Het is weer voorbij die mooie zomer

Je hebt 'r maandenlang naar uitgekeken

De koude winter wou maar eerst niet om

Traag en langzaam kropen langs de weken

Maar eindelijk daar was 'ie toch de zon

De nachten kort de dagen lang

De ochtend vol van vogelzang

't Scherpe hoge zoemen van een mug

Dan denk je, ha daar is-t-ie dan

Dit wordt minstens een zomer van

een eeuw, maar lieve mensen, oh, wat gaat 't vlug

't Is weer voorbij die mooie zomer

Nanana naa na naa ...

Gerard Cox bezong mijn triathlonzomer in 1973, het begon zowat in mei..Een triathlonloos jaar, nog voordat ik begon met trainen was het allang weer voorbij, nananana naa na naa

Mooie plannen had ik, ICAN triathlon in Amsterdam en dan knallen in Roth. Na Almere lekker doortrainen en dan een echte goede hele doen, maar het mag niet altijd zo zijn zoals je hoopt. Op hopen kan je geen triathlon lopen. Kan zo op een tegeltje en is nog waar ook.

Ik hoopte dat ik in de winter flink door zou trainen, maar van uitstel kwam afstel. Ik heb geen excuses nodig om niet te trainen, ik heb redenen vond ik! OK, geen goeie redenen, maar ik heb ze wel. Gelukkig had ik nog een goeie hardloop4daagse dit jaar en heb ik genoten van de etappes die ik gelopen heb en van de manier waarop. 
Het is het fietsen wat me nekt. De lange ritten van meer dan 4 uur.Waar halen mensen de tijd vandaan? en de zin...

Niet deelnemen aan Roth was misschien wel de meest beroerde beslissing die ik ooit gemaakt heb op sportief gebied. Gewoon omdat het mijn eigen schuld was. Het was alsof ik hard liep door stroop en altijd wind tegen had op de fiets. De zwaartekracht trok me onder water bij het zwemmen. Als in zo'n droom waarin de wereld in vertraagd lijkt. Ik realiseerde me meer dan anders dat ik echt hard moest trainen om het er op het heuvelachtige parkoers in Roth een beetje goed vanaf te brengen. Het parkoers stond steevast op mijn Tacx ingeprogrammeerd en te wachten. Niet een keer heb ik het met plezier gereden. Niet starten voelde als opgeven, voordat ik begonnen was. Dat was een nieuwe ervaring. Maar dood gaan op een hele triathlon had ik vorig jaar al gedaan, dat lijkt wel leuk, maar is het natuurlijk niet.

Ik ben een minimalist als het op trainen aankomt, dat is overigens geen speciale eigenschap, maar eerder een tekortkoming. Meestal red ik het er ook nog mee, tenminste tot m'n 45ste levensjaar ging het nog best goed. Ik ben, denk ik, goed ervaren op het gebied van minimaal trainen en er het maximale uithalen. Iedereen die met max 8 uur per week een hele triathlon wil doen kan natuurlijk gratis tips krijgen. Ik geef geen garantie op plezier geven, maar wel op voldoening.

Gelukkig waren er ook lichtpuntjes dit jaar, de hardloop4daagse was, aldus, leuk en ik kocht een nieuwe Specialized Tarmac die echt geweldig fietst. Mijn oudste zoon deed zijn eerste triathlon in Rutbeek. Lachend van start tot finish! Dat was heerlijk, maar ja daar heb ik zelf weinig aan bijgedragen, helemaal zijn eigen verdienste.

Maar die zomer is nu dus alweer allang voorbij en wat krijgen we dan.. herfst.

De tijd van het niet trainen, van bezinning.. relativeren. Alweer zo'n gouwe oude van Gerard Cox. Maar er broeit iets in het vooronder, ik krijg enorme zin om een triathlon te doen. Lekker zo'n lange afstand en dan de hele winter KEIHARD doortrainen. Frysman, Ironman, Challengeman. Of alle 3..

Mijn knie, nek, rug en voet blessures zijn allemaal met de zon mee vertrokken naar warmere oorden. Ik beeld me in dat kou en regen gewoon mijn weertype is, dan ben ik pas echt goed. Koud en regen.
Afgelopen week nog naar een lezing geweest over koud douchen en de IJsman Wim Hof. Ja kou, mij op het lijf geschreven. Winterhard worden, net als vroeger toen ik in de maand maart ook gewoon 600 km reed door de natte sneeuw. Ik ben een watje geworden die lekker veilig thuis bij de verwarming wil zitten. 

Ik kan het gevoel niet pakken, die motivatie om door te gaan. Ergens is het verloren gegaan toen ik ouder werd en ging werken en weekenden gevuld werden met taxiritjes van en naar de voetbalvelden en verjaardagspartijtjes. Tussen boodschappen doen en werkuren maken is mijn fanatisme ergens in de schappen blijven liggen. Op mijn werk wordt fanatisme of passie ook niet echt gewaardeerd, daar moet je vooral beleefd en kalm blijven, je volwassen gedragen. Maar ben ik nou echt veranderd, of ben ik het gewoon vergeten.. Vergeten hoe leuk het was om je ergens echt voor in te spannen. Om fanatiek te zijn en van je sport het aller aller allerbelangrijkste te maken. Of van je hobby of van iets anders. Als een hokkeling de wei in.

Dat lijkt me een mooi streven voor 2016, maar eerst nog even lekker bij de verwarming relativeren met Gerard Cox.

Word je soms geteisterd door de grillen van het lot

en krijg je van diverse kanten tikken en klappen?

Zit je het gedonder ongeveer tot aan de strot

en helemaal geen schijn van kans om te ontsnappen?

Of je werkt je uit de naad,

elke dag van vroeg tot laat,

maar niemand noteert het

en niemand waardeert het,

geen hond interesseert het,

hoe hard je ook sjouwt.

Of je houdt het niet meer bij,

want de harde maatschappij

is niet voor de zwakken.

Ze laten je zakken,

je mist alle boten,

de kleintjes en grote.

Je voelt je verstoten

en dan gaat het fout:

Zeg het elke dag ten minste honderd keren:

relativeren, steeds relativeren!

Want relativeren, dat is je behoud!

(Gerard Cox)