Nieuwe liefde...

Op www.prorun.nl verschijnt deze week weer een nieuwe column..


Nieuwe schoenen. Wat is er mooier dan hardlopen op nieuwe schoenen? Alles past perfect. De geur van nieuwigheid, felle kleuren, het nog ongeschonden rubber van de zolen. Alsof je als kind de eerste bent die 's ochtends door de sneeuw mag lopen. Je bent jarig en het is 5 december terwijl je op vakantie bent, zoiets...

Eerst staan ze 2 dagen op tafel, midden in de woonkamer, zodat iedereen kan zien; ‘Ja die zijn nieuw’. Als ik de kamer binnenloop dan zie ik ze direct staan.. “Hee schoentjes, alles goed?” Daarna draag ik ze thuis de hele dag, omdat ze zogenaamd ingelopen moeten worden. Schoen uit, schoen aan. Innig verstrengeld zit ik 's avonds met mijn nieuwe schoenen naast of voor me op de bank TV te kijken, gezellig.

Alsof ik een nieuwe liefde heb. Eerst voorzichtig aan elkaar wennen. Hoe voelt ’t aan? Waar zullen we samen naar toe gaan? Eindje wandelen? Ben je wel eens eerder hier in dit bos geweest? Wacht, pas op! Een plas. Anders word je vies hoor..

Ja, we hebben veel lol, mijn nieuwe schoenen en ik. Mijn collega's zien me weer aankomen; “Wat is er dan zo bijzonder aan deze schoenen?” vragen ze vol onbegrip als ik enthousiast mijn foto's op facebook laat zien. “Kijk ze hebben een naadloze elastische bovenschoen, perfect om met blote voeten in te lopen en hele handige elastische snelsluitveters”. “Oh dus zonder sokken, bah!”; roept iemand geschokt. Ik lach het weg, want als triatleet/hardloper weet ik dat dit de enige manier van echt genieten is. “Wat is dat dan voor merk?” ”Zoot, heel groot in Spanje. Helemaal trendy high tech!. Kijk ook eens wat een fantastische reflectie, mooi he?”. Ik sta alleen merk ik aan hun enthousiasme. Geeft niet, de liefde zit diep.

Afgelopen zondag was de eerste echte beproeving in mijn relatie met mijn nieuwe liefde(s) en ik had ze pas 4 dagen. Risico? Nee, ze zou mij niet teleurstellen, ik bedoel ze zouden mij niet teleurstellen. Ik met mijn nieuwe mooie kleurige lichtgewicht naadloze wedstrijdschoenen.. Ik! Mijn oude wedstrijdschoenen moest ik even negeren. Dat was best pijnlijk, want 2 weken terug hadden ze me nog zo fier gedragen tijdens de Berenloop, maar ja, deze zijn nieuw..

Ik maakte vlak voor de start nog wat foto's van mijn schoenen. Kijk! Ze zijn echt de mooiste. Voor ik het wist klonk het startschot.. pang! “Kom we gaan..” Als een raket liep ik ruim 30 seconden onder schema tijdens de 1e kilometer; 3’56 waar ik 4’27 wilde lopen. We stonden bij de start ook bijna helemaal vooraan, slechts 50 meter achter Haille met zijn lelijke Adidassen en gingen moeiteloos mee met de eerste golf van snelle wedstrijdlopers. Rustig schatjes, niet te hard van stapel lopen. We moeten nog een eind hoor. Laat ze gaan, wij gaan samen. Na een km of 4 gingen we goed, harmonisch gingen we over toppen en dalen. Ze deden het zo goed.. gaven mij de ruimte die ik nodig had in deze relatie. Het ene moment wat sneller, dan weer wat langzamer.

Bij de 11e km hadden we het even moeilijk.. ging het nog wel?. Maar ze gaven niet op. Samen komen we er wel, Nu niet opgeven, we gaan een PR halen! Ons moeilijkste moment hebben we glansrijk overleefd. Na km 13 keek ik zelfs of ze nog aan mijn voeten zaten. Is het echt? Zo licht, zo makkelijk.. We zweefden naar de finish. Een PR. In 1:04:42 kwamen we over de finish gevlogen. Bijna 3 minuten sneller dan vorig jaar, wat een begin.
Een heel mooi begin van een 'en ze leefden nog lang en gelukkig'

-Nielsuitelst-