zaterdag 4 mei 2019

I am back - Team Triatlon Arnhem

Ik heb het nooit gezegd, maar ik heb het wel gedacht:  “I’ll be back”

Of ik nou een Terminator T-800 ben of een oudere versie uit de 850 series Model 101 of een T1000, maakte mij niet uit. Teruggaan naar het verleden om de toekomst te wijzigen, dat was mijn missie.

Maar deze ochtend voel ik me geen terminator, geen Schwarzenegger, geen topacteur en geen governator. Dit was echt. Pijn, frustratie, angst, nervositeit. Vluchten of vechten.

Wat heb ik me op mijn hals gehaald denk ik. Samen met 3, beduidend snellere, triatleten een wedstrijd gaan doen. Een team triathlon. In een 25 meter zwembad, met een behoorlijk heuvelachtig fiets en loopparkoers.. met z’n 4’n het gehele parkoers zij aan zij afleggen. Samen.

Samen zwemmen, samen een tijdrit rijden en gezamenlijk 5 km hardlopen in Arnhem Noord, op de “weg langs het hazegrietje”, “de weg achter het bos” en zwembad Klarenbeek.
3 atleten die een gezellig een leuk triathlonnetje doen. Die op deze zondagsmiddag cruisend en genietend de wedstrijd afleggen. En ik, dus.

Dat hele gevoel van gezellig een triathlonnetje doen is er nu even helemaal niet.

Ik heb wel goed getraind heb de afgelopen maanden. Zelf een trainingskamp/relaxvakantie op Lanzarote. Eigenlijk veel meer en doelgerichter getraind dan ik ooit voor een hele triathlon gedaan heb. Dat klinkt misschien raar, meestal loop, fiets en zwem ik gewoon waar ik zin in heb, of juist niet. Dat is bevrijdend, want je doet het tenslotte voor de lol. Maar dat kan ook beperkend zijn als je een doel wilt behalen.

Ik heb een doel: Weer 1 triathlon doen na mijn revalidatie.

Zo’n triathlon waar je met een goed gevoel over de finish kan komen. Dat je zegt: ik laat nu alles achter me en ik ga door. Het leven gaat door, hoe dan ook. Vorige maand ben ik weer voor 100% aan het werk gegaan. Daarna besloten dat ik 4 dagen per week ga werken, omdat 5 dagen toch wel veel is. Ik voel me niet beperkt, maar het is natuurlijk wel zo. Niets is hetzelfde, zonder dat er iets is gewijzigd. Proberen alles wel weer zo normaal te kunnen doen als voorheen. Hetzelfde, maar dan anders.. Niels 2.0 (of 3,0 of ‘n T800-101).

Zelf voor mij is het lastig te omschrijven wat er in mijn hoofd is gebeurd na mn CVA. Het voelt alsof mijn accu nu voor slechts 70% kan opladen. Met die 70% kan je wel alles wat je wil doen, maar dan minder. Net als een bij elektrische auto; Je moet plannen waar je moet opladen. Hoe lang is de rit die je gaat maken en is er een oplaadpunt aan het eind van de rit?

Ik negeer het meestal, maar kan er ook niet omheen. Als ik moe ben kom ik echt slecht uit mijn woorden, dan kan ik ze niet vinden. Stilte in mijn hoofd en als ik dat ene woord wil zeggen dan komt er ineens een ander voor in de plaats. Frustrerend. Nog erger omdat anderen het soms niet eens in de gaten hebben.. omdat ik met alle macht aan het compenseren ben.

Vandaag niet, ik ben uitgerust. De hele week voelde ik me slecht, de afgelopen 3 weken 40 uur gewerkt, mijn laatste 40-urige werkweek. Iets teveel gedaan. Ik heb rust genomen en op deze zondag betaalt het zich terug. Ondanks dat ik nerveus ben, ben ik OK!

Als ik het een paar keer tegen mezelf zeg, ga ik er steeds meer in geloven. Ik ben OK, en de vorm is goed. Ook al heb ik afgelopen week alleen woensdag nog een uurtje gefietst. Een gedwongen taper.

(Taperen (En) : letterlijk spits toelopen. Betekenis: Temperen, afbouwen. Term uit de sport komt: het afbouwen van de training (stoppen of verminderen) voor een grote wedstrijd. Door rust te pakken je geestelijk en lichamelijk voorbereiden op een grote prestatie).

Op Lanza alleen maar swim-smiles...
We hebben geen plan, we gaan relaxed doen. Wetsuit or no wetsuit? That is the question. The answer is: Wetsuit! Robert voorop, overall duidelijk de beste en Paul achteraan om mij eventueel een zetje te geven. Wij beginnen goed, maar wel op tempo. De laatste 100 meter merk ik dat er een versnelling komt. Robert denkt: “Laat ik nou iets vooruit gaan zwemmen zodat ik die jongens kan helpen om de kant op te komen”. Peter gaat er vol gas achteraan. Paul geeft mij een duw en ik denk; :”shit, Paul wil dat ik aanhaak”. Door het duwetje van Paul tik ik Peter 'per ongeluk' tegen z’n voeten. Voet-tik-aan- is helaas het internationale teken om DOOR TE ZWEMMEN. Ik zie het bordje voor de laatste baan. Laat me gaan, ik wil eruit.

Mijn grootste angst voor de wedstrijd is trouwens dat ik het bad niet uit kom. Bijna 100 kilo en dan zo’n rand op. Ik had een paar keer geoefend in het zwembad van Sportsplanet in Westervoort. En ondanks, of omdat, dat ik me goed hard afzet word ik het bad uit gelanceerd alsof ik een veertje ben.

Net boven de 7 minuten komen we uit het bad. Dat is 1,5 minuut sneller dan ik zelf alleen zwem. Nu rennen naar de fiets. Rennen nu! 2 jaar lang heb ik geen hartslag gehad hoger dan 170, maar nu ren ik met 186 slagen op de klok naar mijn fiets. Ik probeer me in te houden, geen stress, relax… het is maar een triathlonnetje… Helm op en GENIETEN!! GENIETEN gdvr..

Vanaf het moment dat we het fietsparcours opdraaien begint de klim.. vals plat zo’n 40 hoogtemeters in de volgende 5 km’s omhoog langs ziekenhuis Rijnstate. Ik zie mijn tempo dalen, afhaken.. Peter en Robert voorop en ik steeds een centimeter verder er achter. Kramp in mijn beide bovenbenen. “Het is maar 20 km” zeg ik tegen mezelf..


In mijn beleving overleggen de 3 anderen hoe ze hier mee om moeten gaan en al vergaderend houden ze mij uit de wind. Iemand vertelt een mop en allen lachen, ze zwaaien naar leuke meisjes langs het parkoers. Er wordt gekaart, maar ik ben de enige van de 4 die niet kan overtroefen. Paul informeert de anderen van mijn status en ze komen elk om de beurt naar mij kijken hoe slecht ik er uit zie. “Jij nog wat drinken”; vraagt Peter.. ik zeg : “Euhhmmfppf… Ik..  heb…. al”

Terug naar beneden in de 1e ronde voel ik me alweer beter. En 2e ronde gaat zelfs duidelijk beter. Bijna goed. Lekker! Lopen hetzelfde liedje, eerste ronde heuvel op verschrikkelijk afzien, maar niet gewandeld. Bijna wou ik opgeven, maar Robert liep steevast naast me en praatte me moed in. Ik kon het nu niet meer opgeven.

Dat had ik al heel lang niet meer gedaan; doorlopen. Bij Ironman Maastricht en ook Challenge Almere altijd wel gewandeld en helaas ook in 2017 bij de 4e divisie wedstrijden.. toen ik al duidelijk niet goed in orde was. Nu, dus na zeker 3 jaar, een triathlon wedstrijd zonder wandelen.
EXACT gelijk met z’n 4’n gaan we over de finish. Euforie! Eureka en halleluja. Ik ben weer triatleet. Gewoon gefinisht en niet eens als laatste.


Flink diep gegaan en toch genoten.. Nu wel even gaan liggen best. Mijn hartslagmeter gilt een half uur later dat ik een paar drempelwaarden overschrijd. Ja joh, wat maakt het uit. Ik wil zo elke week wel drempelwaarden overschrijden. Over 3 weken alles nog eens dunnetjes overdoen in Almere. Er valt nog veel te winnen en nog veel meer te genieten. Want ik kan nu eindelijk zeggen: I AM BACK!



5 opmerkingen:

  1. Grote grote hele grote klasse !
    Fantastisch zoals je dit hebt gedaan !
    Bij het lezen van dit verslag krijg ik kippenvel !
    En zou ik je willen omhelzen ! Dat doe ik nu in gedachten ��
    De kop is eraf ....op naar de volgende !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fantastisch Niels, ik ben trots op je!! Een KEI

    BeantwoordenVerwijderen
  3. weer lkkr bezig. en voelt alsof ik er bij was.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig om te lezen, Niels! Grote klasse!!!

    BeantwoordenVerwijderen