dinsdag 6 december 2011

Ik ben wereldkampioen!!

Mijn nieuwe column verschijnt deze week weer op http://www.prorun.nl/


Nee, nee, nee.. ik ben helemaal geen wereldkampioen, maar ik had het natuurlijk wel moeten zijn.
In ieder geval verdien ik (en met mij vele anderen) een eerlijke kans op die titel.

Een paar weken terug stond ik bij de start van de 7heuvelenloop nog geen 50 meter achter Haille (ja, die met die lelijke Adidassen). De man is een fenomeen. Slechts 1'56m hoog en 56 kilo licht. Vliegt over de weg alsof hij slechts aan het inlopen is, zo makkelijk. Alhoewel ik van dat hele gebeuren alleen 's avonds op TV een glimp kon opvangen overigens. Als je bij de start zo dichtbij staat voel je zelf ook een nerveuze spanning; “Hij staat daar en ik hier, best dichtbij”.
Vlak naast Haille stond de Japanse marathonloopster Mizuki Noguchi. Een naam die klinkt als een verrukkelijk mysterieus Japanse vruchtensorbet, in werkelijkheid is ze een aandoenlijke lachende Japanse hardloophazewind. 1'50 m hoog en 40 kilo 'zwaar'. Won olympisch goud op de marathon, held van beroep. Wat ik maar wil zeggen; als ze zo bij elkaar staan al dat hardlooptalent zie je een duidelijke relatie tussen gewicht en loopsnelheid.

Je begrijpt het al.. Ik sta vlak achter al die superlichte snelle hardlopers en hardloopsters, maar met mijn 85 kilo maak ik geen schijn van kans om een klein beetje serieuze snelheid te ontwikkelen. Vooraan staat geen Afrikaan van wie de weegschaal meer dan 60 kilo aangeeft en ik was zelfs in mijn goeie twintiger jaren nooit lichter dan 65 kilo. Nog even los van het feit dat ik ook nog eens zo'n 10 jaar ouder ben dan de meeste.
Het is kansloos om aan zoiets als winnen te denken. Mijn kinderen vroegen voorheen wel eens als ik terugkwam van een loopje; ”En? Heb je gewonnen?”. Dan ging ik weer uitleggen dat ik 300ste van de 1000 deelnemers was, en dus, heel tevreden mocht zijn. Maar als sporter heb je toch een hunkering naar winst, de beste zijn, kampioen van..

Terug naar de realiteit; Ik kan dus trainen wat ik wil, maar zonder serieus gewichtsverlies wordt het nooit wat. Mijn beste training is een dagje niet eten. Elke kilo eraf scheelt minuten op mijn eindtijd. Op de site: www.elitefeet.com las ik laatst een goeie tip om 17 minuten van je marathontijd af te halen; Val 9 kilo af! (ong. 20 pounds). Hieronder de tabel.




Droom even met me mee, al was het alleen om de rekensom compleet te maken. Als ik nog eens een kleine 30 kilo (!) kwijt zou raken, en het gewicht van een doorsnee Afrikaanse hardloper zou krijgen, dan kan ik een klein uurtje verbeteren op mijn marathontijd. Even rekenen; ca. 27kg afvallen = 3x9 kilo gewicht verliezen wordt dan 3x17 min. = 51 minuten sneller op de marathon. Mijn 3'37 marathontijd zou dan 2'46 worden. Snel gerekend en makkelijk verdient.
Nog geen 2 jaar terug woog ik bijna (!) 100 kilo. Het heeft een jaar geduurd voor ik die eerste 12 kilo kwijt was. Nu gaat het een stuk minder hard en het vraagt ook wat meer discipline (training). Die 9 kilo afvallen is helemaal niet zo makkelijk als het lijkt. Het trainen voor de marathon kostte mij, wat dat betreft, heel wat minder tijd en moeite.

Maar dan nog ben ik nog steeds ruim 40 minuten verwijderd van een echte wereldtijd. Ai, dat doet even zeer. Die 40 minuten is een flink obstakel. OK, misschien toch geen wereldkampioen. Moet ik me troosten dat ik, in mijn eigen 'gewichts'klasse, slechts ‘een goeie’ ben.

Op Terschelling droeg ik alvast een wereldkampioenstrui!


Tijdens de 7heuvelenloop werd ik veel ingehaald, uiteraard veroorzaakt door mijn uitstekende startpositie. Ondanks dat, glunderde ik tevreden. In de door mijzelf gecreëerde categorie (vader van 2 kinderen, 40+, kantoorbaan en >85kg) zag ik maar heel weinig lopers voorbijkomen of misschien wel helemaal niemand? Daarom kon ik na afloop met een gerust hart thuis zeggen.. “Jongens, ik ben wereldkampioen!”


Niels Koster
(Nielsuitelst)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten