Ik wist het niet..

Ik wist helemaal niet dat ik mee deed aan de zevenheuvelenloop, en zelfs nu, een paar dagen later twijfel ik nog of ik wel echt heb meegedaan.. Halverwege de zomervakantie zat ik op de website van onze personeelsvereniging te browsen en klik ik opeens op een linkje helemaal links onderaan, iets met hardlopen en in Nijmegen.. klik "ja" klik "ja" klik "ok" klik klik klikkerdeklik..
Ik zoek nog even naar kaarten voor André Hazes, maar ik zie geen geschikte datum, kerststukjes maken, klik "nee".. wintersportreis klik "nee" , ik sluit mijn laptop.
Heb ik me nou net opgegeven voor de zevenheuvelenloop? De volgende ochtend zie ik het bewijs in mijn mailbox.. "je hebt je opgegeven voor..." Oh, dus toch, ach het duurt nog 3 maanden.
Terwijl ik rustig een beetje door hardloop en een paar meer dan geweldige fietsdagen beleef bij een SKODA baanclinic bij het EK baanwielrennen in Apeldoorn en als #profvooreendag op circuit Zandvoort met Belkin en Argos profrijders tellen de dagen rustig af.

Ik kijk vooral vooruit, naar 2014. Het jaar 2013 is voor mij wedstrijdloos verlopen. Gewoon een jaartje voor de lol trainen, is ook wel eens lekker. Pas op 2 februari staat de Midwintermarathon gepland, dat wordt een mooie aanloop naar een boeiend seizoen.

Weken later.. een 'ping' verraad dat ik een mailtje heb. Hé een mailtje over..puntje puntje puntje..de zevenheuvelenloop? Volgende week zondag, dus. "Hee schat, hebben wij volgende week zondag nog wat op de planning staan?". De agenda blijkt leeg, via mijn werk meedoen aan de zevenheuvelenloop, ach ja. Het is niet mijn eerste voorkeur om via onze PV mee te lopen, omdat ik dan van die lelijke kleren moet dragen. In Alliander uniform, op zich niets mis mee, maar gifgroen met wit, laat ik het zo zeggen; het kleed niet echt voordelig af.
Het evenement zelf is door de Personeels Vereniging perfect geregeld! Opvang in het gebouw van de ROC, welke tijdelijk tot loopfabriek is omgebouwd en een goede 40 bedrijventeams huisvest. Er is drinken, broodjes, soep en zelfs massage. Je komt er af en toe nog eens een bekende tegen en ik start zelfs in vak geel, dus net achter de wedstrijdlopers. Helemaal niet slecht en dat tegen een gereduceerd tarief. Maar die witte broeken en dat opvallende gifgroen, die matige pasvorm. Ik accepteer het, in gedachten ga ik 'gewoon een stukje lopen' als een soort van training, zevenheuvelen of niet. Het stond toch al in de planning voor de Midwintermarathon. Als ik me na afloop goed voel loop ik gewoon naar huis. Ik heb een rugzakje met droge loopspullen bij me, voor het geval.

In tegenstelling tot mijn normale routine kom ik, in plaats van 2 uur te vroeg, precies op tijd aan. Ik kleed me om, nummer opspelden en voor ik het weet ren ik al over de Groesbeekse weg. Ik voel een stuk minder spanning dan bij een 'normale' wedstrijd. Misschien omdat ik me stiekem heb voorgenomen na de wedstrijd de 8 km naar huis terug te lopen. Desondanks wil ik een goede tijd lopen, of op zijn minst sneller dan vorig jaar.
Ik ken de route en de routine, het zijn elk jaar dezelfde snelle en langzame kilometers op dezelfde punten. Ik schrik er niet meer van. Hard starten, dan even gas terug. Ik houd me in, want er komt nog een klimmetje bij de 10 km, daarna is het freewheelen naar de finish. Ik tel de kilometers af en ipv "ai nog 6 kilometer" denk ik steeds.."Ah nog maar 6.." Altijd een goed teken als het glas half vol is (of is dit nu juist weer een voorbeeld van half leeg?) Tijd: 1:08:23. Ruim een minuutje sneller dan vorig jaar, 3 minuten langzamer dan 3 jaar geleden.

Ondanks het bewijs hou ik stug vol dat ik eigenlijk niet echt heb meegedaan aan de zevenheuvelenloop, alleen meegelopen. Ik besluit al voor de finish om toch maar hardlopend naar huis te gaan. Dat past mooi in mijn marathonschema en het is ook niet zo heel ver. Het is ook een mooi excuus voor mijn tijd, die ondanks geweldig ook tegenvalt.
Als ik bij de fietsbrug sta die over de Waal richting Lent gaat, voel ik me ineens heel anders dan 20 minuten eerder. In plaats van 25000 lopers is er nu maar eentje.. Ikzelf dus. Het is mistig en stil. Ik ben van massaloper getransformeerd naar eenzame, vreemde dwaze hardloper. Ik voel me zo'n hardloper van 30 jaar geleden. Toen hardlopen nog was weggelegd voor excentrieke vreemdelingen. Toen er nog geen 30 soorten broeken in 80 soorten kleuren te verkrijgen waren en je sportschoenen gewoon voor voetbal, tennis en hardlopen kon gebruiken. Je kon ze na het hardlopen ook gewoon weer aantrekken om mee naar school te gaan. Heerlijk. helemaal back to the eighties


Mijn tempo is nu langzamer dan over de Nijmeegse heuvels, maar toch nog redelijk. Het zijn lange kilometers, ik kijk uit naar de herkenningspunten; Station Lent, scholengemeenschap Citadel, voetbalvereniging OSC en de brug over de A15. Ik bel naar huis dat ik er aan kom, want mijn plan neemt nog een wending. Het kan altijd nog gekker.
Goede vriend Daan is gisteravond prins Carnaval geworden en geeft nog een borrel bij hem thuis. Ik wil hem en zijn adjudant graag nog even feliciteren. Eerst naar huis gaan zal wel een fiasco worden omdat ik dan kapot op de bank ga hangen, dus maar direct door. Annette komt me mijn kleren en douchespullen brengen. Moe, zeg maar kapot, maar voldaan pak ik een biertje op de nieuwe prins. Het carnaval seizoen staat weer voor de deur. Ik had er vroeger nooit van gehoord; carnaval. Het idee klonk mij raar en zonderling in de oren. Je doet het voor je plezier, als tijdbesteding. Een beetje als hardlopen eigenlijk, alleen dan met bier. Ik neem er nog één! Alaaf!