik vroeger nog in Friesland woonde was het normaal dat je iedereen gedag zei die je tegenkwam. Bekend of onbekend, iedereen werd begroet. Een onbekende was immers een bekende van een bekende, dus nooit echt onbekend.
In de Betuwe gaat dat net even anders, daar groet men geen onbekenden, tenminste tot nu toe niet. Voorbijgaande passanten op stalen rossen werden al helemaal niet begroet, die bestonden niet. Mochten niet bestaan. Helemaal niet als die goddelozen ook nog eens op zondag door HUN dorp reden. Daar was een onbekende een indringer, in plaats van een toevallige en tijdelijke potentiele bekende van een bekende.

Maar nu... Ik rij door de dorpen en groet de mensen links en rechts. Men knikt, vriendelijk alsof ik geen onbekende of indringer meer ben. Ik rij ook vaker en meer kilometers, met meer plezier. Ik vlucht niet meer naar de Veluwe om mensen te vermijden, ik wil juist bij ze zijn.
3 weken afzien in Frankrijk, een paar woordjes op TV...Bau en Lau, bedankt!

Ik voel me thuis.