dinsdag 14 november 2017

Zingend het jaar uit


Ik loop tegenwoordig de hele dag zingend door het huis. Het maakt me niet uit wat het is; Nederlandstalig, Engelstalig, pop, volksliedjes en zelfs kinderliedjes. Niet dat ik zo’n goede zanger ben, integendeel, maar ik heb wel steeds de neiging om de hele dag te zingen.
Ik zing heel vaak tijdens trainingen en wedstrijden. Het geeft me het gevoel dat ik kan precies peilen hoe mijn trainingen verlopen. Als ik “in de flow” zit dan kan ik steeds dat ene regeltje van een liedje blijven zingen of neuriën. Dat ene deuntje geeft me dan precies het goede gevoel. Aan de andere kant,  als ik geen goede melodie kan vinden, dan verlopen de trainingen vaak zwaar. Dan kan het een eeuwigheid zijn om de trainingen af te werken. Soms begin ik al voor de training met het afluisteren van een playlist met de beste liedjes om ze daarna tijdens de trainingen te gebruiken. Alleen om ‘dat ene gevoel’ op te roepen.

Zingen of neuriën in mijn beleving een geweldige manier om je training te beleven.  Sommige atleten vertrouwen helemaal op hun vermogensmeters. Het is alsof de cijfers op je horloge aangeven hoe het met je gaat. Er zijn steeds nieuwere methodes om trainingsintensiteit en vordering te meten en steeds meer atleten vertrouwen op de cijfertjes.
Uit de pre-hartslag periode.. 
Vroeger vond ik het trainen met een hartslagmeter eigenlijk ook al een opgave. Alsof ik een slaaf van de machine ben. Noem me ouderwets, maar als je bent opgegroeid met een dozijn Terminator films of met de trilogy van The Matrix kan je ook niet anders verwachten dat je een volwassen argwaan tegen machines hebt gekregen. Een machine kan je geen echte vreugde geven. Ja!, ik heb ze wel natuurlijk..gadgets. Ik ben gek op gadgets. Alleen als spielerei. Als het over serieuze trainingsarbeid gaat, dan is er geen betere graadmeter dan een pakkende melodie welke langdurig in m'n hoofd doorgalmt.

Nu denk je; “waarom loop je dan thuis zo te zingen?” . “Gaat het dan nu al zo goed met revalideren dat je weer aan het trainen bent?” “Ben ik al luidzingend mijn trainingsrondjes  aan het afwerken?”. Helaas, zo snel gaat het (nog) niet. Het revalideren beperkt zich nu tot 25 minuten op de hometrainer en daarna aansluitend 20 minuten badmintonnen. Samen met mijn groepje van 60+’ers lig ik dubbel van mijn revalidatiegroepje. Na dat uurtje fysiotherapieen blijf ik met mijn tong op m’n schoenen uitgeput de rest van de dag op de bank liggen. Ik heb nog een maand of 4 á 5 nodig om weer echt weer goed fit te worden. En misschien wel meer dan een jaar om weer helemaal “de oude” te zijn.  
Maar, om ‘ on topic’ te blijven,  ik zing volop. Ik zing om te oefenen. Ik oefen de hele dag liedjes. Na mijn herseninfarct kon ik een paar dagen erg lastig spreken en godzijdank is dat heel snel weer de goede kant op gegaan. Maar ongeveer een week geleden ontdekte ineens dat ik geen enkel liedje meer kon herinneren.  Ik bladerde mijn hele spotify playlist door en kon melodie en tekst maar moeizaam reproduceren.  Ik herken de liedjes wel, maar nazingen of zelfs mee neuriën was moeilijk. Ik kon niet meer zingen.

Je kan natuurlijk prima leven zonder zangtalent. Ook met alleen maar luisteren naar liedjes kan je ook prima je dag vullen. Maar hoe het gaat het dan straks bij de carnaval? Hoe gaat het dan straks als ik weer ga trainen op de fiets?
6 uur 1 regel van een liedje zingen..YES!
Tijdens Ironman Maastricht (2016) heb ik bijna 6 uur lang dat ene vervelende liedje in mijn hoofd gehad. Ik neuriede en zong dat ene regeltje steeds en steeds weer. Ik haatte het en ik hield er van. Ik kon niet meer zonder. Als een motor zonder benzine, als een vogel zonder vleugels. Of vul elke willekeurige songtekst van Nick en Simon maar in. Hoe ga ik dat doen als de woorden en de melodie niet meer samenkomen. Als ze niet meer vrij in mijn hoofd kunnen rondspoken.

Ik ben gaan oefenen. Steeds eenvoudiger en simpeler. Tot ik ben afgedaald naar het niveau van kinderliedjes. ‘1,2,3,4 hoedje van’ en ‘kortjakje die altijd ziek is’ en vanaf daar ben ik met het Wilhelmus van Na-ha-hause’weer aan het opklimmen. Via ‘de vlieger’ vlieg ik naar ‘een beetje verliefd’ en neurie ik alweer carnavalsliedjes.
Het is een ontdekkingstocht naar liedjes en melodieën.  Na 2 weken zingen en oefenen hangt er af en toe weer zo’n irritant deuntje in mijn hoofd. Zo’n regel die maar blijft hangen als je hem net op de radio hebt gehoord. Ook al verschijnen de liedjes nu weer uit de mist terug,  makkelijk gaat het zingen nog niet. Die woordvinding problemen zijn lastig. Ja, in mijn hoofd lukt het wel, daar gaat het prima. Vloeiend teksten meezingen kan ik het er nog niet uit krijgen. Dat is misschien een hindernis die net iets te hoog blijft.

Ik oefen met veel plezier. Tijdens die eenzame ritjes op de fiets is er straks geen mens die zich er aan kan of zal storen.  Goed, fout, vals, uit de toon en volkomen incorrect zal ik dat goede gevoel straks weer omzetten naar een heerlijke training.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten