Net als heel veel andere lopers (zeg maar de meeste) loop ik mijn meeste trainingen alleen ( zeg maar alle trainingen). Een heel enkele keer heb ik het geluk dat een van mijn gezinsleden mee wil fietsen, wat ik overigens alleen toe sta bij duurlopen die langer zijn dan 20 km. Heel soms loop ik met iemand van ’n sport/triathlon clubje, maar het overgrote deel van de kilometers loop ik gewoon alleen.
Heerlijk! Geen afleiding. Geen onzinnige gesprekken, mijn eigen tempo, mijn eigen route. Niemand houdt me tegen of vertelt me dat een andere route ‘ook heel leuk’ is. Nee, laat mij maar lekker mijn eigen rondje lopen. Ik kan stoppen wanneer ik wil om uit te rusten, versnellen bij dat viaduct of na de bocht..of toch maar niet. Geen eindsprint naar de finish of toch juist wel, net wanneer ik zin heb. Niemand staat voor mijn deur te wachten als ik een keertje wil verzaken en achter de TV verscholen zit. Als ik thuis terugkom van een rondje hardlopen ben ik direct klaar. Geen reistijd, geen wachttijd, geen sociale nonsens tijd. Als je alleen loopt loop je altijd het juiste tempo. Het maakt niet uit hoe hard je gaat, je gaat zo hard als voor jou lekker en goed is. Het is bevrijdend om niet steeds achter iemand aan te hoeven lopen. Tevens het grote nadeel van een fiets(er) naast je; ze gaan altijd net even voor je fietsen en je kijkt dus de hele tijd tegen een achterstand aan. Nee ik ben zelf de tempomaker, ik pas me niet aan, ik geniet van het uitzicht, de stilte op de route die ik loop wanneer ik wil..
Het is eenzaam. Alleen in de regen of als het even niet wil. Niemand om me af te leiden, niemand die mij opbeurt en aanmoedigt toch nog even dat extra lusje te lopen. Als ik geen zin heb staat er niemand voor de deur om me aan de hand mee te nemen en me achter die vervelende TV weg te sleuren. Als ik dorst krijg is er nooit ‘toevallig’ een bidon in de buurt. Ik loop altijd vol in de wind, vang alle regen op en sta altijd in de volle zon. Verbrand, doorweekt, verkleumd, moe, eenzaam en alleen. Als ik sta te huilen en vooruit strompel vanwege fikse kramp in mijn kuit, ben ik aan mijn lot overgelaten. Als ik ter aarde neerstort blijf ik liggen totdat de gemeente met de veegwagen het vuil uit de goten komt spoelen. Dit is geen hobby meer. Ik kan er soms gewoon niet meer tegen. Alleen lopen is saai. Geen gezellig praatje, geen groepsgevoel, doe ik dit nou allemaal echt alleen maar voor mezelf?
Ik loop alleen, niet omdat ik een hekel heb aan andere lopers, integendeel. Andere lopers zijn leuk. Het is gewoon praktisch. Vanuit huis tot huis, efficiënt mijn tijd gebruiken en gaan wanneer ik wil.
Helemaal alleen ben ik gelukkig niet. Mijn gadgets compenseren mijn eenzaamheid; Garmin GPS horloge, of mijn slimme telefoon met Endomono applicatie of een simpele mp3 speler. Zij helpen me. En geven me terugkoppeling. Ze houden me in de hedendaagse wereld en wijzen me erop dat de natuurwetten ook nog steeds voor mij gelden; kilometers per uur, afgelegde afstand, snelheid. Ik ben nog steeds op aarde. Ze zingen tegen me, of rappen een liedje wat ik nooit op de radio hoorde maar toevallig net heb gedownload.
Eenmaal thuis zet ik mijn net uitgevoerde training direct op internet. Ik like,twit,share,hyve het met een lieve lust de digitale wereld in, hopend en wachtend.
Want ook al loop ik alleen, ik heb behoefte aan erkenning. Bevestiging dat ik op de goede weg ben, welke weg dat dan ook is. Dat ik het niet helemaal voor mezelf doe, maar er bij iemand een glimlach verschijnt als ie mijn training met me deelt. Ook al loop, zwem en fiets ik dan (graag) alleen, ik hoop stiekem dat er een paar vrienden zijn die virtueel met me mee lopen, op het moment dat het hun uitkomt, waar het hun uitkomt.
Nielsuitelst
Ook te zien op: www.prorun.nl
