maandag 23 september 2013

Wat is een normaal stukje hardlopen eigenlijk? (+verslag N70trail zondag 22/9)

Via twitter en facebook houd ik mij op de hoogte van de hardloopvorderingen van mijn mede socialitee mediee. Ik volg de runners, de loopgroepen, de twitteraas, triatleten, @looppassies en de DRR's. Meestal in stilte en soms met een korte 'like' of een komisch commentje.
Uiteraad post ik zelf ook wel eens een loopje, zoals hier aan het eind over mijn ervaring bij de N70trail. Maar wat beweegt iedereen toch om juist zo ver te lopen als dat ze doen.. 4 km, 14, 20, 40 of 100. Je ziet van alles voorbij komen. De een is trots op zijn eerste 6 km of zijn 1ste minuut met Evy de ander is ontevreden over zijn marathon in 3'14. Hij doet 20 km tijdens de lunch en zij gaat om tien uur 'savonds nog gauw even 3km uitlopen. En wat te denken van 12x400 meter of 6x3km met wedstrijdtempo's D1,D2 en D3's..Geniaal? Overdreven of precies goed? Ja, soms moet je ze gewoon haten, die fanatieke hardlopers, het gemak van hun training is de pijn in mijn lijf, alsof ik in mijn trainingen extra moet boeten voor hun gemak en anderen daarom weer moeten boeten voor mijn gemak.
Wat is eigenlijk normaal? ...en dan bedoel ik natuurlijk; normaal voor MIJ!

As ik thuis zeg "ik ga even een stukje lopen" hoe ver ga ik dan? Mijn vrouw wil natuurlijk ook graag weten of ze na 30 minuten of na 2 uur de politie moet bellen vanwege een 'kleine vermissing', maar ik weet het vaak zelf niet eens.
Als ik de loopschoenen aantrek is dat in principe altijd voor een uur of twee onbekommerd "net onder wedstrijdtempo" rustige duurloop. In diezelfde gedachte is het ook altijd zonnig en droog, ben ik uitgeslapen en in topvorm.
Eenmaal buiten realiseer ik mij dat die 2 uur er vandaag niet in zit, en schik ik mij naar mijn mogelijkheden en kies een afstand ergens tussen een half uur en een uur. 30 minuten is toch wel het minste, waarbij ik best af en toe even mag wandelen, het is maar een hobby tenslotte. Als het mee zit plak ik er wat kilometers achteraan om langzamerhand die 2 uur vol te maken. Want wie 2 uur kan lopen, die kan alles lopen is mijn overtuiging.

Aan de andere kant wandel ik niet graag tijdens wedstrijden of beter gezegd 'loopevenementen' en mogen die uitspattingen ook best iets langer zijn dan mijn langste training. Stelregel is dat ik in een wedstrijd net zoveel km's kan lopen als ik max. in 7 dagen totaal heb gelopen ergens in de afgelopen 3 weken. Die regel voldoet voor mij heb ik geleerd.

Zo stond ik ook aan de start bij de N70trail. Ik was toe aan 14 km heuvellopen. Ik geef toe; ik had mij slecht voorbereid en realiseerde mij pas een uurtje voor de start dat ik de dag ervoor in dezelfde omgeving als de N70 route nog 2,5 uur was wezen klimmen en dalen op mijn racefiets, iets wat na3 km lopen ineens helemaal niet meer zo'n goed idee bleek.
De omgeving is er schitterend, rondom de Sint Maartenskliniek, in het Rijk van Nijmegen. Prachtige stuwwallen met hellingen van rond de 9 a 10%. Het weer was perfect, het was eigenlijk precies zo'n dag voor een "net bovenwedstrijdtempo 2 uurs duurloopje". De sfeer was gezellig en ontspannend, een clubje van 200 enthousiaste lopers liep alvast warm.

Over mijn loop kan ik kort zijn, het was afzien..gruwelijk. Een bijna traumatische ervaring, maar ook mooi afzien en genieten. Heuvel op (veel) meer gewandeld dan me lief was, komt er echt geen einde aan al die beklimmingen, tot het moment dat je zelfs de afdalingen gaat verwensen. Daar waar ze op de fiets nog rekening houden met maximale hellingspercentages doen ze dat met zo'n route zeker niet, voor mijn gevoel zaten er trappen met 40% helling bij.
Halverwege, ter hoogte van de Duivelsberg, zat ik er echt even helemaal doorheen, mijn bewustzijn leek zich te vernauwen en langzaam hoorde ik vanuit het niets doedelzakmuziek aanzwellen.
Hemelse tonen leken mijn intocht in het walhalla te begeleiden, maar bij navraag bleken ook mijn meelopers deze buitenaardse doedelzak muziek te horen. Loos alarm, ik moest helaas gewoon doorlopen terwijl ter plekke sterven toen helemaal niet zo'n slechte optie leek

Op een leuk klein heuveltje stond bovenop (jawel!) een heuse doedelzakspeler, dit was ook zo'n beetje het keerpunt in deze loop, dus terug naar de finish. Ik was er wel uit, dit was NIET een normaal stukje hardlopen..of toch weer wel.
Ik was heel erg blij dat de laatste 1,5 km min of meer vlak was en ik rustig over de finish kon kruipen, nog even aangemoedigd door de speaker. 13,5 k en ergens tussen de 450-500 hoogtemeters in 1:28. Na de finish stond een heerlijk -alcoholvrij- weissenbier klaar; koud , schuimend en fris, beter dan een gelletje. Al met al een (trail)loop en een ervaring die meer dan de moeite waard was. Een ideale training die je een fantastische spierpijn oplevert en waarbij je tegelijk een heerlijke zondagswandeling door een schitterend stukje Nijmegen meeneemt. Wat je ook zou kunnen samenvatten als 'gewoon een lekker stukje hardlopen'.

ps. de foto's heb ik 'gestolen' van Internet en zijn gemaakt door Misscha Visser.

1 opmerking:

  1. Niels, met veel plezier gelezen en zeeeeeeer herkenbaar. Zojuist mijn stuk uitgeschreven. Volgt snel op bestaansverwondering.nl. Sportieve groet van medetrailer Jan Fokke

    BeantwoordenVerwijderen