De 'loser'

Het is eigenlijk privé of geheim, maar ik ben stiekem een arrogante hardloper.
Dat wil zeggen; ik vind mezelf goed. Natuurlijk ben ik niet echt goed, maar met mijn blogteksten over 'ik ben wereldkampioen' en 'sport is emotie' was al wel duidelijk dat ik volledig in mijn eigen straatje praat.
Dat is niet erg, zolang je het maar een beetje in perspectief ziet. Niets verkeerds om tevreden te zijn met jezelf en daar een goed gevoel aan over te houden. Of zoals ze bij mij op het werk zeggen; "van je eigen kracht uitgaan", maar het moet ook niet de overhand krijgen.

Soms heb ik daar wel last van, en laat dat nou net bij het hardlopen zijn. Dan kom ik een oude oma tegen, een huisvrouw of een man van middelbare leeftijd met overgewicht en denk ik: "dat is toch geen hardlopen..pfff". Ik vergeet dan even voor het gemak dat ik, nog geen 2 jaar terug, zelf zo'n middelbare man was. Het gaat langzaam, stroperig, dansend, traag.. het ziet er niet uit, volgens mij.
Van de week drong het echter pas goed tot me door hoe verkeerd ik sommige van die andere lopers heb beoordeeld.
Het was op het treinstation in Elst. Aan de overkant van het perron stond een jongen van begin 20 die niet al te slim overkwam; versleten kleren en een ongelooflijke gekke grijns op zijn gezicht. De hele 15 minuten dat ik op mijn trein stond te wachten stond hij te grijnzen. Eerst dacht ik:'wat een loser'. Waar staat hij nou op te wachten met zijn grijns. Maar terwijl ik naar hem keek, drong het opeens tot me door. Daar staat gewoon een vrolijke jongen, die vol plezier zijn dag doorbracht. Zelfs het wachten op een behoorlijk vertraagde trein bracht hem niet van zijn stuk. Hij had een goede dag en stond hier met zoveel plezier dat het naar buiten toe uitlekte. Ik stond aan de andere kant met mijn ingenomenheid ongeduldig en chagrijnig op mijn net iets te late trein te wachten.. 'wie is hier een loser?', schoot het opeens door mijn hoofd.
Mijn vooroordeel maakte plaats voor een soort schaamte en jaloezie. Waarom ga ik niet altijd door het leven met een glimlach. Dat was geen rare grijns maar een 100% volwaardige glimlach aan de overkant.
Ik moest ineens aan hardlopen denken. Dan was ik ook wel eens chagrijnig omdat ik een ietie pietie last van mijn knie had, of het regende.. dan zag ik die oma's, huismoeders en middelbare mannen me tegemoet kruipen, "sjonge jonge noem je dat hardlopen?". Ik moet het toch anders bekijken, eigenlijk zijn zij het die met een lach door het leven gaan, doen wat ze willen doen en hoe, zonder zich van iemand iets aan te trekken. Ik loop daar ook, met mijn rare hoge doelstellingen en zelfingenomenheid. Wat kan je soms toch een loser zijn.
Goed om respect te hebben voor wie doet wat ie wil doen, geen vooroordelen meer! Een mooie gedachte voor als ik tijdens de kerst mijn rondjes ga lopen en ga genieten van mijn medelopers.
Succes en fijne feestdagen!
Nielsuitelst

Ik ben wereldkampioen!!

Mijn nieuwe column verschijnt deze week weer op http://www.prorun.nl/


Nee, nee, nee.. ik ben helemaal geen wereldkampioen, maar ik had het natuurlijk wel moeten zijn.
In ieder geval verdien ik (en met mij vele anderen) een eerlijke kans op die titel.

Een paar weken terug stond ik bij de start van de 7heuvelenloop nog geen 50 meter achter Haille (ja, die met die lelijke Adidassen). De man is een fenomeen. Slechts 1'56m hoog en 56 kilo licht. Vliegt over de weg alsof hij slechts aan het inlopen is, zo makkelijk. Alhoewel ik van dat hele gebeuren alleen 's avonds op TV een glimp kon opvangen overigens. Als je bij de start zo dichtbij staat voel je zelf ook een nerveuze spanning; “Hij staat daar en ik hier, best dichtbij”.
Vlak naast Haille stond de Japanse marathonloopster Mizuki Noguchi. Een naam die klinkt als een verrukkelijk mysterieus Japanse vruchtensorbet, in werkelijkheid is ze een aandoenlijke lachende Japanse hardloophazewind. 1'50 m hoog en 40 kilo 'zwaar'. Won olympisch goud op de marathon, held van beroep. Wat ik maar wil zeggen; als ze zo bij elkaar staan al dat hardlooptalent zie je een duidelijke relatie tussen gewicht en loopsnelheid.

Je begrijpt het al.. Ik sta vlak achter al die superlichte snelle hardlopers en hardloopsters, maar met mijn 85 kilo maak ik geen schijn van kans om een klein beetje serieuze snelheid te ontwikkelen. Vooraan staat geen Afrikaan van wie de weegschaal meer dan 60 kilo aangeeft en ik was zelfs in mijn goeie twintiger jaren nooit lichter dan 65 kilo. Nog even los van het feit dat ik ook nog eens zo'n 10 jaar ouder ben dan de meeste.
Het is kansloos om aan zoiets als winnen te denken. Mijn kinderen vroegen voorheen wel eens als ik terugkwam van een loopje; ”En? Heb je gewonnen?”. Dan ging ik weer uitleggen dat ik 300ste van de 1000 deelnemers was, en dus, heel tevreden mocht zijn. Maar als sporter heb je toch een hunkering naar winst, de beste zijn, kampioen van..

Terug naar de realiteit; Ik kan dus trainen wat ik wil, maar zonder serieus gewichtsverlies wordt het nooit wat. Mijn beste training is een dagje niet eten. Elke kilo eraf scheelt minuten op mijn eindtijd. Op de site: www.elitefeet.com las ik laatst een goeie tip om 17 minuten van je marathontijd af te halen; Val 9 kilo af! (ong. 20 pounds). Hieronder de tabel.

Droom even met me mee, al was het alleen om de rekensom compleet te maken. Als ik nog eens een kleine 30 kilo (!) kwijt zou raken, en het gewicht van een doorsnee Afrikaanse hardloper zou krijgen, dan kan ik een klein uurtje verbeteren op mijn marathontijd. Even rekenen; ca. 27kg afvallen = 3x9 kilo gewicht verliezen wordt dan 3x17 min. = 51 minuten sneller op de marathon. Mijn 3'37 marathontijd zou dan 2'46 worden. Snel gerekend en makkelijk verdient.
Nog geen 2 jaar terug woog ik bijna (!) 100 kilo. Het heeft een jaar geduurd voor ik die eerste 12 kilo kwijt was. Nu gaat het een stuk minder hard en het vraagt ook wat meer discipline (training). Die 9 kilo afvallen is helemaal niet zo makkelijk als het lijkt. Het trainen voor de marathon kostte mij, wat dat betreft, heel wat minder tijd en moeite.

Maar dan nog ben ik nog steeds ruim 40 minuten verwijderd van een echte wereldtijd. Ai, dat doet even zeer. Die 40 minuten is een flink obstakel. OK, misschien toch geen wereldkampioen. Moet ik me troosten dat ik, in mijn eigen 'gewichts'klasse, slechts ‘een goeie’ ben.

Op Terschelling droeg ik alvast een wereldkampioenstrui!


Tijdens de 7heuvelenloop werd ik veel ingehaald, uiteraard veroorzaakt door mijn uitstekende startpositie. Ondanks dat, glunderde ik tevreden. In de door mijzelf gecreëerde categorie (vader van 2 kinderen, 40+, kantoorbaan en >85kg) zag ik maar heel weinig lopers voorbijkomen of misschien wel helemaal niemand? Daarom kon ik na afloop met een gerust hart thuis zeggen.. “Jongens, ik ben wereldkampioen!”


Niels Koster
(Nielsuitelst)