Toch valt het niet mee. In mijn hoofd komt er sinds mijn 25ste verjaardag geen jaar meer bij, maar mijn buik, benen, rug, haardos, ogen en voeten zeggen anders. Ik begrijp wel dat mijn looptijden langzamer worden en mijn herstel langer duurt, maar ook mentaal gezien verander ik. Langzaam en onmerkbaar berust ik in de mogelijkheden die ik heb, in de tijden die ik kan lopen en de wil om al dan niet de competitie aan te gaan.
Jarenlang heb ik met volle teugen gebruik gemaakt van de mogelijkheden die mijn lichaam mij bood. Altijd in goede harmonie, dat wel natuurlijk. Ik gaf het te eten en te drinken, liet het op tijd rusten en mijn lichaam zorgde er dan voor dat ik van A naar B kwam, dat ik plezier kon maken, kon dansen & zingen, hardlopen, zwemmen en fietsen. Soms deed ik het pijn, maar altijd was er een beloning, een euforie of ene mooi PR. Maar de relatie geest-lichaam lijkt verstoord. Mijn voet sukkelt nu al heel lang met klachten en mijn lijf wordt steeds kritischer op wat ik het te eten geef. Ik maak mijn lichaam de laatste jaren ook niet meer blij met een paar biertjes (meer) of een nachtje doorhalen, terwijl het daar vroeger geen enkel probleem mee had.
Ik kan niet echt klagen, want ik heb altijd geluk gehad. Nooit blessures, ik verbrandde mijn calorierijke voedsel als een dolle. Zag er jong uit, kon alles, deed alles. Ik liep, zwom en fietste in een meer dan redelijk tempo zonder problemen. Ik dacht dat ik superman was.
Het werd nog erger toen ik kinderen kreeg, zij hebben mij verwend of beter; verpest! Steeds maar tegen mij opkijken. Ik was voor hen de onverwoestbare vader. Ik liep sneller, was er altijd, haalde hogere scores bij de meest complexe PC games en hielp hun met een half oog ook nog eens bij hun huiswerk. Ik kon alles, deed alles en zonder moeite.
Maar nu... Vorige week werd ik zoek gespeeld op onze nieuwe PlayStation4, Call of Duty;. Terwijl ik steeds in paniek riep: "waar ben ik, waar ben ik?" en alle toetsen van de controller uitprobeerde om mijn leven te redden, rende mijn jongste zoon van 11 door het voorterrein met een sniper-gun en liet hij me alle hoeken van het speelveld zien. "Pap je spanwde net in de hotzone, pas op voor die Tango's he!"
Wat ze ook zo hilarisch vinden is dat ik tegenwoordig een bril nodig heb bij het lezen, vooral 's avonds. Ik zie de letters gewoon niet meer staan. Ik kon het 2 jaar geleden nog wel, maar nu simpelweg niet meer: focussen op iets wat dichtbij is. Er is geen houden meer aan, op alle fronten verandert mijn status van superheld naar sterveling. En ik ben tegenwoordig ook gewoon moe. Slapen deed ik vroeger nooooit. Mijn lijf en ik genoten maximaal van de dag, we misten hooguit een paar uurtjes per etmaal. Tegenwoordig lig ik na het werk of een rondje hardlopen of 2 uurtjes fietsen ineens thuis op de bank een dutje te doen en ga ik zomaar voor 23:00 naar bed.. gewoon omdat ik oprecht moe ben.
We zijn nog niet eens onder in de put aangeland, het ergste moet nog komen. Zo zit er tegenwoordig zo'n 6 seconden per km verschil tussen een snelle en een langzame kilometer. Mijn D1, D2 en D3 tempo's worden gescheiden door ongeveer 2 seconden. Hoe hard (of hoe zacht) ik het ook probeer. Nog een jaar of 3 en dan heb ik slechts 1 tempo tot mijn beschikking voor AL mijn duurlopen. Met fietsen hoor ik steeds vaker het gehijg van mijn oudste zoon in mijn oor bij een flinke beklimming. Ik weet dat hij sneller is, maar gelukkig heeft hij dat zelf nog niet in de gaten. Hij denk nog steeds dat er een beetje superman in mij schuilt. Maar als we eenmaal boven zijn ben ik uitgeblust en moet ik in de afdaling bijkomen.. terwijl hij rustig mijn wiel kiest en alweer uitkijkt naar de volgende klim.
Had ik maar een echte vijand, zoals Superman Lex Luther heeft. Een tastbare slechterik! Dan kon ik hem overwinnen, hem en zijn buitenaardse kryptoniet.
Tegen ouderdom valt niet te vechten, je kan alleen maar meegaan en er het beste van maken. Zoeken naar nieuwe wegen, nieuwe uitdagingen en vooral andere uitdagingen. Niet alleen langere afstanden of minder competatief. Meer focus op genieten, gezondheid, het motiveren van anderen. Ouderdom biedt ook kansen.
Genieten van anderen, want ik merk ook dat het me niet meer zoveel doet als anderen sneller zijn of mij inhalen. Vorige week hoorde ik 2 topatleten praten over een medeatleet die tijdens een wedstrijd "gechickt" was... ik moest lachen. Gechickt worden? Ik wordt al gechickt in de supermarkt bij de groenteafdeling, ik kijk er echt niet meer van op. Het si mij vroeger uiteraard ook overkomen, maar ik was er niet dol op, dat geef ik toe. Maar nu hoop ik tijdens het lopen of fietsen dat het me lukt om heel even aan te haken om in de luwte met 'de chick' mee te liften. Ja, ik durf nu ook gewoon de voordelen van gechickt worden toe te geven.
Van nadelen voordelen maken, Cruyff had het niet beter kunnen bedenken. Meer genieten van de omgeving, van de prestaties van anderen, van mijn kinderen en misschien wel meer inspiratie opdoen. Niet minder, maar anders.
Maar toch geef ik het ook nog niet helemaal op, dit jaar toch maar weer voor dat PR op de hele triathlon in Almere en ik ga ook nog voor een PR bij de hardloop4daagse. Er zit nog genoeg ruimte voor verbetering. Harder trainen zit er dan misschien niet in, maar slimmer wel. En na een wedstrijd plan ik gewoon 2 of 3 dagen slaap in, heerlijk.
Want als ik nu , zo af en toe, op een zondagje op de bank ligt bij te komen van een lange training en lekker mijn ogen even dicht doe terwijl ik half het veldrijden op Sporza volg, dan denk ik wel eens: "dit had ik 20 jaar eerder moeten doen".
http://youtu.be/LjjHoUSTHtM
mooi gezegd en heel herkenbaar!!
BeantwoordenVerwijderengrtz joehoe ;-)