Ik was zo tevreden na een goede winter, een mooie Berenloop en 2 weken daarna een PR bij de zevenheuvelenloop in Nijmegen. Het loopleven lachte me toe. De rest van de winter lekker rustig aan een beetje doortrainen, ik zat op schema. Tot de dag dat ik de 20 van Alphen met het Pro Run team liep; 4 maart 2012. Ik liep daar een keurige en exact voorspelde 1 uur en 30 minuten. Maar in de laatste kilometers voelde ik dat er ‘iets’ niet lekker zat, een onbestemd gevoel wat me zorgen baarde. Ik kreeg het tempo niet meer omhoog, ik harkte en modderde terwijl ik wist dat ik harder kon. De hele week was ik niet helemaal 100% geweest en woensdag had ik nog overgegeven, maar dat weet ik aan het ‘iets verkeerds gegeten’.
De dag voor Alphen had ik nog fors gefietst (voor mijn doen) in iets meer dan 3 uurtjes 90 km gereden, zware benen dat dus wel, maar dat kon niet verklaren waarom alles nu ineens ‘op’ leek. Een onverwachte vermoeidheid was in mijn lijf geslopen. Het gevolg was dat ik de dag na de 20 v Alphen al hoestend en proestend door ’t huis liep. Kniepijntjes, verkoudheidjes, griepjes, die tenslotte leidde tot een luchtweginfectie. Dit alles met gevolg dat ik een totaal gebrek aan motivatie ontwikkelde.
Dat laatste is uiteraard niet helemaal waar. Al vroeg dit jaar had ik me voor een paar hele mooie evenementen ingeschreven; de Hardloopvierdaagse, triatlon Steijn en de hele triatlon van Almere. Evenementen die om heel veel motivatie vragen, alleen al om je voor in te schrijven. Ik wilde wel, maar op de een of andere manier wilde het niet lukken. De koek leek op.
Groot aandeel zit ook op een ander vlak. Zo had ik een grote reorganisatie op mijn werk, had ik daarvoor een nieuwe baan gevonden die zelf na een akkoord niet doorging vanwege interne perikelen. Nieuwe functie, solliciteren, gezondheidsklachten.. Het is funest voor mijn zin om te trainen. Dat is nu juist het ergste en tegelijk onverklaarbaar! Als je denkt dat je in zulke situaties lekker alles van je af kunt trainen zit ik depressief op de bank onzinnige TV-series te kijken, chips etend en cola drinkend. ’s Avonds schakel ik over naar oneindige potjes onzinnig gamen. Niet aanspreekbaar, mopperig met een kort lontje. Liefst wil ik niemand zien of spreken. De vorderingen van medeatleten op facebook zorgen voor nog meer ergernis en een nog groter besef dat het ‘helemaal de verkeerde kant opgaat’. Als na een tijdje alles qua gezondheid en werk weer een beetje de goede kant op gaat merk ik dat mijn gemoedstoestand is blijven steken in die slechte periode. Hoe kan ik ooit die achterstand inhalen, zijn mijn doelen nog realistisch. Het lijkt onmogelijk om weer op het oude niveau te komen.
Daarnaast heb ik vrienden en sociale contacten verwaarloosd, ook dat gaat tijd vragen.. voor je het weet zit je weer in de rebound. Weer met chips en cola voor de TV, mokkend en depressief. Maar uiteindelijk begin je weer, met lood in je schoenen, aan een nieuw trainingsloopje. Niet te ver, maar eens kijken hoe het gaat. Gelukkig besef ik me dat hardlopen mijn basis is. De keuze tussen fitness, fietsen, zwemmen en hardlopen wordt altijd in het voordeel van hardlopen beslecht. Dat is de basis, het voorkomt dat ik mezelf nog meer stress opleg. Die eerste trainingen gaan natuurlijk voor geen meter. Mijn vrouw vraagt: “hoe ging het lopen?”, “Slecht” antwoord ik zonde na te denken.. het was al slecht voor ik wegging.
Maar het is als met de lente; net als je denkt dat het nooit zomer wordt breekt opeens de zon door en is het 25 graden en onbewolkt. Dan doe je ineens een training waarbij je onverwacht makkelijk loopt, of gewoon net even verder dan je gepland had. Dan wil je eigenlijk direct nog een keer. Dan is er opeens bijna geen achterstand meer. Dan is het zomer.
Achteraf is mijn winter dit jaar pas in maart begonnen en was hij kort en heftig. Nu zit ik dankzij een korte lente al midden in de zomer en loop en fiets ik alsof er niets is gebeurd. Net op tijd voor de komende wedstrijden. Vrijdag zal ik zien of het voldoende is voor de hardloopvierdaagse of dat ik met 25 graden celcius midden in mijn tweede winter kom. Ik reken er voorlopig op dat we geen sneeuw in juni krijgen.
Nielsuitelst
Mijn 'column' verschijnt 2-wekelijks op www.prorun.nl, de hardloopsite voor de Benelux!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten