maandag 7 oktober 2013

Even bijkomen..

Ik sta aan de kant van de weg, een wat oudere heer op de fiets stopt en zegt: "Dag meneer, gaat het wel?". Ik antwoord hijgend: "Ja hoor, ik sta alleen even uit te rusten".
Ik zie dat de meneer mij doordringend staat aan te kijken, waarschijnlijk wil hij weten of de uitgemergelde blik in mijn ogen, het zweet op mijn voorhoofd en de grauwe gelaats-trek een uiting is van een gezonde inspanning of van een naderend einde. Hij besluit nog een poging te wagen: "Oh , weet u het zeker?".
Ik lach om de spanning uit de lucht te halen: "Ja, hoor. Ik ben alleen maar even een stukje aan het hardlopen, even lekker genieten". Ik vervolg: "Ik weet het meneer, zo ziet het er niet uit misschien, maar ik doe het allemaal voor mijn lol". Hij lacht en fietst weg, ik moet ook lachen, niet alleen om dit voorval, maar vooral om het feit dat ik nog maar 2 km naar huis hoef te (hard)lopen. Ik heb er net 12km opzitten en dat was het streven, maar vandaag maak ik zelfs de 14km vol.

Lekker als je zo je doel haalt. Het was een mooie sprong van een langste duurloop van 8 km naar een van 14 km, na 4 weken niets doen. Ik begrijp die meneer wel hoor, want vermoeidheid is mij heel goed aan te zien. Ik kleur grijs als het asfalt, de holle blik en mijn shirt doordrenkt met zweet. Het kan er niet gezond uitzien, maar het voelt heerlijk.
Na het lopen kan ik vaak zo heerlijk op de bank zitten staren naar helemaal niets. Mijn hersens volledig verdoofd terwijl mijn benen nog uitlopen. Ik zie de spieren van mijn kuiten naijlen terwijl ik als een zombie naar de tv staar. Ik kijk wel, maar zie niet eens wat er op is. De kinderen praten, onze hond, Noortje, likt aan mijn hand.. "hmmmm lekker zout" denkt ze. Terwijl ze me schuin aankijkt meen ik te weten wat ze denkt: "gaat het wel baasje?". Als ik het lopen ergens voor doe, dan is het voor dat moment. Het is alsof je net naast een kanon stond terwijl hij afgeschoten werd. Je hoort even niets, geen geluid, alleen een hoge fluittoon, die overstemd alles. Alle andere geluiden als in een mist gevangen. Zo lijkt ook de wereld als je lekker een eind hebt gelopen of als je misschien niet zo lekker hebt gelopen, maar wel helemaal leeg bent.

Hooguit iets drinken kan of mag dat moment even onderbreken. Even zitten en genieten van de stilte, de oorverdovende stilte van mijn eigen gedachten. Het is daarom ook dat ik stiekem droom van een Ultrarun, omdat ik denk dat het gevoel dan nog langer gaat duren. Na Almere(triathlon) had ik het bijna een hele dag, verstomd liep ik door het huis. Waar ben ik, wat doe ik hier.. ik weet het niet, maar het is goed. Tijdens de afsluitende marathon vroeg trouwens ook iemand "of het nog wel ging" Ik stond met kramp in beide benen en voeten stil bij een lantaarnpaal op ongeveer 100 meter van de verzorginspost. Ik viel gelukkig nog net niet om.. "gaat het wel?" "Eh, nee..maar het moet maar". Dat is tijdens de race, daarna...alleen maar genieten. Bij de Berenloop voelde ik het zelfs al ver van te voren aankomen. Euforie ten top! Wat een uitbarsting bij de finish was dat toen. Eigenlijk net als een paar weken terug; bij de 12 km was mijn (afstands)doel gehaald, maar was ik nog niet gefinisht. Dat maakt het op de een of andere manier nog intenser.

Het gevoel is iets wat vooral bij hardlopen hoort. Bij zwemmen,fitness of fietsen heb ik weer heel andere ervaringen. Gevoelens van opluchting, voldoening, energie, vreugde, loomheid, slaap zelfs. Maar die afgematte moeheid, dat gevoel van leegte, dat ken ik alleen van (na het) lopen.
Mijn moeder heeft ooit een foto van me gemaakt op dat 'stilte' moment. Mijn vrouw heeft van die foto, van dat lome leegheidsgevoel jaren later weer een schilderij gemaakt. Ik kende haar toen nog niet zo lang, maar de gelijkenis is schitterend. Het was nadat ik de etappe Bolsward-Harlingen had gelopen voor een estafette team tijdens de hardloop 11stedentocht. Ik was keurig tweede geworden op mijn etappe en had me volledig leeggelopen. Was zo'n beetje als laatste vertrokken en had uiteindelijk de eerste loper nog in beeld gekregen. Valt mijzelf wel op dat ik toen iets vrolijker kon kijken na zo'n inspanning, maar de rust op mijn gezicht spreekt boekdelen.


Ik heb vandaag ook gelopen, 7 km slechts. Niet genoeg voor een oorverdovende stilte, maar net genoeg voor een korte 'powerdip'. Genoeg om in mijn behoefte voor één dag te voorzien. Misschien morgen een nieuwe poging wagen. Ik heb nu alweer zin in zo'n lekkere lome lege stille vermoeidheid.

2 opmerkingen:

  1. He Bikkel als je spiertjes gaan protesteren dan weet ik wel iemand die ze kan aanpakken !!!!
    groet en mooi verhaal van een sporter die diep gaat !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een mooi verhaal en ook al zijn pretentie,s niet dezelfde is de herkenning vergelijkbaar. Zo heb ik ook al eens op een bankje gezeten 500 meter van mijn huis.Vandaag had ik mijn doel gehaald maar moest nog 8 km tja... opschrijven is weer een andere kunst. Succes met schrijven en lopen...

    BeantwoordenVerwijderen