Waar denk je aan..

Sinds een week mag ik (!)een 2-wekelijkse een column schrijven op www.prorun.nl
Heel erg leuk. Nog meer omdat het via een 'verkiezing' ging en ik gewoon als laatste (van de 4 ) eindigde. Dus geen column, denk je dan. Ja, toch, omdat ze mijn schrijfstijl leuk en verrassend vonden wilden ze toch graag dat ik, al ik zin had, een tweewekelijkse columns zou schrijven. OK het is onbetaald, maar toch..columnist!

Afgelopen week verscheen dus mijn aller- aller- allereerste column als 'columnist' op www.prorun.nl. Best een leuke site overigens met goeie tips en adviezen. ;-)

Waar denk je aan?

Hardlooptegenstanders zeggen tegen me dat hardlopen saai is. Hebben ze gelijk? Waar moet je de hele tijd aan denken tijdens het hardlopen? Ik bedoel; als je hardlopen niets vindt dan ga je ook vanzelf aan saaie, vervelende dingen denken.
`$title`

Het is alsof je 's avonds per sé direct in slaap wilt vallen. Je gedachten maken overuren. Ik moet nu slapen, want om 6 uur moet ik mijn tas pakken, eerst de kinderen aankleden en alvast eten koken, de was nog ophangen, heb ik nou die rekening al betaald..etc.etc. Praktische zaken houden je bij de les, houden je wakker en zeggen tegen je brein; “Wees alert!” Stress! “Voel de pijn“.

Zo is het ook bij hardlopen. Als je je instelt op een pijnlijke, vervelende ervaring dan raken je hersens in een stress-mode. Je denkt; hoe lang nog? Hoe ver nog? Hoe koud? Hoe onaangenaam is dit? Je loopt midden in je eigen pijnlijke realiteit. Voelt elke stap, elke afzet die door je kuiten striemt, elke regendruppel die je lijf verder afkoelt.

Over 2 weken loop ik zelf de Berenloop, 42,2 km over 't mooie Terschelling. Dat wordt natuurlijk afzien zo rond kilometer 30-35. Dan gaat het allemaal niet meer zo soepel en krijg, ook ik, loopstress. Er dwalen gedachten door mijn hoofd; “Hoe ver is het nog, zijn er nog heuvels en waar is dat stuk over het strand.. “

Ik heb daarom de afgelopen weken vooral mentaal extra getraind om zo vanaf het 21 km punt meer te gaan genieten van het tweede deel. Mooie gedachten in mijn hoofd zetten; “hmmm, lekker zo het strand op. Ik weet nog dat ik hier als 12 jarige (zo oud is mijn oudste zoon nu) vliegtuigbommen zocht (dummy's uiteraard) op het militair schietterrein. Er komt zo vast een duintop, als ik dan bovenaan ben kan ik West-Terschelling al zien, daar is mijn vrouw, dan ben ik er bijna. Dan zie ik voor me hoe zij mij met liefde en bewondering in de armen sluit als ik over de finish kom, heerlijk”.

Hoe gek het ook klinkt, ik stop leuke gedachten in mijn hoofd.. even gepland geforceerd wegdromen.

Goeie hardlopers zijn uitstekende dromers, romantici zo je wilt.. Die stappen, zodra ze hun loopschoenen hebben aangedaan, uit hun realiteit en in hun loop-droomwereld. Zingen liedjes onderweg en dromen over vakanties, eten, (on)mogelijke liefdes en wie weet..sex? Alles beter dan over die laatste km's na te denken in de regen en kou. Ze weten dat het niet echt is, maar wat geeft het, die soap op TV is ook voor even beter dan de realiteit toch?

Ik heb eenmaal meegemaakt dat ik zelfs mijn allerdiepste verlangens, wensen of dromen niet meer op kon roepen. Alle romantiek was uit het lopen verdwenen. Het was tijdens de afsluitende halve marathon van een ½ triathlon.. 35 graden heet. Ik was op, leeg.. Ik kon toen alleen nog maar aan de pijnlijke laatste km's naar de finish denken. Meter voor meter smeekte ik mezelf dat het over was. Het is die beleving van toen die me nu vaak op de been houdt. Sinds die keer heb ik het niet meer zo zwaar gehad en dat geeft me iets moois om over te dromen als het even tegenzit.

Nog 12 dagen..