De 'loser'

Het is eigenlijk privé of geheim, maar ik ben stiekem een arrogante hardloper.
Dat wil zeggen; ik vind mezelf goed. Natuurlijk ben ik niet echt goed, maar met mijn blogteksten over 'ik ben wereldkampioen' en 'sport is emotie' was al wel duidelijk dat ik volledig in mijn eigen straatje praat.
Dat is niet erg, zolang je het maar een beetje in perspectief ziet. Niets verkeerds om tevreden te zijn met jezelf en daar een goed gevoel aan over te houden. Of zoals ze bij mij op het werk zeggen; "van je eigen kracht uitgaan", maar het moet ook niet de overhand krijgen.

Soms heb ik daar wel last van, en laat dat nou net bij het hardlopen zijn. Dan kom ik een oude oma tegen, een huisvrouw of een man van middelbare leeftijd met overgewicht en denk ik: "dat is toch geen hardlopen..pfff". Ik vergeet dan even voor het gemak dat ik, nog geen 2 jaar terug, zelf zo'n middelbare man was. Het gaat langzaam, stroperig, dansend, traag.. het ziet er niet uit, volgens mij.
Van de week drong het echter pas goed tot me door hoe verkeerd ik sommige van die andere lopers heb beoordeeld.
Het was op het treinstation in Elst. Aan de overkant van het perron stond een jongen van begin 20 die niet al te slim overkwam; versleten kleren en een ongelooflijke gekke grijns op zijn gezicht. De hele 15 minuten dat ik op mijn trein stond te wachten stond hij te grijnzen. Eerst dacht ik:'wat een loser'. Waar staat hij nou op te wachten met zijn grijns. Maar terwijl ik naar hem keek, drong het opeens tot me door. Daar staat gewoon een vrolijke jongen, die vol plezier zijn dag doorbracht. Zelfs het wachten op een behoorlijk vertraagde trein bracht hem niet van zijn stuk. Hij had een goede dag en stond hier met zoveel plezier dat het naar buiten toe uitlekte. Ik stond aan de andere kant met mijn ingenomenheid ongeduldig en chagrijnig op mijn net iets te late trein te wachten.. 'wie is hier een loser?', schoot het opeens door mijn hoofd.
Mijn vooroordeel maakte plaats voor een soort schaamte en jaloezie. Waarom ga ik niet altijd door het leven met een glimlach. Dat was geen rare grijns maar een 100% volwaardige glimlach aan de overkant.
Ik moest ineens aan hardlopen denken. Dan was ik ook wel eens chagrijnig omdat ik een ietie pietie last van mijn knie had, of het regende.. dan zag ik die oma's, huismoeders en middelbare mannen me tegemoet kruipen, "sjonge jonge noem je dat hardlopen?". Ik moet het toch anders bekijken, eigenlijk zijn zij het die met een lach door het leven gaan, doen wat ze willen doen en hoe, zonder zich van iemand iets aan te trekken. Ik loop daar ook, met mijn rare hoge doelstellingen en zelfingenomenheid. Wat kan je soms toch een loser zijn.
Goed om respect te hebben voor wie doet wat ie wil doen, geen vooroordelen meer! Een mooie gedachte voor als ik tijdens de kerst mijn rondjes ga lopen en ga genieten van mijn medelopers.
Succes en fijne feestdagen!
Nielsuitelst