Een man mag niet huilen

Zit je ook zo te genieten van het WK voetbal…even geen atletiek, triathlon of wielrennen. Gewoon lekker voetbal kijken. Ik ben zo'n die-hard oranjefan. Dat wil zeggen: lekker ongezouten kritiek geven op het Nederlandse voetbalspel, of we nou gewonnen hebben of niet. Lekker droog de wedstrijden beleven, maar natuurlijk wel in vol ornaat, compleet met oranje juichpak, voor de tv. De vlaggetjes hangen bij ons weer traditiegetrouw aan de gevel  en bij het Wilhelmus gaan we allemaal staan en zingen we uit volle borst mee. Doe maar gewoon op de gekst mogelijke manier. 

Tijdens de poulewedstrijden viel me echter iets op bij een aantal Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse landen. Er wordt niet alleen gezongen, maar ook uit volle borst meegehuild met het volkslied. Een ontlading van emotie vóór de wedstrijd.

Zingen is leuk, maar huilen? Als Hollandsche calvinist leer je al heel jong via Jaques Herb dat een ‘man niet mag huilen’. Huilen doe je als je pijn hebt of verdriet of heel boos bent en dat moet je leren te onderdrukken. Huilen is heel oncomfortabel voor anderen. Het is bijna egoïstisch. Huilen hoort bij kinderen die hun zin niet krijgen of dwazen die niet naar het WK kunnen om te supporteren. Soms kan ik wel huilen als ik naar mijn werk rij, maar ook dat heeft weer een heel andere reden.

In balans blijven, evenwichtig en emotioneel onder controle. Keurig netjes en beschaafd. Huilen omdat je iets mooi vind? Dat ken ik al helemaal niet. Het lijkt dat huilen in onze cultuur, of voor mij persoonlijk, alleen een negatieve betekenis heeft.

Je begrijpt dat daar, in mijn geval, nog wel een paar jeugdtrauma’s aan vooraf gaan. Ik moest vroeger flink zijn. Doorzetten. Maar dat was toen. Misschien is het tijd voor wat anders, tijd voor een zuidelijk temperament, voor een bevrijding van mijn emoties.

Ik merk, terwijl ik naar de volksliederen kijk, dat ik het eigenlijk helemaal niet raar, kinderachtig of belachelijk vind. Dat had ik een beetje van mezelf verwacht. Ik ben toch meer van de “hahaha zie ze nou eens huilen die watjes”. Nee, er straalt iets moois van uit, een intense beleving van het moment. Een ontlading en volwassenheid om zo met het volkslied mee te kunnen huilen. Ik vind ze sympathiek, misschien winnen ze wel? Juist op zo’n mooi en groots moment je zo kwetsbaar blootgeven. Het is indrukwekkend. Stel dat je tegenstander zich zo lekker kan ontladen voor de wedstrijd, hoe zit het dan met jezelf en al je opgekropte spanning, zenuwen en woede. Ik zou angst hebben voor zo'n tegenstander.

Je begrijpt het al.. ik wil het ook!

Huilen voor de start van een wedstrijd. Even voor de goede orde, niet bij een doordeweeks trainingsloopje van 10 km of als ik een half uur baantjes ga trekken. Ik heb namelijk wel eens de indruk krijg dat niet iedereen dezelfde verhouding inspanning-beleving heeft als ik. Tegenwoordig huilen mensen al als ze 3 minuten gewandeld hebben of een nieuw hardloopbroekje hebben aangeschaft. Nee, ik bedoel hier; huilen voor een marathon of een hele triathlon. Of een andere inspanning waar je bv al meer dan een jaar serieus voor getraind hebt. 

Huilen, omdat het zo’n mooi moment is. Om je hele ‘hebben en houden’ eruit te gooien. Even geen grenzen meer hebben of voelen, pure ontlading van de spanning en de beleving van het moment. Huilen uit liefde!

Zou ik het wel kunnen?  De ‘mooie’ momenten waarbij ik tot nu toe moest huilen zijn er niet zo veel; Toen Adri vd Poel wereldkampioen werd en toen de volleyballers olympisch goud haalden in Barcelona. Voor mezelf: na de Berenmarathon op Terschelling, maar ik had wel 3,5 uur voor nodig om me daarvoor helemaal op te laden. Het is in die gevallen toch meer spanning en uitputting dan echte pure vaderlandslievende emotie.

Ik ga het de komende weken eens goed bestuderen, hopende dat de grootste huilers (met uitzondering van Ronaldo) de halve finales gaan halen, zodat ik zo lang mogelijk van ze kan genieten..

Todat ze uiteindelijk droogjes door Nederland worden verslagen in de finale natuurlijk, misschien dat ik dan al een traantje kan gaan laten. 

Angst om te starten!

Ik was bang om te starten in een loopwedstrijd, of beter; loopevenement. Niet omdat ik bang was voor het grote onbekende. Integendeel, ik was bang omdat ik exact wist wat ik ging tegenkomen. Mezelf! Tijdens 100 km hardlopen in 4 dagen 'in gesprek gaan' met mezelf. Hoeveel zin heb ik erin, hoe groot is mijn wil om te lopen, hoe goed voel ik mij nu eigenlijk, hoe goed ben ik eigenlijk? Hoe ga je om met die momenten waarop het allemaal niets meer uitmaakt en je toch nog gewoon moet lopen.. eh wil lopen!

Afgelopen vrijdag was het zover... de hardloop4daagse. Ik stond te beven als een rietje omdat ik ging/mocht starten. Dat is natuurlijk raar. Ik had helemaal niet bang hoeven zijn voor iets wat ik al eens heb meegemaakt. Dat is pas mannenlogica! - Als je het al een keer gedaan hebt is het makkelijk - Kan zo op een tegeltje.

In 2012 liep ik al eens de 100 km, fantastische ervaring. Helemaal leeg gaan. Het was toen ook zo warm, ik wist precies wat er ging komen. Als je ervaring hebt kan je jezelf vanzelfsprekend beter voorbereiden op wat gaat komen. Ik wist wel welke donkere duistere diepe gedachten naar boven zouden komen als je jezelf in 4 dagen helemaal leeg loopt. Elke etappe stond me helder voor ogen, elke heuvel (en dat zijn er veel) zandstrook en bocht had ik onthouden.

Maar ondanks dat, had ik er zin in en was ik er klaar voor. 100 km hardlopen van vrijdagavond t/m maandagochtend in 6 etappes.

Etappe
1 - Vr 19:30 - 17,1 km
2 - Za 11:00 - 20,4 km
3 - Za 19:00 - 14,6 km
4 - Zo 10:00 - 8,4 km
5 - Zo 17:00 - 19,1 km
6 - Ma 11:00 - 20,3 km

Even voor de goede orde; Dit is het leukste, spannendste, boeiendste, meest uitdagende en mooie hardloopevenement waaraan ik tot nu toe heb deelgenomen. Het is net of je in de Tour de France voor het hardlopen mag starten. Hardlopen door de bossen rondom Apeldoorn, afwisselend parcours, fantastisch georganiseerd en met een heerlijke ongedwongen sfeer. www.hardloop4daagse.nl (pinksterweekend)
Overigens, en niet in de laatste plaats, mannen mogen gewoon meelopen hoor, iets wat tegenwoordig helemaal niet meer zo vanzelfsprekend is. En... je wordt ook niet met verf besmeurd, nog zo'n onverwachte meevaller!

In 2012 begon ik als een dartel hertje aan het grote 100 km avontuur. Met een lichte wedstrijdspanning aan de start, het lijkt wel alsof je op die vrijdagavond in 1 keer de hele 100 km moet gaan lopen. Na een 10-tal kilometers besef je dat het er die dag gelukkig maar 17 zijn en dus gooi je er als vanzelf nog een versnelling in, in die laatste kilometers. Gewoon omdat het zo lekker gaat. Hoppa de eerste 17 van de 100 zijn geweest, nog maar 83 te gaan.

Zo ging het in 2012, heerlijk gelopen toen en uiteindelijk finishte ik op maandag in een totaaltijd van 8:48, 11,3 km/uur over 100 km, voor mij een meer dan mooi resultaat.

Dit jaar werd het een heel andere wedstrijd. Qua training was ik (cijfermatig en statistisch gezien) veel beter voorbereid, maar echt lekker voelde het allemaal niet aan. De vrijdagavond verliep net als 2 jaar terug. Rustig beginnen en naarmate het einde kwam toch nog een kleine versnelling, maar! ingehouden want ik wilde iets voorzichtiger finishen met het oog op maandag. En zo kwam ik 1 minuut langzamer dan 2012 over de finish. Ik voelde me fris en goed..

Zaterdag ochtend 11:00 stond ik klaar, maar ik had geen zin. Helemaal geen zin...20 km leek een verschrikkelijke lang end. Hoe lang ging ik daar wel niet over doen en echt lekker lopen kon ik ook niet, want ik moest me immers de hele tijd inhouden, wat is daar nu aan? Het was ook warm.. benauwd. Het verliep niet anders dan ik had kunnen verwachten. Moeizaam.. na een half uur keek ik op mijn Garmin.. 0,5 km gelopen.. wat!

Ik was in een starttrek achtige ruimte-tijd kromming/tunnel terecht gekomen. De kilometers gingen trager dan ik me maar kon voorstellen. Ik zweer het dat ik op gegeven moment alleen nog maar negatieve afstand aflegde. "ik ga stoppen, ik ga wandelen, ik ga terug, ik heb geen zin".  "Zeur niet zo"; zei ik tegen mezelf. "Houd je kop.. het is maar 20 km, je bent al bij 4, hoe ver is dat nou?", En mijn altijd favoriete vergelijk met de marathon tijdens de hele triathlon van Almere: "als je je in Almere zo zou voelen dan zou je heel blij zijn" waarop ik dan mezelf beantwoorde met "Als ik in Almerenananananananaaaah...."
Ik probeer beelden in mijn hoofd te halen die me blij maken; mijn gezin, mijn favoriete eten, liedjes, blote borsten vlogen door mijn geheugen.. "ga weg!" zei ik.. "ik wil niet meer", als een Peter Pan die Wendy uitlegt hoe ze moet vliegen zocht ik naar "happy thoughts" maar helaas kwam ik er toien achter dat ik zonder elfenstof was vertrokken.

“So come with me, where dreams are born, and time is never planned. Just think of happy things, and your heart will fly on wings, forever, in Never Never Land!”  (Peter Pan)

zo ziet mijn ellende er uit

Het lukte me niet om te vliegen, snel gelletje erin, wat drinken, even wandelen... die hitte maakte me gek. Ik zweette ook niet normaal. (Geen wind, 28 graden). Net als je denkt het is nog maar 7 km krijg je kramp in je kuiten. Kramp is mijn grootste vijand. Uitputting, uitdroging.. mentaal verzwakt.. kramp in mijn kuiten, mijn bovenbenen, mijn rug, mijn buik.. overal kramp..au.. Ik wandel over de finish, luid aangemoedigd door de omstanders, hardlopers en organisatie...ramptoeristen! Is er een nog betere manier om te laten zien dat dit het dus echt niet is. Ik wilde nog even blijven stilstaan vlak voor de tijdwaarnemingsmat, maar dat ging ook mij net even te ver. 2 uur en 11 minuten was al pijnlijk duidelijk genoeg .

Het is over... dacht ik. Hoe kan ik in godsnaam vanavond weer starten. Hoe kan ik ooit weer starten. Zo gebeurde het.. ik lag thuis op de bank.. kon ook niet meer opstaan. Achteruit de trap af na 2 etappes lopen. Ik was nooit daar waar ik dacht dat ik was. Ja ik was de week ervoor ziek geweest en ja ik had 1,5 week niets kunnen doen, maar dit? Om het te vieren 'savonds met Meinte, mijn oudste zoon, uit eten. Gezellig. Het maakt toch niet meer uit. Ik speel een spelletje op de Ipad en kijk een veel te late film en zondagochtend slaap ik dwars door etappe 4 heen.
Het hoeft niet meer, ik kan het niet.
Ik loop zondagochtend met de hond buiten, flinke spierpijn in beide benen. Even doe ik net alsof ik ga hardlopen, het ziet eruit alsof mij benen geen kniegewrichten meer hebben.. maar meer pijn krijg ik er niet van. Dat is raar.

Helemaal achteraan starten betekent dus: door niemand ingehaald!

Ik denk dat ik toen uit die ruimte-tijdskromme terugviel. Teruggestraald naar de aarde. Ineens hoefde het niet meer, ik bedoel, het was alsof ik mezelf bevrijdde van het 'moet' monster en zei: "Niels, je mag!"
Ik mocht nog gewoon starten. Ik mocht gaan hardlopen 1, 7, 20.. zoveel km's als ik wil. Het evenement was niet gewijzigd, maar ik wel. Ook al kan ik het niet, ik mag wel en dus doe ik het. Op de routekaart had ik gezien dat er een escape in de route zat en ik na 7 km weer terug zou kunnen. Laat ik eens gaan kijken bij de start, in mijn hardloopkleren. Ik kon een kleine giechel niet inhouden toen ik mijn handtekening op het startformulier zette.. nee, echt Niels ga jij in deze toestand nog lopen? Ik giechelde het komende half uur voor de start.. neeeeeeee echt, jij? Toen het startschot klonk zat ik nog op een hekje helemaal achteraan.

Ik hobbelde langzaam over de start, ik ging het echt doen. Ik keek na 2 minuten op mijn Garmin.. 4 km afgelegd.. wat! OK het was geen 2 minuten maar het voelde alsof de tijd voorbijvloog. En ik genoot. Bij radio Kootwijk maakte ik even een selfie, net nadat er 1,5 liter water over mijn achterwerk was weggestroomd uit mijn kapotte camelback.. Ach het maakte me niet uit. Ik moest me inhouden niet direct te gaan twitteren. In 2012 was ik tijdens deze etappe helemaal kapot gegaan, ik wist dat er een pittig tussenstuk in zat met zandverstuivingen, heuvels en hitte.

Het was allemaal minder lang, stijl en heet dan ik me op had ingesteld, eenmaal in het bos voelde het bevrijdend. Nog maar 7 km, nog maar 6... met nog 4 km te gaan voelde ik dat ik nog wat over had.
De loper met wie ik een tijdje meeliep was continu aan het tempowisselen, ik kon mijn eigen race gaan lopen.. van 6'00 per km naar 5'40 naar 5'30. Alsof er geen zaterdag was geweest, op naar de finish. Ik was fris en met een eindsprintje liep ik onder het finishdoek. Klaar! Het was mooi zo, bijna 60 km. Maandag liet ik aan me voorbijgaan. Lekker uitslapen en weer vooruit kijken. Heel blij dat ik die zondag nog zo kon lopen.

Volgend jaar weer 100 km! Dan weer net zoveel genieten en net zo lekker als nu, of zoals in 2012.