Ik loop tegenwoordig de hele dag zingend door het huis. Het
maakt me niet uit wat het is; Nederlandstalig, Engelstalig, pop, volksliedjes
en zelfs kinderliedjes. Niet dat ik zo’n goede zanger ben, integendeel, maar ik
heb wel steeds de neiging om de hele dag te zingen.
Ik zing heel vaak tijdens trainingen en wedstrijden. Het geeft me
het gevoel dat ik kan precies peilen hoe mijn trainingen verlopen. Als ik “in de flow” zit
dan kan ik steeds dat ene regeltje van een liedje blijven zingen of neuriën. Dat
ene deuntje geeft me dan precies het goede gevoel. Aan de andere kant, als ik geen goede melodie kan vinden, dan verlopen
de trainingen vaak zwaar. Dan kan het een eeuwigheid zijn om de trainingen af
te werken. Soms begin ik al voor de training met het afluisteren van een
playlist met de beste liedjes om ze daarna tijdens de trainingen te gebruiken.
Alleen om ‘dat ene gevoel’ op te roepen.
Zingen of neuriën in mijn beleving een geweldige manier om je
training te beleven. Sommige atleten vertrouwen
helemaal op hun vermogensmeters. Het is alsof de cijfers op je horloge aangeven
hoe het met je gaat. Er zijn steeds nieuwere methodes om trainingsintensiteit
en vordering te meten en steeds meer atleten vertrouwen op de cijfertjes.
Uit de pre-hartslag periode.. |
Nu denk je; “waarom loop je dan thuis zo te zingen?” . “Gaat
het dan nu al zo goed met revalideren dat je weer aan het trainen bent?” “Ben
ik al luidzingend mijn trainingsrondjes aan het afwerken?”. Helaas, zo snel gaat het (nog)
niet. Het revalideren beperkt zich nu tot 25 minuten op de hometrainer en daarna
aansluitend 20 minuten badmintonnen. Samen met mijn groepje van 60+’ers lig ik
dubbel van mijn revalidatiegroepje. Na dat uurtje fysiotherapieen blijf ik met mijn
tong op m’n schoenen uitgeput de rest van de dag op de bank liggen. Ik heb nog
een maand of 4 á 5 nodig om weer echt weer goed fit te worden. En misschien wel
meer dan een jaar om weer helemaal “de oude” te zijn.
Maar, om ‘ on topic’ te blijven, ik zing volop. Ik zing om te oefenen. Ik
oefen de hele dag liedjes. Na mijn herseninfarct kon ik een paar dagen erg
lastig spreken en godzijdank is dat heel snel weer de goede kant op gegaan.
Maar ongeveer een week geleden ontdekte ineens dat ik geen enkel liedje meer
kon herinneren. Ik bladerde mijn hele
spotify playlist door en kon melodie en tekst maar moeizaam reproduceren. Ik herken de liedjes wel, maar nazingen of
zelfs mee neuriën was moeilijk. Ik kon niet meer zingen.
Je kan natuurlijk prima leven zonder zangtalent. Ook met
alleen maar luisteren naar liedjes kan je ook prima je dag vullen. Maar hoe het
gaat het dan straks bij de carnaval? Hoe gaat het dan straks als ik weer ga
trainen op de fiets?
6 uur 1 regel van een liedje zingen..YES! |
Ik ben gaan oefenen. Steeds eenvoudiger en simpeler. Tot ik
ben afgedaald naar het niveau van kinderliedjes. ‘1,2,3,4 hoedje van’ en ‘kortjakje
die altijd ziek is’ en vanaf daar ben ik met het Wilhelmus van Na-ha-hause’weer
aan het opklimmen. Via ‘de vlieger’ vlieg ik naar ‘een beetje verliefd’ en
neurie ik alweer carnavalsliedjes.
Het is een ontdekkingstocht naar liedjes en melodieën. Na 2 weken zingen en oefenen hangt er af en
toe weer zo’n irritant deuntje in mijn hoofd. Zo’n regel die maar blijft hangen
als je hem net op de radio hebt gehoord. Ook al verschijnen de liedjes nu weer
uit de mist terug, makkelijk gaat het
zingen nog niet. Die woordvinding problemen zijn lastig. Ja, in mijn hoofd lukt
het wel, daar gaat het prima. Vloeiend teksten meezingen kan ik het er nog niet
uit krijgen. Dat is misschien een hindernis die net iets te hoog blijft.
Ik oefen met veel plezier. Tijdens die eenzame ritjes op de
fiets is er straks geen mens die zich er aan kan of zal storen. Goed, fout, vals, uit de toon en volkomen incorrect
zal ik dat goede gevoel straks weer omzetten naar een heerlijke training.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten