vrijdag 15 juli 2016

Triathlon; het belangrijkste in het leven!


Het belangrijkste in het leven is triathlon. Niet alleen in mijn leven, in ieders leven.  Al het andere in de wereld vervaagd bij het doen van deze fantastische sport. Het leven bestaat voornamelijk uit bijzaken Én triathlon. Triathlon; zwemmen-fietsen-lopen. Niet van die lullige afstandjes, nee hoe langer hoe beter. Langer is leuker. Pijn is fijn. Geen leven zonder triathlon.
Triathlon is toppie!

Afgelopen zaterdag deed ik mee aan de Frysman en was ik bovenstaande statement even vergeten. Het was me zomaar even ontschoten. Opeens was er een idiote gedachte in mijn hoofd gaan zitten dat het 'leuk' moest zijn. En ik ben nu eenmaal wat minder goed in 'leuk' heb ik gemerkt, behalve tijdens de Carnaval, maar dan ben ik ook gelijk hilarisch.

TYR warrior!
Dat het niet meer leuk was had ik al snel door. Zo vlak na de start van het zwemmen. Normaal kijk ik uit naar het zwemmen omdat me dat vrij eenvoudig af gaat. Natuurlijk is meer dan een uur zwemmen best nog een eindje, maar het is nog steeds 'maar' een uurtje en in vergelijking met de andere onderdelen is het zo voorbij. Een beetje met je armen in het water zwaaien en je kom er wel. Je zweeft half gewichtloos glijdend door het water, hoe moeilijk kan het zijn. Je krijgt het ook nog eens niet snel te warm en je mag nog stayeren ook.

Ik was daarom bijzonder teleurgesteld dat ik het gevoel kreeg dat ik niet vooruit ging en praktisch alleen zwom. Dit uurtje kon wel eens heel lang gaan duren. De tweede ronde ging het iets beter en was het 3 slagen vooruit en 1 slag terug. Moe maar voldaan kwam ik uit het water. Gelukzalig constateerde ik dat meer dan de helft van de fietsen nog in de wisselzone stond en ik dus gewoon 'goed' had gezwommen, ondanks de 1'24 die op de klok stond.

Carnaval is wel leuk,
Ook alleen met z'n drieen. 
Nu moet je weten dat triathlon een sport is die zeer geschikt is voor geestelijk beperkte schizofrene ADHD patiënten. Ga maar na; wie doet er nou liever in zijn eentje 3 sporten, in plaats van met z'n 3'n 1 sport. Dan heb je dus naast teveel energie ook nog eens onderontwikkelde sociale skills. 10-20 uur per week trainen, feestjes overslaan, bizarre eetgewoontes.
De definitie van Triathlon klinkt als de omschrijving van een aanvullende polis met 3 sterren.
Dat zit niet in de basisverzekering.

Als je heel even bij zinnen komt en min of meer 'normaal' gaat denken, dan slaat de twijfel toe.
Dan ga je denken: "dit is eigenlijk helemaal niet normaal" of "dit is helemaal niet leuk"of nog erger: "waarom doe ik dit?". Als dit soort vragen en uitspraken in je hoofd opborrelen dan ben je gestopt met het doen van een triathlon maar ben je bezig met het eerste onderdeel van de trut-a-thlon.

Waar ik normaliter de eerste 90 km steeds hetzelfde liedje aan het neuriën ben, zit ik nu antwoorden te bedenken op vragen die ik niet weet. Het knaagt aan me. In plaats van "work, work, work, work, work" te zingen van Rihanna zing ik nu het "waarom, waarom, waarom, waarom" van NielsuitElst.

Na 90 km (2 rondes) stop ik bij mijn familie. Ik voel me slecht, moe, misselijk, slaperig en ik heb last van kramp. Ik heb er niet alleen geen zin meer in, ik ben gewoon slecht. Mijn moeder en haar vriend Freddy zijn net aangekomen op de dijk waar ooit de Hollanders door de Friezen werden verslagen in de zoveelste poging Friesland in te nemen. Wat ben ik? Hollander of Fries.

Vooruit nog 1 rondje, gelukkig fiets ik dat rondje helemaal alleen en zie ik geen enkele andere deelnemer.  En daarna nog maar 1 rondje fietsen, want ook mijn broer is in de 3e ronde net uit Groningen gekomen.

Eerlijk gezegd fiets ik op dat moment nog liever een rondje met kramp dan nu te moeten uitleggen waarom ik niet meer met kramp wil fietsen. Ik wil niets uitleggen.. Ik wil gewoon een leuke triathlon.

Trots om in t Davilextenue te starten
In de 3e ronde zing ik ook opeens weer een liedje en in de 4e ronde sta ik 3x met kramp naast de fiets. Vanaf de buitenkant van mijn heup, via de binnenkant naar mijn lies naar de voorkant van mijn knie loopt via de knieholte naar het puntje van mijn achillespees een krampje door mijn been. Het is bidden tot het weg trekt..en gillen. Dan zo snel mogelijk weer opstappen en weer door. Zodra ik fiets kan ik ook weer echt doortrappen. Wind tegen of niet maakt me niet meer uit.

Lopen is geen onderdeel van de trut-athlon en dus weet ik zeker dat er niet gelopen gaat worden vandaag. Wij zijn het er met onszelf over eens. Onder geen voorwaarde, het moet tenslotte leuk blijven. Triathlon is namelijk he-le-maal niet belangrijk.

De enige tri die belangrijk is zijn die drie die bij mij thuis op de bank zitten. Het is een belachelijke onderneming voor een midlife 40'er van bijna 100kg. Wat denk ik eigenlijk. Met het figuur van een discuswerper zo'n idiote duursport gaan doen. Het is vragen om problemen. Die hele sport is waanzin, ze zijn allemaal gek geworden! Triathlon is stom!

En ik wou zo graag een keer een leuke lange triathlon doen, beetje makkelijk zwemmen en dan met fietsen een beetje op tempo maar gematigd die 6 uurtjes uitfietsen. Dan als toetje aan één stuk door in iets van een uur of 4 de marathon lopen. Een voorbeeld als Davilexatleet voor de rest van de wereld.
Wat ik vandaag aan het doen was leek helemaal niet op het plan en dus was het plan stuk. Ik was stuk, alles was stuk.

perfecte anti-stayer wedstrijd!

Omdat mijn broer Willem hoopvol naar me toe komt gerend of ik toch gewoon ga beginnen aan het hardlopen kleed ik me om. Ik toon mijn goede wil, maar ik ga niet lopen, dat is duidelijk. "Nee ik ga niet lopen hoor". "Het gaat niet"; zeg ik tegen mijn vrouw en vooral hardop tegen mezelf. Van de fiets: kramp, fiets ophangen: kramp. Maar bij het omkleden krijg ik helaas geen kramp, ik maak gebukt mijn veter vast en er gebeurd verdorie niets.. wat is dit?
Ik ga NIET lopen.. en vertrek toch.

Bij de eerste verzorgingspost neem ik een lekker stukje suikerbrood en maak ik een gezellig praatje. Mijn tempo is nog best aardig, maar elke kilometer schiet er wel ergens een krampscheut doorheen. Ik ben gestopt met denken. Ik kan niet anders meer dan stoppen, er is geen strijd meer over om te strijden. Ik baal dat ik niet uitgeput langs de weg lig. Dat ik niet zo kapot ben dat ik niet meer kan lopen of praten.. Ik voel me schuldig, dat ik familie laat opdraven om mij niets te zien doen. Schuldig dat ik zo'n mietje ben.

Op zondag zie ik Contador in de volgauto instappen.. met een slap handje zwaait ie naar de camera. Tsja.. ik ken dat wel. Ronaldo valt uit met een onduidelijk toneelspel in de finale van het EK. Hij huilt als een trut-atleet. Ik ken dat wel, dat gevoel dan. Niet die krokodillentranen. Ik ben blijkbaar in goed gezelschap dit weekend.

Over 2 weken is Ironman Maastricht, dezelfde afstand. Hetzelfde, maar toch anders. Maastricht wordt geen leuke wedstrijd, Maastricht wordt tandvlees verbijtende waanzin. Afzien tot het op is. Tot op het bot. Geen gelach maar 'finish till you die'. Het zal me toch niet nog een keer gebeuren.
Triathlon is niet leuk, als ik me dat maar goed in mijn hoofd prent.
Triathlon is het belangrijkste wat er is!

Tenminste zolang je in de wedstrijd zit.