Ik schrijf 17 mei 2019. Ons seizoen is alweer 2 triathlons verder. En
met ons bedoel ik: wij van de 4e
divisie. Wij nemen altijd graag het voortouw in het koudste water, de donkerste
ochtenden en de slechtste weersomstandigheden. Wees er maar gerust op dat als
je in de 4e divisie moet starten het meestal betekent dat je heel
vroeg of juist heel laat mag starten.
Het deert ons natuurlijk niet. Wij, de amateurs cq senioren,
opereren in de schemering, het tijdstip tussen nacht en dag. Overdag doen wij ons voor
als huisvaders, kantoortijgers, taxichauffeurs voor puberend kroost en spelen
we voorbeeldige echtgenoten. In het halfduister proberen wij als triatleten
onze identiteit vast te stellen.
Ondanks onze boy-band-achtige uitstraling zijn er geen foto's en gelikte after- of prémovies beschikbaar. Onze namen klinken niet in
de voorbeschouwingen op 1 van de triathlon gerelateerde nieuwssites. Schijnbaar
anoniem doen wij ons werk in het voorterrein van Triathlonland.
Er hangt heel veel romantiek over deze atleten. Wie zijn ze,
wat doen ze, hoe doen ze het, waarom doen ze het?
Maar het is het type romantiek zoals bandieten in het Wilde
Westen hadden. Met een bijna heldachtige status, opgeleukt met spannende verhalen die
de saaie levens van de roman-lezende huisvrouwen doet opbloeien. Maar het is meer
de romantiek hoort bij een poster: WANTED
dead or alive!
Mee doen in de 4e divisie betekent afzien van je
leeftijd in het kwadraat. Proberen naast een 40-urige werkweek ook een +10
urige traningsweek te combineren met kinderen opvoeden, klussen, etentjes, BBQ’n,
avondjes gezellig doen etc, etc...
Dit zijn de mannen waarvan ongeveer de helft in het voorjaar
een sleutelbeen breekt of anders één of andere leeftijdsverlengende operatie
moet ondergaan. De zilveren generatie, noemen ze dat bij D66.
Meestal senioren,
midlife atleten, echte amateurs. Maar het zijn de ook de mannen die halverwege
het seizoen gewoon 1, 2 of 3 hele triathlons doen en de 4e divisie er
gewoon ‘bij doen’ om een beetje in vorm te raken. Of gewoon omdat; “het leuk is”.
Het is eigenlijk een badmutsendivisie, ingehaald worden door
de kinderen die je eerst elke zaterdagochtend naar hockey of voetbal moest
brengen. Gelukkig heet de 4e divisie de Pioneer divisie, dat heeft
nog een beetje schwung. Bij het tot stand komen van de divisies heeft iemand (één
van de Scheltinga’s, vermoed ik) op de rem getrapt toen men met een nieuwe
sponsor de 4e badmutsen divisie wilde introduceren. Wie het ook
gedaan heeft, ik ben heel blij dat ze net op tijd een extra sponsor binnengehaald
hebben (of verzonnen). Gelukkig is die
eer naar de 3e divisie gegaan. Wie wil er nou in de badmutsendivisie
starten? Eén van de redenen dat wij, van Trican, ons hebben laten degraderen vorig jaar, heb ik gehoord.
Het is bizar hoe hard er nog gezwommen, gefietst en gelopen
wordt in de Pioneer 4e divisie. Het is al lang geen amateur
wedstrijdje meer. Het materiaal van de 4e divisten loog er
natuurlijk al nooit om. De beste fietsen, de mooiste wetsuits en liefst elke
wedstrijd een nieuwe gadget. Nieuwe smartwatch voor je looptraining? De mannen
vd 4e divisie hebben ‘m al ge-preordered.
Het is de eerste openwater wedstrijd waar we aan de start
staan. Het is een team triathlon, lekker samen racen. Er wordt gevloekt en gezamenlijk gescholden. Het water is f*ckn koud. Hoe kan ik hier
zwemmen. Een enkele triatleet in onze divisie heeft wat meer vet onder z'n huid
en ziet het gelaten toe. Als een zeehond
dobberend in zijn wetsuit. Alsof we nog nooit meer dan 1 baantje gezwommen hebben
gaan we van start en krabbelen, schuimend en slaan we ons een weg naar de
eerste wissel.
Dit was niet al te best. Alhoewel Paul Zirkzee het schijnbaar
gemakkelijk met een rugslag heeft bekeken. 3 van ons zijn in elk geval blij dat
we weer op het land zijn en denken: “zullen we dan nu maar gaan beginnen”.
Het fietsen gaat EPIC!!! Continue tegen de 40 km/uur het
parkoers afgeraffeld. Peter en Menno gaan voorop, en nemen kop op kop over. Ik focus mij op de 2 cm’s die
achter het wiel van mijn voorganger zit. “Kan het nog?”, “Gaat het goed?”.. een
knikje. Dit is prima en ik denk alleen maar: Ik ga hard, ik ga hard, ik ga oerend
hard!
Wij startten als laatste in onze serie en direct na ons
starten de dames van de 2e divisie. We hadden echt wel een beetje
schrik om te worden gechicked (Als je als man wordt ingehaald door een vrouw,
ben je gechickt). Gelukkig
is dat alleen virtueel gebeurd. Geen enkel dames team heeft ons ingehaald. Onze
ego’s zijn al zo fragiel tenslotte.
Met een lichte euforie gaan we van start met lopen. Er
moesten nog wat bandages worden aangebracht, medicijnen worden ingenomen en
onze horloges gesynchroniseerd. We lopen steady. Ik ben veruit de langzaamste van
de 4 en daar wordt rekening mee gehouden. Als beloning geef ik alles wat ik heb
en licht kokhalzend struikel ik over de finish. Afgesproken of niet, met z’n
vieren gaan we gezamenlijk over de finish. Het toont ons gevoel van
saamhorigheid.
Onze romantiek ligt niet in het beroven van postkoetsen of
het beroven van banken. Onze romantiek ligt bij ons gevoel van vriendschap.
Samen uit en samen thuis. Dat zijn voor mij de Trican’s Most Wanted!.
Dat is wat deze Pioneer 4e divisie zo mooi maakt.
Voor mij geldt dat er geen enkele divisie mooier is dan deze divisie;
Dit is de 4e divisie, mijn ideaal,
dit is de mooiste divisie van allemaal.
Hier ligt mijn hart, mijn vreugde, mijn verdriet,
het kan dooien, het kan vriezen,
we kunnen winnen of verliezen,
maar een beet're divisie dan deze is er niet.
dit is de mooiste divisie van allemaal.
Hier ligt mijn hart, mijn vreugde, mijn verdriet,
het kan dooien, het kan vriezen,
we kunnen winnen of verliezen,
maar een beet're divisie dan deze is er niet.
