Nulpunt

Ik heb zin om wat te tekenen, zomaar. Misschien wat ideetjes voor een trisuit voor volgend jaar, wie weet. Maar op het blaadje wat voor me ligt heb ik gisteren al wat dingetjes gekrabbeld..
Heb je wel eens een tekening gemaakt op een blaadje waar al iets op gekrabbeld was? Dat tekent lang niet zo lekker als een leeg vel papier. Zo'n tekenvel moet blanco/leeg zijn om echt je hart en ziel in een tekening te leggen.

Lego triathlon.

Als ik vroeger met mijn LEGO aan de slag ging om weer eens een fantastische maanlanceerbasis te bouwen, moest ik ook altijd helemaal met niets beginnen. Een blanco legoplaat voor me en de blokjes verspreid over de vloer. En dan bouwen maar, ontdekken en verbeteren.. Alles wat in je hoofd zat had voldoende ruimte om ergens op die legoplaat of dat lege vel papier te landen.

'Niets' is eigenlijk een fantastische inspiratiebron. Of zoals ik ergens las: Vanuit de leegte en de diepte groeien je grootste krachten, zolang er maar ergens een emotie geraakt wordt.

Dat gevoel dat je echt helemaal tot het dieptepunt moet voordat je weer omhoog kan. Je trainingen lopen niet, maar je gaat nog wel. Je harkt en zwoegt en moddert voort totdat je er helemaal genoeg van hebt. Even niets meer, een tijdje op de bank hangen, sjagerijnen en mopperen en dan opeens, net toen je dacht dat je nu definitief helemaal aan de grond zat komt dat gevoel van binnen dat je er weer uit moet.

Als je hard genoeg geslagen wordt ga je vanzelf uitspraken doen..

Soms heb je eigenlijk even een kleine blessure nodig om jezelf weer even te resetten en opnieuw te starten. Een goeie reden om fysiek gedwongen te worden even alles opnieuw te bekijken.
Ik ben zelf al heel wat keren opnieuw begonnen. Wel altijd vanuit een dieptepunt maar niet altijd met succes weer opgekrabbeld. Soms zat ik gewoon nog niet diep genoeg, had ik dat nulpunt nog niet bereikt. Je weet nooit zeker hoe diep je moet gaan.
Afgelopen zomer was met het afzeggen van de triathlon van Roth voor mij een serieus dieptepunt, maar nu de zomer voorbij is en ik weer vooruit kan kijken is de zin en de motivatie om te trainen ineens weer daar. Je vervloekt het dal op t moment dat je erin zit. Je weet dat je weer omhoog moet, maar als je eenmaal naar boven gaat voel je hoe belonend die tocht omhoog kan zijn.

De mannen van Davilex Eredivisie op het
podium in de eindstand! 

Donderdag zaten we vanuit de Stichting Bevordering Duurport Nederland (het Davilexteam) bij elkaar om naar de toekomst te kijken. Wij zaten ook op het nulpunt nadat vorig jaar al onze lange afstandsatleten om verschillende redenen opstapten. Het glipte uit onze handen. We stonden erbij en keken ernaar. De aansluiting bij het eredivisie team was een goede stap, maar qua besturing lag het eigenlijk bij teamcaptain Rob. Dit was natuurlijk niet waarom wij hier in waren gestapt.


Er ligt een diepe wens bij ons om echt iets voor de triathlon sport te doen, in de diepte en in de breedte. In feite zijn we (Menno, Ruben en ikzelf) verliefd op die lange afstand. De oorsprong van de triathlon, blijft toch het mooiste wat er is. Ook al is het misschien wat minder mediageniek dan de korte afstanden, heroïsch is het in elk geval wel. Vooral omdat het heroisch is op elk niveau van de sport. Dat merk je wel als het onderwerp sport op een feestje wordt aangebroken.. "Hee Niels jij moest toch eerst 200 km fietsen en daarna nog een marathon lopen, toch? ". "Ja, klopt en vergeet het uurtje inzwemmen niet.. oh, en het was maar 180 km hoor" Niet leuk voor iemand die net zijn eerste marathon gelopen heeft, dat begrijp ik.

Niet ALLE ideeën na een nulpunt
zijn goede ideeën.

Heroïsch, zo klinkt het misschien wel, maar zo voelt het niet altijd als je weet hoe diep je moet gaan om de finish te bereiken. Niet alleen tijdens de wedstrijd maar vooral in de voorbereiding. Als je veel alleen traint en een keer 150 km gaat fietsen, dan gaat er wel iets door je heen. Ik heb vroeger wel eens in de Flevopolder staan huilen toen ik in een weekend op en neer van Wageningen naar Harlingen fietste, ook 180 km.
Op vrijdag regen en zondag de hele dag in de mist... verdwalen, kou, lekke banden, eentonigheid... dat gesprek met jezelf.


Nulpunt..

Go Davilexteam

We willen met Davilexteam ook uit dat nulpunt, natuurlijk gaan we door met de eredivisie en hadden we dit jaar een prachtige derde plaats in de Eredivisie triathlon. Maar vanuit de stichting zoeken we naar nieuwe energie. Nieuwe wegen, de blik breder op de sport. Meer betekenen voor jeugd en aankomende talenten. Maar ook voor hen die het gewoon leuk vinden op bij een triathlon gemeenschap te horen en voor en met elkaar verder willen komen. We gaan de lijnen uitzetten, zoeken naar mensen die ons verder kunnen helpen en die wij ook verder kunnen helpen met trainingen, funrides, infoavonden, materiaal.

Ik ben dat nulpunt steeds meer gaan waarderen, want de weg en de strijd omhoog geeft een veel grotere beloning dan het afdalen vanaf het hoogtepunt.


ps. heb jij zin om iets te doen voor het Davilexteam en heb je een talent dat misschien bruikbaar is voor ons team meld je dan aan via: Niels@davilexteam.nl