Ik pro? Nee, bedankt!

Ik train niet als een pro,
maar probeer er natuurlijk wel op te lijken

Ik vroeg vanmiddag aan mijn vrouw: "weet jij wat het verschil is tussen een recreant en een (top)atleet?"

Omdat ik het type ben die vindt dat hij zelf de meeste vragen het best ook zelf kan beantwoorden nam zij een gepaste stilte in acht en keek mij vragend aan.. "Ik" antwoordde ik, op mijn eigen vraag.

Iedereen die harder loopt dan mij is een atleet en iedereen de langzamer loopt een recreant. Ik zit precies! in het midden tussen atleet en recreant.
Weer keek ze me even met een gepaste stilte aan.. "dat zegt, denk ik, meer over jouw beeld van de wereld dan over hoe hard je loopt, lijkt me" voegde zij er aan toe. Nu moest ik op mijn beurt even tijd nemen om dit te verwerken, alhoewel ik het uiteraard niet kon ontkennen.

Volgens mij geldt dit voor meer hardlopers (of sporters in het algemeen). Bewonderend opkijken naar mensen die verder, sneller, beter en harder lopen dan jij en met een blij gevoel van kameraadschap naar allen die even hard of net iets langzamer lopen. Dat is tenminste de positieve versie, anders krijg je, met jaloezie naar de top en met afschuw naar beneden kijken, maar laten we het positief houden.

Diederik van het Davilexteam finishte afgelopen
weekend nog als 3e in Nieuwkoop

Ik bewonder hen die (veel) harder gaan en ik voel altijd de drang om zij die langzamer gaan aan te moedigen en te motiveren. Sinds enige tijd ben ik (langs de zijlijn) betrokken bij het Davilex Triathlon team (www.teamdavilex.nl). Dat is voor een middelbare leeftijd recreant, ookwel agegrouper genoemd in triathlon-lingo, een fantastische ervaring. In het team zit o.a. de Nederlands kampioen triatlon lange afstand: Erik Simon Strijk evenals de nr 2 van dat kampioenschap; Roeland Smits, verder nog Mirjam Weerd (meervoudig Nederlands Kampioen halve afstand en deed vorig jaar nog mee aan het WK traithlon op Hawaii) en zeer talentvolle triatleten Diederik Scheltinga en Bart Candel.
Stuk voor stuk topatleten, vrijbuiters, mannen (en vrouw) van staal, allen met topprestaties achter hun naam.

's Ochtends om 11:00 vergaderen? dan gaan we eerst nog even 30 km hardlopen, daarna nog even zwemmen of krachttraining? Als we maar niet te laat stoppen want ik moet weer 70 km terugfietsen.

Als sporter kijk ik tegen ze op, wat een passie wat een uithoudingsvermogen. Ongelooflijk hoeveel energie zij hebben om hun trainingen uit te voeren en hun schema's af te werken. Eerlijk gezegd zou dat niets voor mij zijn. Ik zie mezelf dan toch meer als een soort organische sporter. Trainen wanneer en hoeveel ik zin heb en met zoveel druk aan wedstrijden starten als ik zelf belief.

  In 1995 ging het bijna mis. Toen werd ik, per ongeluk, 2e in Liessel.

Een hele triathlon? finishen is mijn enige doel, niet top 3, top 10 of een hele snelle tijd. Stel dat je weken lang traint en het komt er niet uit. Ik zou de druk niet aankunnen. Nee, bij deze, je hoeft mij echt niet te vragen of ik professional wil worden. Ik zeg geheid: "nee!". Daarnaast betekent 'professional' voor de meesten gewoon dat je naast je baan 20-30 uur per week traint en je net doet alsof je door je sport kan leven, maar dat is meestal niet zo, tenminste als je geen tennis of voetbal speelt.

Mede daarom is het zo knap dat sommigen gewoon doen wat ze doen en is het zo heerlijk om dat vanaf de zijlijn te mogen bekijken. Waarbij het wel opvalt dat er voor mijn gevoel wel eens wat weinig bewondering of respect is voor de atleten die deze keuze maken. Of dat nou triatleten, hardlopers, wielrenners, zwemmers of volleyballers zijn. Mensen die hun dromen najagen moet je koesteren. Niet alleen die mensen die dromen van miljonair worden, daar heb ik persoonlijk dan weer heel weinig mee. Dat gaat immers altijd ten koste van iets of iemand anders..bij sporters heb je dat niet. Het is eerlijk, hard werk om dingen te bereiken die vanuit jezelf komen.

Ik kom uit een arbeidersfamilie; bouwvakkers, of nog beter stucadoors.. misschien heeft dat er wel wat mee te maken. Alhoewel ik zelf ook gewoon een baan heb waarbij ik voor meer dan de helft vd tijd achter een buro zit. Het eerlijke arbeidersgevoel zit er ergens nog in. Daarom hou ik van triathlon, een eerlijke sport die hard werk en doorzettingsvermogen eist. Sport liegt niet. Als recreant/age grouper kan ik daar een klein beetje deel van zijn, gewoon omdat ik dat leuk vind. Dus ik train hard genoeg, om mijn dromen na te jagen, maar pas echt wel op dat ik niet te goed word.
Want leven als een pro? Nee, bedankt!