Zit je ook zo te genieten van het WK voetbal…even geen
atletiek, triathlon of wielrennen. Gewoon lekker voetbal kijken. Ik ben zo'n
die-hard oranjefan. Dat wil zeggen: lekker ongezouten kritiek geven op het Nederlandse
voetbalspel, of we nou gewonnen hebben of niet. Lekker droog de wedstrijden beleven, maar natuurlijk wel in vol ornaat, compleet met oranje juichpak, voor de tv. De vlaggetjes hangen bij ons weer
traditiegetrouw aan de gevel en bij het
Wilhelmus gaan we allemaal staan en zingen we uit volle borst mee.
Doe maar gewoon op de gekst mogelijke manier.
Tijdens de poulewedstrijden viel me echter iets op bij een
aantal Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse landen. Er wordt niet alleen gezongen, maar ook uit volle borst meegehuild met het volkslied. Een ontlading van emotie
vóór de wedstrijd.
Zingen is leuk, maar huilen? Als Hollandsche calvinist leer je al heel
jong via Jaques Herb dat een ‘man niet mag huilen’. Huilen doe je als je pijn
hebt of verdriet of heel boos bent en dat moet je leren te onderdrukken.
Huilen is heel oncomfortabel voor anderen. Het is bijna egoïstisch. Huilen hoort bij kinderen die hun zin niet krijgen of dwazen die niet naar het WK kunnen om te supporteren. Soms kan ik wel huilen als ik naar mijn werk rij, maar ook dat heeft weer een heel andere reden.
In balans blijven,
evenwichtig en emotioneel onder controle. Keurig netjes en beschaafd. Huilen omdat je iets mooi
vind? Dat ken ik al helemaal niet. Het lijkt dat huilen in onze cultuur, of voor
mij persoonlijk, alleen een
negatieve betekenis heeft.
Je begrijpt dat daar,
in mijn geval, nog wel een paar jeugdtrauma’s aan vooraf gaan. Ik moest vroeger flink zijn.
Doorzetten. Maar dat was toen. Misschien is het tijd voor wat anders, tijd voor
een zuidelijk temperament, voor een bevrijding van mijn emoties.
Ik merk, terwijl ik naar de volksliederen kijk, dat ik
het eigenlijk helemaal niet raar, kinderachtig of belachelijk vind. Dat had ik een beetje van mezelf verwacht. Ik ben toch meer van de “hahaha zie ze nou eens huilen die watjes”. Nee, er straalt iets moois
van uit, een intense beleving van het moment. Een ontlading en volwassenheid om zo met het volkslied mee te kunnen huilen. Ik vind ze sympathiek, misschien winnen ze wel? Juist op zo’n mooi en groots moment je zo kwetsbaar blootgeven. Het is
indrukwekkend. Stel dat je tegenstander zich zo lekker kan ontladen voor de
wedstrijd, hoe zit het dan met jezelf en al je opgekropte spanning, zenuwen en
woede. Ik zou angst hebben voor zo'n tegenstander.
Je begrijpt het al.. ik wil het ook!
Huilen voor de start van een wedstrijd. Even voor de goede orde, niet bij een doordeweeks trainingsloopje van 10 km of als ik een half uur baantjes ga trekken. Ik heb namelijk wel eens de indruk krijg dat niet iedereen dezelfde verhouding inspanning-beleving heeft als ik. Tegenwoordig huilen mensen al als ze 3 minuten gewandeld hebben of een nieuw hardloopbroekje hebben aangeschaft. Nee, ik bedoel hier; huilen voor een marathon of een hele triathlon. Of een andere inspanning waar je bv al meer dan een jaar serieus voor getraind hebt.
Huilen, omdat het zo’n mooi moment is. Om je hele ‘hebben en houden’ eruit te
gooien. Even geen grenzen meer hebben of voelen, pure ontlading van de spanning
en de beleving van het moment. Huilen uit liefde!
Zou ik het wel kunnen? De ‘mooie’ momenten waarbij ik tot nu toe moest huilen zijn er niet zo veel; Toen Adri vd Poel wereldkampioen werd en toen de volleyballers
olympisch goud haalden in Barcelona. Voor mezelf: na de Berenmarathon op Terschelling, maar ik had wel 3,5 uur voor nodig om me daarvoor helemaal op te laden. Het is in die gevallen toch meer spanning en
uitputting dan echte pure vaderlandslievende emotie.
Ik ga het de komende weken eens goed bestuderen, hopende dat de grootste huilers (met uitzondering van Ronaldo) de halve finales gaan halen, zodat ik zo lang mogelijk van ze kan genieten..
Todat ze uiteindelijk droogjes
door Nederland worden verslagen in de finale natuurlijk, misschien dat ik dan al
een traantje kan gaan laten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten