Ik wou dat ik een vrouw was...

Toen ik een paar weken geleden zo'n mooie lofzang hield over het 'man-zijn' in mijn blogje over mijn compressie onderbroek, wist ik al dat dit geen stand kon houden. Voor mannen is alles makkelijker? laat me niet lachen. Natuurlijk is het helemaal niet makkelijk om man te zijn, sterker nog. Man-zijn gaat gepaard met een grote varieteit aan issues en problemen. Het zou maar zo eens veel makkelijker kunnen zijn om vrouw te zijn tegenwoordig.
Die doorlopende prestatiedrang van mannen bijvoorbeeld. Ik loop me de longen uit mijn lijf om een klein beetje redelijk te finishen in de 7heuvelenloop. Daar waar ik slechts matig tevreden kan zijn met mijn 1:08. Niet omdat ik naar mijn eigen prestatie kijk of naar allen die achter mij zijn gefinished. Als man kijk ik naar voren. Zo heb ik dat geleerd vroeger en het zit diep in mijn DNA ingebrand. Ik kijk naar de nr. 1 en iedereen die ik ken die sneller was dan ik.

Als ik dan thuiskom en mijn jongste zoon, Jelle, vraagt voor de grap: "en? heb je gewonnen??" Dan kan ik slechts lachen als een boer met kiespijn.. ik antwoord nog: "nee ik was iets van 4200ste..." en snik in stilte een traantje weg. Hij lacht en ik trek mijn mondhoeken uiteen zodat ik kan doen alsof ik volop meegeniet van zijn scherpte.

Twee dagen later belt een vriendin van mijn vrouw op. Ik had gehoord dat ze mee gelopen had met de zevenheuvelennacht en ik oefen mijn sociale skills door te vragen hoe het ging. Vol vuur vertelt ze over hoe lekker het ging, hoe makkelijk het aanvoelde , hoe gezellig het was, met wie ze stond te kletsen. Haar tijd was 51 minuten, maar ik durf niet te vragen welke afstand ze gelopen had. Meten is weten geldt eigenlijk alleen voor mannen. Vrouwen willen gewoon een goed gevoel. Gezelligheid.

Niks ten nadele van de snelheid van vrouwen. Veel lopen in een tergend langzaam tempo, anderen (en dat zijn hele hordes tegenwoordig) lopen mij er met gemak uit. Maar het wordt ze wel heel makkelijk gemaakt om zo een prijsje mee te pakken. Als je alle mannen die in dezelfde tijd of sneller zou finishen zou willen laten meegenieten van de prijzenpot bleef er ongeveer 30 cent per persoon over. Ik liep vroeger regelmatig in de buurt van het damespodium, maar heb nooit een cent gezien. En dat alleen maar omdat ik een penis heb. Nee, eerlijk is het niet, maar wel gezellig natuurlijk.

Gezellig hardlopen.. ik weet niet eens wat het is. De smaak van bloed, de darmen verkrampt, de longen die al protesterend mijn tong naar buiten duwen, een traantje na de finish van uitputting. De 'gemiddelde' hardlopende vrouw kent het niet, ik lees het nooit in de tweets en op facebook, alleen maar gezelligheid. Elke loop lijkt voor hen een heerlijkheid, een bevrijding, "ik heb toch zoooooo lekker gelopen.. pfff".
Terwijl ik na elke training steevast zit te rekenen wat ik ,gegeven deze training, over 6 maanden kan lopen op de marathon en hoeveel vooruitgang ik kan boeken over 3 jaar.

Waar praten ze eigenlijk over? Die hardlopende gezellige vrouwen... over ALLES! Ik heb er wel eens achter gelopen.. of was het wandelen? In elk geval; eten koken, vriendinnen, de kinderen.. andere hardlopers. Gewoon met wildvreemde(!) andere hardlopende vrouwen. Alsof ze lid zijn van een geheime club. De -manonvriendelijke- geheime club die wedstrijden organiseert, alsof het niet genoeg is dat ze onze sport hebben overgenomen. Een vrouwenloop, vrouwentriathlon, vrouwenparkeerplaatsen.. wat hebben we ze toch aangedaan? Het was met ons erbij toch ook altijd gezellig?

En dan nog wat, nu ik toch bezig ben. Hoe zit dat met de modieuze hardloopkleren? Mannen lopen al 30 jaar in hetzelfde grijs/zwart met een streepje geel. Vrouwen lopen opeens in alle kleuren van de regenboog, terwijl ze pas 5 jaar aan hardlopen doen! Rokjes, kousen, jurkjes, petjes, mutsjes, hoedjes, looptasjes, looplipstick, looptampons, weet ik wat. Waarom is dat truitje MET colletje er nou weer niet voor mannen? En voor dames heb je gewoon hardloopshirts met streepjes! Met streepjes..nou ja. Ze willen het en ze krijgen het, zo is het! Ik zie een paar mooie lichtblauwe KSWISS schoenen op Internet; "wauw" denk ik, helemaal mijn kleur, maar "Oh shit! het zijn vrouwenschoenen" Gelijk weer een heel andere soort 'geheime' schoenmaat en dan hebben ze mijn maat natuurlijk weer niet. Terwijl er weer een reclame over afscheiding en vreemde geurtjes over de TV gaat zoekt ik verder. Goh! zwart en donkerblauw zijn wel beschikbaar. In alle maten en voor mannen EN voor vrouwen.

Ik vraag me af of de mannenloopsport nog wel toekomst heeft. Het gaat al lang niet meer om wie de snelste is, de hele loopsport raakt gevrouwmatiseerd! Na de colorruns wist ik het zeker. 'Ze' maken van hardlopen een jurysport; De mooiste outfits, de gekste groepen, de meest herfstachtige kleurencombinatie, het raarste loopje. Als mannen al mee mogen doen vallen ze natuurlijk altijd buiten de prijzen, kansloos in hun zwart/grijze afgelopen tenues en hun hijgende afgepeigerde blik.


Ik heb me vorige week aangemeld bij een kookclubje.. daar (z)aten meer mannen zonder hobby. Gezellig samen eten koken en een beetje kletsen over het weer enzo.
En bij het toetje doen we altijd wie het snelste klaar is.