Maar als je het over de marathon hebt dan denk je aan voorjaar 2011....en wie de marathon 'doet' die loopt gewoon mee in de midwintermarathon. 27,5 km in februari.. klinkt logisch toch?
Helemaal logisch was het toen bleek dat ik me via mijn werk (Alliander) kon inschrijven met korting!
In de periode op weg naar de Asselronde hebben allebei flink wat kilometers extra gemaakt.. 21, 25, mijn broer zelfs tot 35 km getraind.
Voor wat betreft trainen en kilometers maken zat het goed, er lag wel een uitdaging met snelheid, daar hebben we andere ideeën over en het weer zat in de aanloop naar 6 februari ook niet helemaal mee. Maar met de belofte dat ik gewoon mee zou lopen en het een rustige duurloop werd kwam het goed en hee.. uiteindelijk werkte zelfs het weer mee. Droog, 12 graden en een klein beetje wind. Niets waar wij al rechtgeaarde Friezen van schrikken natuurlijk.
Omdat ik mijn broer gek had gemaakt voor deze loop en nog steeds bezig ben hem te dwingen motiveren om zich in te laten schrijven voor de Rotterdam marathon (die moet je gelopen hebben tenslotte) had ik beloofd om de hele tijd samen te lopen.. zelfs in het wacky schema wat hij hanteert tijdens zijn lange duurlopen; d.w.z 5 minuten hardlopen 30 seconden wandelpauze..
Omdat ik toch meer langzaam (!) moet lopen, leek het me een prima gedachte om maar gewoon mee te doen. Het schema is natuurlijk niet zelfbedacht maar door marathon legende Jeff Galloway bedacht en in boekvorm uitgebracht.
Voor de start nog even de hand geschud van team genoot Ruben, die ging 'relaxed' onder de 2 uur lopen.. gewoon net als wij, rustig aan. Alhoewel onze doeltijd op 2:30 bleef steken.
Vanaf de start (achteraan) liepen we de eerste 2-3 kilometer in een stuk door, daarna begon de eerste wandelpauze.. Dat is even wennen want er lopen toch nog een paar duizend mensen achter je. Dus zorgen dat je niet aangelopen wordt. Eigenlijk liepen we zo tot km 15 in een heel relaxed tempo. Telkens even wandelen en de tijd nemen bij verzorgingsposten. Het was eigenlijk een hele luxe training. Na 15 km beloonde ik mezelf dan ook met mijn allereerste powerbar gelletje ooit.. Vanille.. hmmmm het was net of ik een grote lepel bebogeen in mijn mond nam.
Zalig, echt jeugdsentiment. Bijna zonde om daar nog een beker water bij te nemen.. Ik belde tijdens het lopen ong even naar mijn vrouw, die was onderweg naar de finish en ik kon doorgeven dat we precies op schema lagen en alles perfect verliep.
Tijdens de hele route was er maar een stuk waar we echte tegen de wind inliepen en ook dat ging eigenlijk moeiteloos. Hele stukken door bos en over hei, prachtig uitzicht.
Vanaf het verste punt gingen we over de net geasfalteerde provinciale weg terug naar Apeldoorn. Daar kon je toch merken dat je spieren wat stijfjes werden. De harde ondergrond, een wat saaier uitzicht en ook onze medelopers werden steeds stiller. Maar met een blauwe lucht en de wind in de rug hobbelden we rustig voort. 5 minuten lopen 30 seconde pauze.. In de laatste 5 km probeerde ik nog even te smokkelen; "kom we haken aan bij een groepje en lopen door tot het eind", maar Willem (mijn broer) gaf aan dat hij graag het huidige schema aanhield en dat was wat mij betreft ook prima.
Na 22 kilometer werden we ingehaald door de eerste marathon loper.. Luc Krotwaar. Nog even liep ik achter de volgwagens mee.. even testen of ik nog snelheid had, want na 22 km rustig aan willen je spieren ook wel eens een beetje spanning... Dat ging eigenlijk best aardig, maar meer dan 100 meter ook maar niet geprobeerd, want dat was vast niet goed afgelopen. Overigens deed Luc rustig aan en finishde hij in 2:30.. ook voor hem een LDL D4 dus.. ;-)
Tot het eind in rustig tempo doorgelopen, geen kramp en geen pijntjes, een hele echte langzame duurloop. In de laatste 20 meter toch nog een kleine sprintje? maar dat was niet nodig. Gelijk voelde ik al een krampje opkomen. We lieten het er maar bij, beter lachend op de foto komen.
Er was nog een bijzonderheid die deze loop anders maakte dan andere lopen. 6 februari is de sterfdag van mijn/onze vader. Dat is al 21 jaar geleden, maar blijft een datum met een stempel erop. Wij als rechtgeaarde nuchtere friese binnenvetters hebben het er natuurlijk nooit over, maar zijn ons er wel van bewust. Dus onuitgesproken werd deze midwinter een soort van memorialloop.
Na zo'n 18 km lopen (of 16 of 22) stond er een blaasfanfare langs de kant midden in het bos. Ze speelden de blaasfanfare uitvoering van het slavenkoor.. Va pensiero (Nabucco, Verdi)... En laat dat nou het nummer zijn wat mijn vader vroeger elke maandagavond zong voor hij naar het koor ging. Mijn broer en ik konden het nummer wel dromen "daar heb je hem weer". Datzelfde dachten we nu oo. Een verzoeknummer uit hogere sferen; "daar heb je hem weer", even stilte, kippevel... zomaar midden in het bos. We vergaten plotsklaps te wandelen en sloegen maar even een wandelpauze over. Toeval bestaat niet, toeval maak je.
Zo hebben we onbedoeld tijdens een prachtige duurloop als broers in gedachten deze dag op een hele mooie manier beleefd. Op de finish stond zijn vriendin en mijn vrouw met de kinderen luid te juichen met een heus spandoek. "Willem en Niels de beste!" Zij waren trots en wij ook. Heerlijke loop die midwintermarathon, volgend jaar doe ik dat extra lusje er misschien wel bij ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten