woensdag 29 februari 2012

Loslaten, fietsen, vasthouden en hardlopen

Ik ben er eindelijk achter gekomen waarom ik het eigenlijk nooit over hardlopen heb, als ik het over hardlopen heb.. Ik bedoel; als ik over hardlopen begin te praten dan dwalen mijn gedachten al snel weg naar bijzaken; de omgeving, mijn schoenen, m'n oude kleren, over dingen die komen gaan of dingen die juist al zijn geweest. Zelden heb ik het over t lopen zelf. De stappen, waar ik was en hoe snel ik ging.
Maar ik ben er dus achter. Het komt zo, een paar weken terug organiseerde ik een bijeenkomst waar sportpsycholoog Rico Schuijers een workshop gaf over mentale training voor atleten. Rico begeleidde voor het NOC-NSF o.a. de waterpolo- en hockeydames tijdens de olympische spelen in China, niet de eerste de beste dus.

Tijdens deze workshop ging het ook over sportbeleving; hoe ga je om met tegenslagen. Voor de een werkt het om zich juist op de pijn of inspanning te focussen en voor een ander is de oplossing aan iets anders gaan denken, associëren of de-associëren dus.
Met een paar oefeningen werd duidelijk wat er bedoeld werd, soms kom je er niet vanaf als iemand zegt ; “denk niet aan een sinaasappel”, maar je kan je met hetzelfde gemak ook weer focussen op wat wel van belang, b.v. je zithouding.

Zo kwam ik erachter dat als ik net begin met hardlopen ik voornamelijk associeer, mijn ademhaling klinkt als een soort rytmische gymnastiek, ik speur mijn hele lijf af naar pijntjes, ik tel mijn passen, maar zodra ik eenmaal een kilometertje of 2 onderweg ben, heb ik van dat alles geen last meer en gaan mijn gedachten de vrije loop. Soms zo vrij dat ik na afloop niet eens meer weet waar ze geweest zijn. Dan de-associeer ik dus behoorlijk; gedachten en inspanning in 2 verschillende werelden. Als ik moe wordt of kramp krijg ga ik bij het lopen stiekem weer associeren, 'au, die knie' maar om er vanaf te komen moet ik juist weer flink de-associeren, dus denken aan leuke dingen, aan eten, films, mijn kinderen, werk (hahaha), dingen die goed voelen laten mij goed voelen. Tenminste tijdens het lopen.

Het gekke is juist dat het bij het wielrennen precies andersom is. Dan ben ik de eerste kilometers nog aan het genieten van het weer of de omgeving, maar voor ik het weet zit ik in mijn hoofd de omwentelingen te tellen, ben ik gefocust op mijn kilometerteller, de stand van mijn handen op het stuur, de hoek van mijn knieën t.o.v m'n frame. Als ik moe word neig ik om me heen te gaan kijken en aan andere dingen te denken, het tempo zakt. Tot ik mij verman en opnieuw zorgvuldig op zoek ga naar de meest efficiënte versnelling en probeer door rustig te ademen mijn trapfrequentie hoog te houden. Klaar met fietsen, maar geen idee waar ik langs ben gereden en ook nog eens nergens aan gedacht. De route staat als een vage googlemap in mijn hoofd, maar van de omgeving is me niets bijgebleven.

Ik ben blij dat ik triathlon ben gaan doen. Kijk, zwemmen is voor mij afzien. Ik associeer en deassocieer niet eens meer bij het zwemmen. Ik zwem, ik hark door het water en verlang de hele tijd naar het herzenloze fietsen. Ik kom ook altijd lachend uit het water, het is voorbij; YES! Dan lekker ergens geconcentreerd mee bezig zijn, bam bam bam.. schakelen, bochtje en stoempen op de fiets. Tenslotte afronden met een paar rondjes relaxen en ontspannen rondrennen. Zowel fysiek als mentaal kom ik alle facetten tegen. Overal geweest, aan alles gedacht. Een heel leven in een paar uurtjes weggestopt. Mijn gedachten dwalen alweer weg..


Nielsuitelst

Mijn 'column'verschijnt 2-wekelijks op www.prorun.nl, de hardloopsite voor de Benelux!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten