zaterdag 3 augustus 2013

Hoe was het eigenlijk in Almere?

Ja, hoe was het eigenlijk in Almere?

Het is bijna een jaar geleden en ik heb verzuimd om er een eenvoudig raceverslagje van te maken. Ik kon het gewoon niet op papier krijgen. Missie geslaagd, gefinished, binnen de 12 uur. Geen enkele reden om niet tevreden te zijn.
Toch knaagde er iets van binnen, iets wat groot genoeg was om mij in een winterdip te krijgen en waardoor ik een hele tijd minder en zelfs met lichte tegenzin ging trainen.

Het was ongrijpbaar, alles klopte maar toch. Ik had mezelf teleurgesteld. Uitstekend gezwommen en zelfs boven verwachting gefietst, maar het lopen was echt knudde. Een race doen die al 20 jaar op mijn lijstje stond. Volbrengen en met een redelijk doel kunnen finishen. Het had ook heel anders kunnen uitpakken.

Ik heb de dag beleefd alsof ik in een ondoorzichtige ballon gevangen zat. Er is veel langs me heen gegaan. Waar ik normaal gevoelig ben voor geluiden, indrukken, situaties ging alles nu langs me heen. In een cocon naar de finish. Zo kreeg ik tijdens het zwemmen 2 keer een voet en een keer een hand vol in mijn gezicht, maar ik was vooral blij dat mijn brilletje nog goed zat (iets steviger zelfs). Het zwemmen was wellicht het leukste onderdeel, gewoon omdat het zo makkelijk ging. Van groepje naar groepje zwemmend, vaak gemakkelijk even in iemands slipstream meezwemmend. Steeds was ik er van overtuigd dat ik 'ergens in het midden zwom' dus ik ging fluitend (ja figuurlijk dan) naar de finish. Met 1:03:27 kwam ik uit het water. Dat was toch zeker 10 minuten sneller dan ik had verwacht. Als 78ste uit het water, hoe heerlijk is het om dan te mogen fietsen..

Op de fiets was het ook genieten, in elk geval t/m 160 km. Toen werd ik toch wel een beetje moe. Maar steeds rond de 30 km/u gereden, ik ben heel veel ingehaald maar ook nog boven verwachting gefietst. Ik had het mezelf toegestaan 29km/uur te rijden maar exact 30 was natuurlijk nog mooier. (fietsen 6:00:22). Ik heb natuurlijk al die gasten van de halve wel lopen vervloeken, want ik werd continu ingehaald door hele groepen hardrijders, maar ja.. dan zag ik weer zo'n verzorgingspost en nam ik voor de lol maar weer een powerbar bidon aan, alleen al omdat het zo vreselijk cool eruit zag om onderweg verzorging te krijgen.


met 2 vingers in de neus...

Het lopen was een ander verhaal. Het eerste rondje (vd 4 rondjes van elk ca 10.5 km) ging nog wel maar toen was het wel zo'n beetje op. De ballon, waar ik zo heerlijk in gevangen zat, knapte en alles kwam nu direct bij me naar binnen. Het ergste was de kramp. In de derde ronde had ik kramp in mijn kuiten, hamstrings en voeten.. aan twee benen tegelijk. Ik was net een kilometer of twee van de start/finish verwijderd en zag een verzorgingspost op zo'n 100 meter. Ik hing tegen een lantaarnpaal en lachte en huilde tegelijk. Dit was bizar. Bizar omdat ik toch nog graag verder wilde maar absoluut niet meer kon stappen. Mijn tenen stonden naar binnen gekruld, richting mijn hak en mijn been weigerde te buigen. Wanhopig dacht ik "ik moet nog een halve marathon lopen". Vanuit de verzorgingspost kwam een mevrouw naar me toe.."gaat het wel?". Wat moest ik antwoorden.. Ik wist niet of het nog wel ging. Maar de wil om verder te gaan was groter dan de pijn om te stoppen Vanaf dat moment was het 100 meter hardlopen, 100 meter wandelen. Eigenlijk nog best knap om dan 4:43 te lopen op de marathon.
Toen ik eindelijk weer terug bij de Esplanada (start/finish) kwam en daar Annette, Meinte, Jelle en mijn broer zag had ik het wel even gehad. "Ik doe het niet meer, ik kap er zo mee... ik loop nog even langs start en finish en dan kap ik hoor". Achteraf moest ik om mezelf lachen. Dat ik nog eerst langs start en finish wilde gaan, alsof dat dan nog wat zou uitmaken.. Nee natuurlijk moest ik verder, maar ik kon het niet verdragen dat zij met een "Hup Niels" vrolijk aan de kant stonden terwijl ik scheef trok van de kramp. Ik wilde dat zij ook een deel van mijn pijn zouden voelen.. maar doordat ik zelf steeds moest lachen als ik weer langs kwam had ik een klein beetje een verkeerde indruk gewekt.



Mijn broer, Willem, heeft de laatste ronde nog met me mee gelopen. Ik luisterde niet zoveel meer en dacht steeds bij elk stuk.."gelukkig, langs dit stukje parkoers hoef ik niet nog een keer langs" Door heel ingehouden te strompelen kon ik de kramp een beetje voorblijven. Ach soms vergiste ik me even en dan schoot het ineens ergens in.. Au au au.. Maar finishen zou ik. Doordat we toch nog aardig doorgingen besefte ik me in de laatste kilometers dat ik zelf binnen de 12 uur zou kunnen blijven. Ik wilde zo graag naar de finish dat ik bijna te hard ging in de laatste kilometer voor Jelle en Meinte die enthousiast naast me liepen. Met z'n 3'n over de finish, onder dat bord door. Het zat erop. 'Nu moet ik juichen' dacht ik nog. Te moe om emotioneel te zijn, moe van de pijn. Moe van het tegen mezelf praten.. 12 uur lang alleen onderweg, alle realiteit vloeit uit je lijf. Geen reep, gel of drankje kan je daarbij helpen.

Ik weet het.. ik moet gewoon tevreden zijn. Maar de kramp trok nog even door naar mijn motivatie. Dit jaar maar even gewoon trainen zonder doelen en dat bevalt eigenlijk best goed. Ik kijk er naar uit om in september toeschouwer te zijn in Almere. Gewoon friet eten langs de kant, een beetje roepen naar de atleten. 's middags misschien even een uurtje de ogen dicht in het gras. Beetje dagdromen over een mooie comeback volgend jaar, want dan ga ik het allemaal anders doen natuurlijk.

5 opmerkingen:

  1. Heel mooi Niels!!! Hoewel je jezelf volgens mij wel wat tekort doet door niet Supertrots te zijn!!!! Groetjes, Geziena

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ben ook trots, maar vind het ook leuk dat ik nog steeds de passie heb om goed te zijn of zo goed als ik kan zijn.
      Het is wel veel makkelijker om trots op een ander te zijn die hetzelfde doet ;-)
      Ik sta daarom met heel veel plezier langs de kant in september! Denk dat ik het dan pas goed besef..

      Verwijderen
    2. Mooi verhaal Niels. Die dip komt bekend voor, koste mij 12kg! Maar bloed kruipt toch waar het nietmoet gaat en voor je het weet sta je ineens weer aan de start. Tot volgend jaar . Long distance rules!
      Gr ramon

      Verwijderen
  2. Ik herinner me nog dat ik dat laatste rondje steeds op mijn horloge zat te kijken omdat ik je graag net genoeg wilde pushen om die 12 uur nog net te halen. Op het einde dacht ik dat "we" (lees : je) het niet zouden halen, maar jullie waren gelukkig iets later vertrokken of zo, dus kwam het precies goed :) (bijna 2 minuten speling zelfs). En inderdaad, praten als Brugman, al was het alleen maar om je te irriteren aan dat gezeik van mij zodat je heel even niet aan je kramp zou denken :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het was me het rondje wel, maar t ging echt 10x beter dan de ronde ervoor. Ik denk er vaak aan terug als ik nu eens een uurtje loop en denk, "pffff ben kapot" . Dan denk ik gelijk, "als ik in Almere slechts zo kapot was geweest dan had ik nog lachend 20km kunnen rennen" En ja, ik denk ook nog wel eens aan die twee stroopwafels die iemand zomaar had weggegooid ;-)

      Verwijderen