Maart - Gele kaart!

Ik zit op de bank TV te kijken en wrijf zachtjes over m'n rechterknie.
"hmmmgrgrgrmmm" mompel ik. Ik trek tegelijk een pijnlijke grimas op mijn gezicht.
"wat is er liefie?" vraagt mijn vrouw belangstellend.
"Ja, eh..ik eh.. ik heb wat last van mijn knie en het gaat maar niet echt over.. enne..tsja. daarom kom ik er ook niet echt toe om weer te gaan trainen"

Vol medelijden kijkt ze me aan. Ze denkt: "ach, en mijn schatje wil natuurlijk weer heel graag beginnen. het is tenslotte alweer 2 maanden geleden dat ie echt weer wat gedaan heeft en dat is natuurlijk vreselijk voor zo'n sportieve knappe leuke man".

Ok, ok.. dat 'knappe' en 'leuke'  heb ik er zelf  bij verzonnen, maar ik weet gewoon dat ze dat vindt.

Carnaval is ook pas weer net voorbij, niet echt een periode om flink te gaan trainen. Ik heb er weer echt van genoten dit jaar, onbezorgd genieten en lol maken. Lekker met je vrienden op stap, biertje erbij en genieten.

Tijdens de carnaval, wat ik dus volop gevierd heb, hoorde ik meermalen: "Niels, jij bent ook echt helemaal gek van sport he...Het is echt een passie van jou he, jij sportman". Ik ging natuurlijk mee in het verhaal, over hoe ik het allemaal maar gewoon vond om na 180 km fietsen een marathon te lopen en dat ik het zwemmen eigenlijk niet eens serieus neem. Het was alsof ik het over een ander persoon had.. 'mijn passie?'... ik heb liever een ijskoud biertje.

Ik zit op de bank en wrijf over mijn knie. Mijn excuses zijn op. Het is heerlijk zonnig lente weer, er is geen carnaval, het triatlon seizoen komt eraan.. Ik ben die sportieve sportman., hij die zo'n heerlijke passie heeft.

Ik dacht, of hoopte even, dat mijn passie kip eten en bier drinken was en #boerzoektvrouw kijken of southpark. Waarom kijkt niemand daar tegen op. Ik ben in kip en hamburgers eten immers vele malen beter dan in zwemmen,fietsen of hardlopen. En het doet ook nog eens geen pijn.

Ik heb helemaal geen last van mijn knie!

Ik voer thuis een toneelstukje op, ik pleeg een regelrechte schwalbe. Zoéén van het niveau van Arjan Robben. Een klein duwtje, een beetje suggestie en dan ga ik. Vol onderuit, volledig gevloerd, rollend over de grond....huilend en schreeuwend. Ik zou het liefst willen pleiten voor een gele kaart, maar de enige die dat verdiend ben ik zelf. Geen rood, dat zou te makkelijk zijn. Doorspelen met de belasting van geel op zak is een veel zwaardere straf.

In de afgelopen week heb ik gezwommen, gefietst en hardgelopen. Ik ben uiteraard niet in vorm. Kom ook net terug van een blessure. Dat wil zeggen; ik had wel een klein beetje last van mijn knie, maar niet zoveel als van mijn buik. Die lijkt meer geblesseerd dan mijn knie en heeft zich in de wintermaanden mooi opgerekt. Ik denk zelf dat die extra 10 kilo mijn knie onder druk gezet heeft. 10 kilo blessure, geen schwalbe voor nodig, je ziet het direct.


Er is werk aan de winkel. De wedstrijd is pas net begonnen. Ik heb geen vrije trap mee gekregen maar wel een gele kaart tegen. Opstaan en doorgaan. Er is nog niet gescoord en ik moet gewoon een lekker potje gaan ballen. Weg met de stress! Plezier! Beetje fietsen en lopen en soms nog eens wat zwemmen. De afstanden komen vanzelf. Omdat ik het type van de lange adem ben ga ik voor de verlenging en het liefst nog penalties. Winnen met het laatste schot.

De penalty reeks is voor mij op 12 juli: Challenge Roth. Nog 120 dagen op de klok. De fluit klinkt; We gaan ervoor!